Εδώ και λίγες ημέρες συλλέγω προεκλογικές κάρτες υποψήφιων δημοτικών και περιφερειακών συμβούλων.
Άλλες τις βρίσκω στο γραφείο, άλλες στην καφετέρια, άλλες στο κομμωτήριο, άλλες στο γραμματοκιβώτιο κι άλλες στο βιβλιοχαρτοπωλείο της γειτονιάς.
Η κάρτα ήταν ανέκαθεν ένας οικονομικός τρόπος για να κάνει κανείς αισθητή την παρουσία του και να γνωστοποιήσει τη συμμετοχή του σε κάποιο ψηφοδέλτιο. Αν σε ενδιέφερε κάποιος υποψήφιος και δεν ήθελες να τον ξεχάσεις την κρίσιμη ώρα, έβαζες την κάρτα του στην τσέπη και καθάριζες.
Σήμερα, όμως, είναι τέτοια η πληθώρα της προεκλογικής χαρτούρας, που η ενστικτώδης κι αντανακλαστική αντίδραση των περισσότερων είναι να τις ξεφορτωθούν στο πλησιέστερο καλαθάκι απορριμμάτων.
Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι ακόμα κι αν η κάρτα πεταχτεί, εφόσον ο παραλήπτης την έχει διαβάσει πριν την πετάξει –και συνήθως της ρίχνει μια ματιά – τότε έχει πετύχει τον στόχο της: η εγγραφή του μηνύματος στο συνειδητό ή στο υποσυνείδητο του αναγνώστη έχει γίνει.
Παρόλα αυτά με τον βομβαρδισμό των προεκλογικών μηνυμάτων σε έντυπη και ηλεκτρονική μορφή – κάρτες, φυλλάδια, αναρτήσεις σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης κ.ά.- επιτυγχάνεται το αντίστροφο αποτέλεσμα από το επιδιωκόμενο: ο ψηφοφόρος αδυνατεί να συγκρατήσει τις στρατιές των υποψηφίων που παρελαύνουν μπρος στα μάτια του.
Ακόμη κι όταν κατορθώνει να θυμηθεί κάποιος ότι το τάδε πρόσωπο είναι υποψήφιο στις εκλογές, μπορεί να δυσκολευτεί να το κατατάξει στον σωστό συνδυασμό ή στη σωστή κάλπη, μιας και διεξάγονται ταυτόχρονα τέσσερις (!) εκλογικές αναμετρήσεις.
Επιβεβαιώνεται και σε αυτή την περίπτωση ότι κατάχρηση του μέσου οδηγεί εντέλει στην αδρανοποίησή του.
Καλό είναι, λοιπόν, οι υποψήφιοι των επόμενων εκλογικών αναμετρήσεων να επιστρατεύσουν άλλα τεχνάσματα για την ανάδειξη της υποψηφιότητάς τους.
Αφήστε που μπορεί να σωθεί και κανένα δεντράκι.
