Είναι προσώνυμος τίτλος του βιβλίου «ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ» το οποίο γράφτηκε το έτος 1997 από τον συγγραφέα Νικόλαο Αλεξανδράκη και στις σελίδες του περιέχονταν οι προσωπικές του εκτιμήσεις για τις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις στην Ελλάδα μετά την μεταπολίτευση του 1974.
Ίσως για τον αναγνώστη της εποχής εκείνης να μην είχε αξιολογηθεί σημαντικά όμως πιστεύω ότι σήμερα είκοσι επτά χρόνια από τότε, βλέπουμε ότι οι αναλύσεις του αποδεικνύονται προφητικές, αφού προέβλεψε με ακρίβεια τις οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις που ακολούθησαν για την είσοδο στο σκοτεινό τούνελ του μέλλοντος της Ελλάδας.
Είχε τότε την ελπίδα ο συγγραφέας ότι η πορεία αυτοκαταστροφής του Ελληνικού κράτους θα μπορούσε να αποφευχθεί με την προϋπόθεση να γίνουν κατανοητές κάποιες απλές αλήθειες, έστω και αν αυτό θα μπορούσε να απαιτήσει ένα σημαντικό κόστος.
Εμείς στο σημερινό μας σχόλιο δεν θα αναφερθούμε στο περιεχόμενο αυτού του βιβλίου, απλά χρησιμοποιήσαμε τον τίτλο του, πιστεύοντας ότι ξεπερνάει την αλληγορική και μεταφορική του έννοια, εάν θυμηθούμε διαχρονικά τα κυριότερα από τα αρνητικά δεδομένα, της Ελληνικής, ιστορικής, πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας.
Από τη Μαύρη Θάλασσα, όλες τις ακτές του Αιγαίου της ανατολικής και βόρειας Μεσογείου, εκατοντάδες μαρμάρινα μνημεία μαρτυρούν τον Ελληνικό πολιτισμό. Αυτός όμως ο πολιτισμός καταστράφηκε αργότερα από τους εμφύλιους πολέμους.
Στην Ελλάδα γεννήθηκε, δίδαξε και αναδείχθηκε ο Σωκράτης και στο τέλος του πότισαν το κώνειο…
Θαυμάστηκε ο Θεμιστοκλής αλλά εξορίστηκε…
Δίδαξε ο μεγαλύτερος φιλόσοφος όλων των εποχών ο Αριστοτέλης αλλά καταδιώχθηκε…
Ο Μέγας Αλέξανδρος ηγήθηκε της μεγαλύτερης παγκόσμιας νικηφόρας εκστρατείας των Ελλήνων, δημιουργώντας πολιτισμό, πόλεις, βιβλιοθήκες, ερευνητικά κέντρα στην Αλεξάνδρεια κ.λπ.. Οι διάδοχοί του αντί να εδραιώσουν τις νίκες του, πολέμαγαν μεταξύ τους, εξασθένησαν το Ελληνικό στοιχείο, οδηγώντας σε παρακμή τις κατακτήσεις του και την Ελλάδα, προετοιμάζοντας ευνοϊκά το έδαφος στους Ρωμαίους.
Αργότερα το Ελληνικό πνεύμα αναδύθηκε δημιουργώντας τον περίφημο Ελληνοχριστιανικό πολιτισμό της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Είναι γνωστά τα αίτια της παρακμής που οδήγησαν στην διάλυση της χιλιόχρονης Βυζαντινής αυτοκρατορίας και στην άλωση της Κωνσταντινουπόλεως.
Οι Έλληνες έκαμαν το «θαύμα» της επανάστασης του 1821 και αργότερα το μετέτρεψαν σε εμφύλιο με αποτέλεσμα ο αρχηγός της επανάστασης Θεόδωρος Κολοκοτρώνης να πεθάνει στη φυλακή.
Διπλασίασαν την έκταση της Ελλάδας και το 1922 οδήγησαν τη χώρα στην Μικρασιατική καταστροφή.
Μετά τη μεταπολίτευση ξεκίνησε μια νέα πολλά υποσχόμενη πορεία ιδιαίτερα με την είσοδο της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αντί να συμβεί το αναμενόμενο για μια Ελλάδα ευρωπαϊκή και ισχυρή, κυριάρχησαν τα συνθήματα, ο λαϊκισμός και η κακοδιαχείριση.
Ακούστηκαν τα πάντα όπως «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» , «έξω από την ΕΟΚ των μονοπωλίων» , «Τσοβόλα δώστα όλα» , «το θαύμα ανάπτυξη του χρηματιστηρίου» , «επανίδρυση του κράτους» , «Λεφτά υπάρχουν» , «Ζάππειο 1,2,3» , «Θα παίζουμε ζουρνά και θα χορεύουν οι αγορές», «η ελπίδα έρχεται» και άλλα.
Η πλειοψηφία των Ελλήνων αδυνατούσε να πιστέψει ότι οι Ευρωπαίοι εταίροι τους μίσησαν ξαφνικά και τους έθεσαν στο περιθώριο. Για πολλά χρόνια πιεστικά και αλόγιστα οι Έλληνες δανείζονταν δις και μετά απαιτούσαν για να τα κουρέψουν, όταν όλοι ξέρουν ότι πέραν της ομολογούμενής σπατάλης, το μεγαλύτερο μέρος των χρεών έφτιαξε νέα και παλιά «τζάκια» στην Ελλάδα.
Το «δάκρυ» της Ελληνικής ιστορίας έτρεξε άφθονο τα χρόνια των μνημονίων και της δεκάχρονης οικονομικής κρίσης. Η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια αργά και σταθερά βαδίζει πάλι στον δρόμο της ανάπτυξης και τις προόδου, υπερπηδώντας τα εμπόδια της υγειονομικής κρίσης και της ενεργειακής κρίσης που προκάλεσαν οι πόλεμοι της Ουκρανίας και της Μέσης Ανατολής.
Πριν από δύο χρόνια μια μεγάλη τραγωδία εξαιτίας του πολύνεκρου σιδηροδρομικού δυστυχήματος των Τεμπών, προκάλεσε σοκ, λύπη, αγανάκτηση και αναταράξεις στην Ελληνική κοινωνία. Ας ευχηθούμε οι συνθήκες και τα αίτια να αποσαφηνιστούν, να παραμείνει η δικαιοσύνη απερίσπαστη να επιτελέσει το έργο της, με την ελπίδα ότι «το δάκρυ της Ελληνικής ιστορίας» θα είναι το τελευταίο που χύνεται άδικα σε αυτόν τον τόπο.