Μέρα απεργίας για την εκπαίδευση σήμερα Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2021. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς των συνδικαλιστικών ενώσεων των εκπαιδευτικών της δημόσιας και ιδιωτικής πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης η συμμετοχή στην απεργία έφτασε το 95%, ποσοστό που έχουμε να δούμε εδώ και πολύ και καιρό σε απεργία κλάδου.
Αιχμή του δόρατος της πανελλαδικής κινητοποίησης η συγκέντρωση των εκπαιδευτικών έξω από το Εφετείο στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας στην Αθήνα που θα εκδικαζόταν η αντέφεση που έχει καταθέσει το υπουργείο Παιδείας κατά της απόφασης του Πρωτοδικείου Αθηνών που έκρινε μεν παράνομη την απεργία – αποχή της ΟΛΜΕ και της ΔΟΕ, αλλά όχι καταχρηστική και άμεσα εκτελεστέα, ενώ την ίδια στιγμή είχε κριθεί παράνομη και καταχρηστική η απεργία της ΑΔΕΔΥ, ως στήριξη στους εκπαιδευτικούς.
Το ενδιαφέρον είναι ότι στο πλαίσιο του καλέσματος η ΟΛΜΕ, η ΔΟΕ και η ΟΙΕΛΕ σχετικά με την κινητοποίηση των εκπαιδευτικών τις προηγούμενες ημέρες, με επιστολές τους προς γονείς μαθητών, σύλλογοι εκπαιδευτικών έχουν εξηγήσει τους λόγους για τους οποίους απεργούν, ζητώντας τη στήριξη τους. Πράγμα που δυστυχώς δεν έχει γίνει επαρκώς από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης αλλά και από τους ιθύνοντες, έχοντας δημιουργήσει μια παραπλανητική εικόνα για τις θέσεις του υπουργείου και του κλάδου των εκπαιδευτικών.
Ανεξαρτήτως αν για τους εκπαιδευτικούς η υπουργός κα Κεραμέως θεωρείται persona non grata, το βασικό θέμα είναι η περιβόητη αξιολόγηση. Το μεγαλύτερο τμήμα της κοινής γνώμης θεωρεί ότι οι εκπαιδευτικοί αρνούνται την αξιολόγησή τους, αλλά η τελευταία αφορά στις σχολικές μονάδες και όχι στα φυσικά πρόσωπα-λειτουργούς της εκπαίδευσης. Με λίγα λόγια η απεργία των εκπαιδευτικών γίνεται ενάντια στον τρόπο που σχεδιάζεται να υλοποιηθεί η αξιολόγηση των σχολικών μονάδων, τονίζοντας πως θα κατηγοριοποιηθούν τα σχολεία σε «καλά» και «κακά» ανοίγοντας τον δρόμο για κλείσιμο σχολικών μονάδων και διευρύνοντας τις κοινωνικές ανισότητες, μειώνοντας ταυτόχρονα την πιθανότητα πρόσληψης νέων εκπαιδευτικών.
xΑυτό όμως που θα πρέπει να μας απασχολεί ως κοινωνία, αφού η εκπαίδευση σχετίζεται με το μέλλον των παιδιών μας, της κοινωνίας και της χώρας, είναι ότι άλλη μια ευκαιρία για ανάταξη θα πάει χαμένη. Η εκπαίδευση συνθλίφτηκε στις συμπληγάδες της δεκαετούς οικονομικής κρίσης και την πανδημία, που η τελευταία θα μπορούσε να αποτελέσει το έναυσμα αναπροσανατολισμού και εκσυγχρονισμού της. Η εμμονική, ωστόσο, στάση του υπουργείου Παιδείας έχει θέσει απέναντί της έναν κλάδο, που τα τελευταία χρόνια παρά τις ιδεοληπτικές αρτηριοσκληρώσεις και παθογένειες που έρχονται από άλλες εποχές, έχει κατανοήσει την αλλαγή των εποχής και τις ανάγκες της, δεχόμενη τη μέχρι πρότινος λέξη ταμπού «αξιολόγηση».
Στις αναπτυγμένες χώρες και στις ΗΠΑ, τα προγράμματα σπουδών γίνονται περισσότερο κοινωνικά και ουμανιστικά, ενώ οι εκπαιδευτικοί ενισχύονται ποιοτικά και ποσοτικά για το επάγγελμα-λειτούργημά τους, σε σχολικές μονάδες με σύγχρονες υποδομές στο πλαίσιο της θεσμικής ισονομίας και ισοπολιτείας, όπως προβλέπονται από τα φιλελεύθερα συντάγματα. Αυτό θέλουν και οι δικοί μας δάσκαλοι και το υπουργείο μόνο να κερδίσει θα έχει αν αλλάξει πλεύση. Τα σχολεία είναι οι άνθρωποι, όταν βέβαια λειτουργούν με βιώσιμους όρους και πλαίσιο…