Όταν πήγα για πρώτη φορά στο Άμστερνταμ δεν ήξερα από πού να φυλαχθώ, που έλεγε και η συγχωρεμένη η γιαγιά μου. Τα ποδήλατα περνούσαν δίπλα μου όπως οι σφαίρες όταν πέφτουν σαν το χαλάζι. Πεζοί και αυτοκίνητα σέβονταν τους ποδηλάτες σαν κάτι ιερό. Στην ελληνική πρωτεύουσα, επίσης, όταν ξεκίνησε μια συνήθεια πριν από μερικά χρόνια με μια πολυπληθή ομάδα ποδηλατών να διασχίζει κάθε Παρασκευή βράδυ τους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας και όλοι τη Δευτέρα το πρωί να μιλάμε στο γραφείο γι’ αυτή τη «μάστιγα», τους ποδηλάτες, που τελικά, το μόνο που έκαναν ήταν να παρενοχλούν «εξωτικά» το μποτιλιάρισμά μας.
Σήμερα Τρίτη, 2 Νοεμβρίου 2021, έχουμε μια νεκρή ποδηλάτισσα στη Θεσσαλονίκη, πριν από ένα και παραπάνω μήνα στην Πάτρα και προσωπικά γνωρίζω για άλλο ένα περιστατικό στην Αιτωλοακαρνανία, όπου ο αδελφός μιας καλής γνωστής μου παρασύρθηκε ως ποδηλάτης και σκοτώθηκε. Μπορεί το φαινόμενο να μην χαρακτηρίζεται πανδημία, ωστόσο, μιλάμε για χαμένες ανθρώπινες ζωές ή τραυματισμούς που μπορούν να αφήσουν μόνιμες και σοβαρές αναπηρίες. Και φυσικά οι αιτίες αποδίδονται στην κακιά στιγμή του οδηγού του μηχανοκίνητου οχήματος ή «στο τι κάνουν κι αυτοί μέσα στη μέση του δρόμου».
Η αλήθεια είναι άλλη και είναι βαθιά πικρή για τη λειτουργία της ελληνικής πολιτείας διαχρονικά, στο θέμα της κυκλοφοριακής αγωγής και της πολεοδομικής σχεδίασης. Στα σχολεία, το μάθημα ή η δράση, αν υπάρχει, περνάει στο «ντούκου», ενώ στο επίπεδο της τοπικής αυτοδιοίκησης κάποια στιγμή δημιουργήθηκαν πάρκα κυκλοφοριακής αγωγής που με τα χρόνια η παρουσία των συμπολιτών μας ατόνησε. Κι εδώ η σωστή ανατροφή των νέων πολιτών στο συγκεκριμένο θέμα επαφίεται στον «πατριωτισμό» των Ελλήνων, που λέει και το σύνταγμά μας. Και να μην αναφερθούμε στις όποιες παρεμβάσεις που σχετίζονται με ποδηλατόδρομους και οι οποίοι είναι περισσότερο πάρκινγκ μηχανών κοκ.
Κάνοντας μια μικρή παρένθεση να πούμε ότι και οι ποδηλάτες επειδή αντιμετωπίζουν αυτή την κατάσταση και συμπεριφορά κυκλοφορούν πολλές φορές στα πεζοδρόμια, στα πλακάκια για τους τυφλούς συμπολίτες μας μαζί με τους άλλους «συναδέλφους» τους, τους οδηγούς ηλεκτρικών πατινιών.
Συνοψίζοντας, λοιπόν, αυτό που κυρίως λείπει είναι η κυκλοφοριακή αγωγή, που θα σέβεται κατ’ αρχήν την ανθρώπινη ζωή. Σε αυτή την ιστορία που δυστυχώς βάφεται με ανθρώπινο αίμα δεν χωρούν ανέξοδοι διδακτισμοί. Κάθε χρόνο θρηνούμε εκατοντάδες θύματα στον μολώχ της ασφάλτου, όχι μόνο ποδηλάτες αλλά και πεζούς, μοτοσικλετιστές, επιβάτες αυτοκινήτων. Απλώς, οι ποδηλάτες είναι ο πιο αδύναμος κρίκος στην κατηγορία των εποχούμενων και μάλιστα αυτών που με την επιλογή τους γυμνάζουν το σώμα τους και προστατεύουν το περιβάλλον…