Με θλίψη ανακοινώνουμε τον θάνατο του ιστορικού Δημήτρη Κιτσίκη, το Σάββατο βράδυ, 28 Αυγούστου 2021, στο νοσοκομείο “Elisabeth Bruyère” στην Οττάβα του Καναδά, όπου νοσηλευόταν για αρκετές ημέρες, δίνοντας τη μάχη με την ασθένεια που τον ταλαιπώρησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του.
Από τη Δεκαετία του 1990 ο Δημήτρης Κιτσίκης συνδέθηκε με το ΤΕΕ/ΤΑΚ, αφού το σημερινό κτίριο που στεγάζεται το Επιμελητήριο ήταν το σπίτι της οικογένειας τού Ύπατου Αρμοστή που έστειλε ο Βενιζέλος στην Σμύρνη, Αριστείδη Στεργιάδη, στο οποίο και ανατράφηκε η Ηρακλειώτισσα μητέρα του, Μπεάτα Πετυχάκη όπου και γνώρισε τον πατέρα του Νικόλαο Κιτσίκη, την χρονική περίοδο 1921-1929 όπου επέβλεπε ως μηχανικός την κατασκευή του Λιμένα Ηρακλείου.
Ο Δημήτρης Κιτσίκης δώρισε στο ΤΕΕ/ΤΑΚ το αρχείο του πατέρα του, καθηγητή στην έδρα Σιδηρών Γεφυρών, Στεγών και Έργων Σιδηρού Κονιάματος και Πρύτανη (1937-1945) του Μετσόβιου Πολυτεχνείου, Νικολάου Κιτσίκη, ο οποίος διετέλεσε Πρόεδρος του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας από το 1931 έως το 1939.
Ο Δημήτρης Κιτσίκης τα τελευταία χρόνια μετέφερε, από το Δήμο Ζωγράφου στην πόλη μας, το Ίδρυμα «Δημήτριος Ν. Κιτσίκης», Νομικό πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου, το οποίο πλέον στεγάζεται στα Γενικά Αρχεία του Κράτους Ηρακλείου.
Επιθυμία του ίδιου ήταν τα αρχεία, τόσο του πατέρα του όσο και το δικό του, να βρίσκονται ως πνευματικός φάρος στη γενέθλια γη της μητέρας του, Μπεάτας Πετυχάκη- Κιτσίκη.
Χαρακτηριστική ήταν η αγωνία και ο αγώνας που έδωσε μέχρι και πριν λίγους μήνες για την ολοκλήρωση της μεταφοράς όλου του αρχείου του από το Πανεπιστήμιο της Οττάβα στα ΓΑΚ του Ηρακλείου.
Τα τελευταία χρόνια τα καλοκαίρια ερχόταν πάντα στο Ηράκλειο όπου επέβλεπε την ταξινόμηση των βιβλίων και των συγγραμάτων του Ιδρύματος και οραματιζόταν τη βέλτιστη ανάπτυξη του Ιδρύματος προς όφελος όλων των ιστορικών και των επιστημόνων που θα ήθελαν να πραγματοποιήσουν έρευνα στα αρχεία του Ιδρύματος.
Το ΤΕΕ /ΤΑΚ είναι ευγνώμον που ο Δημήτρης Κιτσίκης του εμπιστεύθηκε το σπουδαίο επιστημονικό και οικογενειακό αρχείο του Νικολάου Κιτσίκη για τη φύλαξη και την προβολή του. Θεωρεί καθήκον και υποχρέωση να υποστηρίξει στο διηνεκές τη συστηματική μελέτη του αρχείου Νικολάου Κιτσίκη, καθώς και να αναλάβει δράση για την καλύτερη προβολή και επεξεργασία του.
Εκφράζουμε τα πιο θερμά συλλυπητήρια στη σύζυγο Άντα, τα παιδιά, Νικόλαο, Τατιάννα , Άγι, Κρανάη, καθώς και τις αδερφές του εκλιπόντος, Μπεάτα και Έλσα.
Επίσης δηλώνουμε ότι θα παραστεί εκπρόσωπός μας στην ταφή που θα γίνει στον Μυστρά μέσα Σεπτεμβρίου και δηλώνουμε ότι θα πραγματοποιηθεί εκδήλωση προς τιμήν του εκλιπόντος μόλις οι συνθήκες της πανδημίας το επιτρέψουν.
ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΚΙΤΣΙΚΗ
Ο Δημήτρης Κιτσίκης γεννήθηκε στὴν Αθήνα στις 2 Ιουνίου του 1935. Υπήρξε καθηγητὴς του πανεπιστημίου της Οττάβας, τακτικὸ μέλος της Βασιλικής Ακαδημίας του Καναδά, ιστορικὸς και ποιητής. Ήταν διανοούμενος παγκοσμίας εμβέλειας, θεωρείται δε, ένας απὸ τους τρεις πλέον σημαντικοὺς γεωπολιτικοὺς του αιώνα μας, μαζὶ με τους Halford Mackinder και Karl Haushofer.
Ελαβε τὸ διδακτορικὸ του απὸ την Σορβόννη τὸ 1962 και δίδαξε πολιτικὲς ιδεολογίες καὶ γεωπολιτική. Ηταν ειδικός των Ελληνοτουρκικών σχέσεων, της Κίνας, της Μέσης Ανατολής και της Ιστορίας των διεθνών σχέσεων.
Ο Δημήτρης Κιτσίκης ήταν γιός του Νίκου Κιτσίκη (1887-1978), γεννημένου στο Ναύπλιο, καθηγητή και πρύτανη του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου, κορυφαίου Έλληνα πολιτικού μηχανικού, ο οποίος ήταν επίσης γερουσιαστής και βουλευτής.
Η μητέρα του, η φεμινίστρια και ελασίτισσα αγωνίστρια κατά της γερμανικής κατοχής, Μπεάτα Κιτσίκη, το γένος Πετυχάκη, καταγόταν από το Ηράκλειο, από πλούσια κρητική οικογένεια και Ελληνο-ιταλούς ορθοδόξους και καθολικούς ευγενείς από την Τεργέστη. Ο πατέρας της, Εμμανουήλ Πετυχάκης, ήταν βιομήχανος στο Κάϊρο της Αιγύπτου και ο πατριός της, ο Αριστείδης Στεργιάδης ήταν Ύπατος Αρμοστής της Ελλάδας στη Σμύρνη το 1919-1922.
Ο Δημήτρης Κιτσίκης, συνάμα Έλληνας Γάλλος και Καναδὸς υπήκοος, είχε παντρευτεί δύο φορές και έχει 2 παιδιά από τον πρώτο γάμο, τον Νίκο και την Τατιάννα και από το δεύτερο με την Αδαμαντία Νικολάρου απέκτησε δύο παιδιά, τον Άγι και την Κρανάη. Έζησε στη Βόρειο Αμερική και στην Ευρώπη, μοιράζοντας τον χρόνο του ανάμεσα στην Οττάβα, το Παρίσι και την Αθήνα.
Από το 1970, δίδαξε στα πανεπιστήμια της Δύσης την ιστορία της Κίνας και της Τουρκίας, πολιτικές ιδεολογίες και γεωπολιτική. Τα βιβλία του (πάνω από εκατό) έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και έχουν δημοσιευτεί για το πρόσωπό του και το έργο του άρθρα στα κινεζικά, στα τουρκικά, στις βαλκανικές γλώσσες, τα γερμανικά, τα γαλλικά, τα αγγλικά, τα ισπανικά, τα πορτογαλικά καί τα ρωσικά.
Δίδαξε επίσης στα πανεπιστήμια του Μπογάζιτσι (Boğaziçi) στην Κωνσταντινούπολη, του Μπιλκέντ στην Άγκυρα και Γκεντίζ στην Σμύρνη, όπου έγινε ένας από τους στενοτέρους φίλους και “πνευματικός πατέρας” του προέδρου της Τουρκικής Δημοκρατίας, τον Τουργκούτ Οζάλ.
Στην Ελλάδα, υπήρξε εντεταλμένος ερευνών στο Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών και δίδαξε στο Κολλέγιο Deree, στην Αθήνα.
Από το 1996 εκδίδει στην Αθήνα το τριμηνιαίο περιοδικό γεωπολιτικής, «Ενδιάμεση Περιοχή», από το όνομα του πολιτισμικού μοντέλου που ο ίδιος επινόησε.
Επίσης, ο Δημήτρης Κιτσίκης ο τιμήθηκε το 2008, με την ίδρυση και χρηματοδότηση από τον δήμο Ζωγράφου, Νομικού Προσώπου Δημοσίου Δικαίου και Βιβλιοθήκης “Ίδρυμα Δημήτρη Κιτσίκη”.
Στη Γαλλία, κατά τη μαρτυρία των Ρενουβέν (Pierre Renouvin) και Ντιροζέλ (Jean-Baptiste Duroselle), υπήρξε ο θεμελιωτής, στην Ιστορία των Διεθνών Σχέσεων, του κλάδου της προπαγάνδας και των πιέσεων, ως κρατικού όπλου εξωτερικής πολιτικής. Επίσης, μελέτησε τον ρόλο της τεχνοκρατίας στη διεθνή πολιτική.
Θεωρούσε πως ανέκαθεν η θρησκεία απετέλεσε ουσιώδες στοιχείο της διεθνούς πολιτικής και γι’ αυτό επεδίωξε με συνέδρια και αλλά μέσα να προωθήσει τη συνεργασία μεταξύ των τεσσάρων μεγάλων θρησκειών του Ιουδαϊσμού, του Χριστιανισμού, του Ισλάμ και του Ινδουϊσμού. Οργάνωσε διάλογο της Ορθοδοξίας με τους Σιίτες του Ιράν, τους Ινδουϊστές της Ινδίας .
Δημιούργησε ένα μοντέλο για τη συστηματική μελέτη των τριών πολιτικών ιδεολογιών του φιλελευθερισμού, του φασισμού και του κομμουνισμού .
Το 1991 έλαβε το πρώτο βραβείο ποίησης Αμπντί Ιπεκτσί (Abdi İpekçi, Τούρκος δημοσιογράφος που δολοφονήθηκε από τρομοκράτες).
Ο Δημήτρης Κιτσίκης θεωρούσε την ελληνική γλώσσα ως τον ακρογωνιαίο λίθο του πλανητικού πολιτισμού και γι’ αυτό υποστήριζε ότι είναι μεγάλη τιμή να μπορεί κανείς να γράφει στα ελληνικά. Υπερασπίζόταν την πολυτονική γραφή και την παραδοσιακή ορθογραφία ως και την ελευθερία να χρησιμοποιεί κανείς οιοδήποτε γλωσσικό ύφος επιθυμεί.
