Η κίνηση του Βλαντιμίρ Πούτιν να ζητήσει εκκίνηση διμερών διαπραγματεύσεων για οριστική λύση στον πόλεμο είναι ένα μήνυμα το οποίο έχει περισσότερο τακτική παρά ουσία.
Η Ρωσία και ο Πρόεδρός της, Πούτιν, έχουν εδώ και 110 ημέρες πετάξει αρκετές φορές την «μπάλα στην εξέδρα» σε όσες προσπάθειες έχουν γίνει και παρά την πολύ διαφορετική – χωρίς πιέσεις – προσέγγιση από τις ΗΠΑ. Μάλιστα το Κρεμλίνο έχει επιλέξει να πετάξει μακριά όχι οποιαδήποτε ευκαιρία, αλλά την ευκαιρία που οι ίδιες οι ΗΠΑ του δίνουν και μάλιστα διαδοχικά. Το ρωσικό αφήγημα μέχρι πριν από μερικές ημέρες ήταν «δεν υπάρχει απευθείας συζήτηση με το Κίεβο ειδικά με το Κίεβο του Βολοντίμιρ Ζελένσκι».
Σήμερα τι μπορεί να είναι αυτό που έχει αλλάξει τόσο πολύ τα δεδομένα ώστε να φέρνει στην απέναντι όχθη τη Μόσχα που είναι μία από τις πλέον αμετακίνητες διπλωματικά δυνάμεις των τελευταίων 25 ετών;
Το Κρεμλίνο φαίνεται να έχει σε αντίθεση με την Ουάσιγκτον του Τραμπ ένα πολύ σαφές και συντεταγμένο σχέδιο δράσης, στο οποίο από τη μία η Μόσχα αποκομίζει όλα τα οφέλη που μπορεί μετά το τέλος της θητείας Μπάιντεν διπλωματικά και από την άλλη προωθεί με κάθε τρόπο τις δυνάμεις της χώρας στα πεδία πιέζοντας κυρίως την Ουκρανία που εξακολουθεί να χάνει δυνάμεις και να αναγκάζεται σε υποχώρηση, ακόμη κι αν αυτό δεν πρόκειται να της στοιχίσει άμεσα περισσότερα από όσα έχει ήδη απωλέσει εδαφικά σε τρία χρόνια μαχών.
Η Μόσχα αντιλαμβάνεται όμως και κάτι άλλο… Η Ευρώπη παραμένει ενεργά και δυναμικότερα από όσο πριν στο πλευρό του Ζελένσκι και η κοινή παρουσία σε ανώτατο επίπεδο Γαλλίας, Βρετανίας και Γερμανίας πριν από 72 ώρες στην Ουκρανία δεν είναι κάτι που η Ρωσία θα πάρει αψήφιστα… Την ίδια στιγμή οι ΗΠΑ του Τραμπ έχουν επίσημα δεσμευθεί στο πλευρό του Κιέβου έστω και με το «αζημίωτο» με την Ουάσιγκτον να επικυρώνει με προεδρική υπογραφή τη συμφωνία για τις σπάνιες γαίες για την οποία το οβάλ γραφείο «έπαιζε καθυστερήσεις» τον τελευταίο έναν μήνα περιμένοντας μία ρωσική κίνηση που δεν ήρθε ποτέ…
Ο Πούτιν δεν θέλει σε καμία περίπτωση να χάσει για ακόμη μία φορά το «momentum» και για αυτό τον λόγο έκανε την κίνηση να προτείνει απευθείας συνάντηση Ρωσίας – Ουκρανίας και μάλιστα στην Τουρκία… Την πρώτη φορά που συνέβη κάτι αντίστοιχο ήταν στους πρώτους μήνες του πολέμου και η ρωσική πρόταση που δεν απαντήθηκε ποτέ διπλωματικά περιείχε ως άξονα το «παραδοθείτε άμεσα και δεν θα υπάρξει συνέχεια». Σήμερα ο Πούτιν δεν μπορεί η αλήθεια είναι να προτείνει το ίδιο πολύ απλά γιατί η τότε ρωσική απειλή που συμπυκνώνεται στο «σε τρεις ημέρες θα έχουμε στα χέρια μας το Κίεβο» έχει μετατραπεί σε χιλιάδες νεκρούς και για τη Ρωσία…Παράλληλα ο Ρώσος Πρόεδρος γνωρίζει πως με την κίνηση αυτή δεν φέρνει ακόμη σε επίπεδο ρήξης τη σχέση του με τον Τραμπ ο οποίος δεν είναι αρνητικός σε μία τέτοια άμεση συζήτηση ακόμη κι αν ο ίδιος και η Ευρώπη δεν είναι παρόντες… Ο Πούτιν ξέρει όμως καλά πως αν και αυτή η κίνησή του είναι μόνο τακτικισμός και «ντρίπλα» οι ΗΠΑ δεν θα μείνουν με τα «χέρια σταυρωμένα». Ο Τραμπ που ανοιχτά έχει δηλώσει πως έχει σκοπό να άρει κάποιους από τους δασμούς στη ρωσική ενέργεια και τα λιπάσματα δεν το «έχει σε τίποτα» να επιβάλλει νέους με ένα προεδρικό διάταγμα μέσα σε ελάχιστα λεπτά.
Την ίδια στιγμή μπορεί να έχουν περάσει δεκαετίες από την τελευταία κοινή ευρωπαϊκή επιτυχία αλλά η σταθερή και χωρίς εξάρσεις στάση της Ένωσης απέναντι στις ακρότητες Τραμπ, τις κορώνες και τις υπεκφυγές της Μόσχας, δεν αμφιταλαντεύτηκε και έμπρακτα και το σημαντικότερο ενιαία στήριξε τις θέσεις της. Γαλλία, Γερμανία και Βρετανία δεν υποχώρησαν και με πολιτικό, οικονομικό, αλλά και για κάποιους προσωπικό ρίσκο εξακολουθούν να βρίσκονται στο πλευρό του Κιέβου. Η ρωσική προσπάθεια διάσπασης του ευρωπαϊκού μπλοκ είναι μάλλον αποτυχημένη εάν σκεφτεί κανείς πως από τους 27 μόνο οι σταθερά ρωσόστροφες (ενεργειακά – πολιτικά και οικονομικά) Ουγγαρία του Όρμπαν, Εσθονία του Φίτσο και ο Φειδίας – όχι όμως και η Κύπρος έδωσαν το παρόν στο ρωσικό σάλπισμα της 9ης Μαΐου.
Με τον τρόπο που εξελίσσεται η κατάσταση δεν είναι πολύ πιθανό να υπάρξει σοβαρό αποτέλεσμα από τη ρωσική πρόταση αλλά στο τέλος του δρόμου η Μόσχα φαίνεται να γνωρίζει πως τα περιθώριά της, ακόμη και για ανωτάτου επιπέδου διπλωματικούς ελιγμούς, είναι πλέον στενά.
