Πολλές φορές πρόσωπα αγαπημένα σ’ εμάς φεύγουν από την καθημερινότητα μας και εκ συνθηκών χάνεται η παρουσία τους, με την απομάκρυνση να είναι αναπόφευκτη. Άλλοι μετακομίζουν σε διαφορετική περιοχή λόγω εργασιακών ή οικογενειακών υποχρεώσεων ή διαφόρων σημαντικών θεμάτων και κάποιοι δυστυχώς φεύγουν για το μεγάλο και οριστικό ταξίδι στα μέρη του παραδείσου ώστε πλέον να βρεθούν σε αγκαλιές Αγγέλλων.
Κι αφού φύγουν, χιλιάδες λογισμοί και ερωτήματα σε «βαραίνουν» και σε βασανίζουν για κείνα τα σπουδαία και τα όμορφα που δεν τους είπες πριν έρθει η ώρα του αποχωρισμού και του «ξενιτεμού» τους σε διαφορετική κατάσταση από τη δική μας ζωή. Και λες συνεχώς και επαναλαμβάνεις με περίσσια θλίψη και απογοήτευση ότι δεν πρόλαβες, γιατί σε πρόλαβε το φευγιό τους.
Η αλήθεια είναι όχι πως δεν πρόλαβες αλλά πως δεν υπήρξε η διάθεση και η ανάγκη να ξεστομίσεις και να ομολογήσεις αυτά που τώρα φέρνεις στο νου ότι θα έπρεπε να έχουν ειπωθεί προς τον αγαπημένο σου άνθρωπο για να σε κάνουν να νιώσεις καλύτερα, πιο ανάλαφρα και να μειώσουν την τωρινή στεναχώρια.
Φίλοι μου, πολλές φορές νομίζουμε ότι τα προσφιλή μας πρόσωπα θα είναι αιωνίως κοντά μας κι έτσι δεν θεωρούμε απαραίτητη συνθήκη για να υπεισέρθουμε στη διαδικασία εξομολόγησης πραγματικών συναισθημάτων απέναντι τους ή άλλες πάλι ο εγωισμός και ο ατομικισμός δεν μας αφήνουν και περιορίζουν την έκφραση και εξωτερίκευση όσων αισθανόμαστε, τάχα μου μην φανούμε αδύναμοι ή «τσαλακώσουμε» τρόπον τινά την εικόνα μας. Σε άλλες πάλι περιπτώσεις κι εδώ είναι το χειρότερο, η προσωπική αδιαφορία και η απαξία λειτουργούν ανασταλτικά στο μοίρασμα του συναισθήματος.
Κι ακούς πολλούς να λένε, δεν πρόλαβα να πω τα σ’ αγαπώ που ήθελα για κάποιον που έφυγε μακριά. Η απάντηση βάσει και των παραπάνω που αναφέρθηκαν είναι ότι αν πραγματικά ήθελες υπήρχε άπειρος χρόνος και ευκαιρίες για να τα πεις. Αλλά δεν το έπραξες και τώρα μεμψιμοιρείς και μετανιώνεις. Τι περίμενες, τι περιμένεις;
Γι’ αυτό ας δώσουμε την ευκαιρία πρωτίστως στον εαυτό μας και μετά στον όποιο αγαπημένο μας, σύντροφο, γονέα, αδερφό ή φίλο ώστε να δημιουργηθούν οι συνθήκες εκείνες της συναισθηματικής προσφοράς και αμοιβαιότητας, και αυτό ας φροντίσουμε να γίνει όταν οι άνθρωποι μας είναι κοντά μας. Ας μην αργούμε ούτε λεπτό γιατί και το κάθε λεπτό ζωής μετράει. Αν το αναβάλλουμε για αύριο και για μεθαύριο, το τρένο της γραμμής θα περάσει και ίσως σε κάποιο δρομολόγιο πάρει μαζί του (από το σταθμό) ως επιβάτες τους αγαπημένους μας, για το όποιο δικό τους ταξίδι.
Μην αμελούμε λοιπόν, να πούμε με όποιο τρόπο επιλέξουμε, ψιθυριστά ή φωναχτά αυτά τα ωραία και γεμάτα ψυχή που αξίζει να ειπωθούν από ένα πρόσωπο σε ένα άλλο αγαπημένο πρόσωπο. Είναι σημάδι πίστης ότι η σύνδεση μας είναι σημαντική και μετράει για εμάς και σημάδι επισφράγισης και ενδυνάμωσης της όποιας σχέσης συντροφικής, συγγενικής, φιλικής.
Σήμερα κιόλας (γιατί η ζωή είναι απρόβλεπτη), για όσους δεν το έχουν ήδη πράξει, με ένα γραπτό μήνυμα, με ένα τηλέφωνο, με μία και μόνο λέξη αντικριστά, ας αδράξουν την ευκαιρία και τη δυνατότητα να προλάβουν. Να προλάβουν όχι τις τύψεις και τις ενοχές της επόμενης μέρας, αλλά να προλάβουν να φέρουν στο φως αυτό το σ’ αγαπώ που ξέχασαν φυλαγμένο για χρόνια στα κιτάπια νου… αυτό το σ’ αγαπώ που ξέχασαν να ποτίσουν με νερό δροσερό στο περιβόλι της καρδιάς. Γιατί το σ’ αγαπώ χρειάζεται φως και νερό για να ανθίσει… θάρρος και θέληση για να ειπωθεί, ως αρμόζει σε εμάς και τους αγαπημένους μας.