Σε έντονο ύφος διεξάγεται η συζήτηση για τη Συνταγματική Αναθεώρηση στην Ολομέλεια της Βουλής.
Βέβαια, όσο η σχετική διαδικασία βρισκόταν ακόμη στην αντίστοιχη Επιτροπή και μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, οι συζητήσεις λάμβαναν χώρα σε εντελώς άλλο κλίμα.
Μόλις μπήκε στην Ολομέλεια και έφτασε σε επίπεδο αρχηγών και προβεβλημένων κομματικών στελεχών, δηλητηριάστηκε από θεατρινισμούς και τσιτάτα.
Μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες, οι συμμετέχοντες ανέβασαν τους τόνους με την κοντόφθαλμη λογική της κομματικής συσπείρωσης και της κατατρόπωσης του πολιτικού αντιπάλου.
Άλλωστε η αποστολή, πια, είχε να κάνει με τη σαγήνευση του τηλεθεατή, μέσα απ’ το δίλεπτο ρεπορτάζ που προβάλλεται στα βραδινά δελτία ειδήσεων.
Ανέκαθεν τα Μ.Μ.Ε. έδιναν χώρο στην οχλαγωγία και τη σύγκρουση και αδιαφορούσαν για τη μετριοπάθεια και τον ουσιαστικό διάλογο, καλλιεργώντας αντίστοιχα ήθη σε πλατιά ακροατήρια.
Από τη στιγμή που η πολιτική αυτοεγκλωβίστηκε στην εικόνα και στην επικοινωνία, αναπαράγει διαρκώς στείρες πρακτικές με στόχο τις εντυπώσεις και όχι την ουσία.
Έτσι, αποτυγχάνει να γίνεται οραματική, αναλώνεται σε τακτικισμούς κι αδυνατεί να σχεδιάσει ένα συγκροτημένο πλάνο για το μέλλον.
Κατά συνέπεια, σημαντικές θεσμικές διαδικασίες όπως η Συνταγματική Αναθεώρηση να οδηγούν, εντέλει, σε φτωχά αποτελέσματα.
Κι ως εκ τούτου, η κοινωνία να νιώθει ολοένα και πιο αποξενωμένη απ΄ την πολιτική, με όλους τους κινδύνους που εγκυμονεί αυτό το συναίσθημα.
