Τραμπ και Πούτιν θα συνομιλήσουν για ακόμη μία φορά μέσα στους τελευταίους μήνες και αυτή την φορά φαίνεται, με βάση τα όσα έχει πει δημόσια ο Αμερικανός Πρόεδρος, πως ξεκινά και το πλέον κρίσιμο κομμάτι που αφορά στον τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία.
Το ρωσικό «ναι» στην πρόταση με το παράλληλο «όχι» στην αμερικανική εκεχειρία, μία διπλωματική «ντρίπλα» από τη Μόσχα, πριν από μία εβδομάδα φαίνεται πως δεν έχει κλονίσει ακόμη την επικοινωνία ανάμεσα στις δύο πλευρές.
Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν έχει διάθεση να αφήσει το «momentum» που ο ίδιος κρίνει πως έχει οικοδομηθεί να χαθεί και παρά το γεγονός πως αποτέλεσμα δεν παρήχθη παρά τις ασύμμετρες πιέσεις στις οποίες οι ΗΠΑ υπέβαλλαν το Κίεβο είναι τελικώς η Μόσχα αυτή που μοιάζει σήμερα εμπόδιο στις προσδοκίες της Ουάσιγκτον.
Δεδομένα η αντίδραση Τραμπ δεν είχε καμία – προς ώρας – συνέπειας πως το Κρεμλίνο με τον Αμερικανό Πρόεδρο να είναι πεπεισμένος πως μέσω της διαπροσωπικής και πάλι προσέγγισης του Πούτιν θα παραχθούν τα επιθυμητά αποτελέσματα.
Ποιο θα είναι όμως το βασικό θέμα συζήτησης;
Η Ρωσία έχει θέσει στις ΗΠΑ ξεκάθαρο πλαίσιο και όρους για τον τρόπο με τον οποίο θα καθίσει στο διπλωματικό τραπέζι για να τερματιστεί ο πόλεμος που μαίνεται για περισσότερο από τρία χρόνια. Οι όροι αυτοί εμφανίζονται από τη Ρωσία ως ο «βασικός κορμός» ενός σχεδίου όχι απλά για εκεχειρία αλλά για «μακρά και σταθερή Ειρήνη», όπως αναφέρει το ρωσικό υπουργείο εξωτερικών. Δεδομένα ο Πούτιν να ζητήσει από τον Αμερικανό ομόλογό του οι τρεις βασικοί άξονες της ρωσικής πρότασης να αποτελέσουν την βάση για τα επόμενα βήματα.
Εάν ο Πούτιν λάβει από την Ουάσιγκτον διαβεβαίωση πως η Ουκρανία δεν θα είναι και δεν θα γίνει μέλος του ΝΑΤΟ, πως η Ρωσία θα κρατήσει τα εδάφη που έχει υπό κατοχή όχι μόνο από το 2022 αλλά και από το 2014 (την Κριμαία) και πως ο Ζελένσκι δεν θα βρίσκεται στο τραπέζι της επόμενης φάσης τότε θα πει ένα μεγάλο «ναι» στις επόμενες Αμερικανικές πρωτοβουλίες και δεν θα διστάσει να εκδώσει και ανακοίνωση μιλώντας για «ρωσική πρωτοβουλία άμεσης κατάπαυσης του πυρός». Ο Ρώσος Πρόεδρος θα επιμείνει επίσης πως ακόμη κι αν ο Ζελένσκι αποτελέσει παρελθόν πως δεν θέλει να υπάρξουν ξένες και συγκεκριμένα ευρωπαϊκές δυνάμεις στα εναπομείναντα ουκρανικά εδάφη… Από την πλευρά του ο Ντόναλντ Τραμπ με τον τρόπο που έχει διαχειριστεί τόσο το Κίεβο όσο και τον Πρόεδρο της Ουκρανίας δεν θα πρέπει να θεωρείται απίθανο να συναινέσει στο ζήτημα του ΝΑΤΟ – φτάνοντας μέχρι και στο αμερικανικό βέτο – και αυτό δεν είναι κάτι για το οποίο κυρίως ο περίγυρός του δεν έχει μιλήσει ανοιχτά. Ο Τραμπ ο οποίος δεν δίστασε να χαρακτηρίσει δημόσια «δικτάτορα» τον Ουκρανό Πρόεδρο και λίγα εικοσιτετράωρα αργότερα να προχωρήσει σε μία πρωτόγνωρη για τα πολιτικά και διπλωματικά δεδομένα επίθεση προς τον Ζελένσκι μπροστά σε ανοιχτές κάμερες, είναι ξεκάθαρο πως δεν θα έχει θέμα να συμφωνήσει με τον Πούτιν πως ο ηγέτης της Ουκρανίας πρέπει να «θυσιαστεί» για να υπάρξει Ειρήνη. Το μεγάλο ζήτημα φαίνεται πως για τον Τραμπ υπάρχει στο πως θα μοιραστούν οι υπό ρωσική κατοχή γαίες της Ουκρανίας ανάμεσα σε Ουάσιγκτον και Κρεμλίνο.
Ο τρόπος με τον οποίο παράγει πολιτική στο εσωτερικό και το εξωτερικό ο Πρόεδρος των ΗΠΑ έχει μόνο και μία βάση, το κέρδος. Εάν υπάρξει συμφωνία με δεκάδες ψηφία για τις ΗΠΑ ο Τραμπ θα αποδεχθεί πως η Ρωσία, την οποία έτσι κι αλλιώς προτάσσει με τον τρόπο του ως νικήτρια σήμερα, θα κάνει τις μικρότερες υποχωρήσεις και οι Ουκρανοί θα κληθούν όχι απλά να συμφωνήσουν αλλά να το πράξουν και κάτω από νέα πίεση από τις ΗΠΑ.
Ο μόνος τρόπος να υπάρξουν βήματα πίσω από την Ουάσιγκτον και να ζητηθεί από τη Μόσχα ένα εναλλακτικό σχέδιο είναι η Ευρώπη η οποία βρίσκεται σήμερα σε εγρήγορση αλλά και μπροστά σε μία ρεαλιστικότατη απειλή να κάνει χρήση τόσο του διπλωματικού όσο και του στρατιωτικού κεφαλαίου της. Η Ευρώπη θα πρέπει από τη μία να επιβάλλει την παρουσία της σε ό,τι Πούτιν και Τραμπ αποφασίσουν πως θα είναι το επόμενο βήμα και από την άλλη θα πρέπει να «τρέξει» ένα σχέδιο που θα φέρει σε δυσκολότερη θέση την Ουάσιγκτον από αυτή που μόνη της η Ουκρανία μπορεί. Ο Τραμπ έχει αποδείξει πως δεν έχει πρόβλημα να διακόψει την αποστολή όπλων και κρίσιμων πληροφοριών με μία υπογραφή και η Ένωση θα πρέπει να βρει έναν μοχλό πίεσης που θα «κοστίζει» στις ΗΠΑ περισσότερο από όσο αποδίδει.
Η ευρωπαϊκή πολεμική βιομηχανία δεν είναι σε θέση να παράξει σήμερα τα προηγμένα οπλικά συστήματα που έχει ανάγκη για την άμυνά της η Ουκρανία αλλά μπορεί με τους κατάλληλους χειρισμούς να τα προμηθευτεί η ίδια για λογαριασμό του Κιέβου. Η Ένωση θα πιέσει επίσης την Ουάσιγκτον να υπογραφεί η συμφωνία για τις σπάνιες γαίες με τη μορφή που έχει σήμερα προκειμένου να υπάρχει μία έμπρακτη αμερικανική δέσμευση έστω και σε ελάχιστο βαθμό. Τέλος είναι αποκλειστικά ευρωπαϊκό ζήτημα να καταφέρουν οι ηγέτες – Μακρό, Στάρμερ και Μερτζ, της ηπείρου να έχουν παράλληλη και ακριβή ενημέρωση από τον Λευκό Οίκο για όσα θα λεχθούν ανάμεσα σε Τραμπ και Πούτιν. Ο χρόνος είναι πάντα σύμμαχος στις κρίσεις και αυτά που θα προκύψουν από το σημερινό τηλεφώνημα ανάμεσα στους δύο πόλους του κόσμου θα είναι η αρχή μίας νέας…
