Σ τον απόηχο της χθεσινής γυναικοκτονίας στη Χαλκιδική η Ελένη Κρεμαστιώτη μνημονεύει την κόρη της Ερατώ Μανωλακέλλη που έχασε τη ζωή της στα 24 της χρόνια , από τα χέρια του εν διαστάσει συζύγου της, με το δύο ετών μωρό τους να κοιμάται στο διπλανό δωμάτιο.
Τέσσερα χρόνια μετά η Ελένη Κρεμαστιώτη, έχει εξελιχθεί σε ένα “αγρίμι” που παλεύει για τα δικαιώματα των γυναικών , σε μια μεγάλη αγκαλιά για όλες τις μητέρες που έχουν χάσει με τόσο άδικο τρόπο τις κόρες τους και σε μητέρα για την εξάχρονη πια, Ελευθερία-Αγάπη.
Δύο χρόνια πριν, η Ελένη Κρεμαστιώτη είχε μιλήσει και για το νομικό πλαίσιο το οποίο πρέπει ν’ αλλάξει.
«Η δικαιοσύνη πρέπει να είναι αμείλικτη»
Τα ισόβια πρέπει να γίνουν επιτέλους ισόβια. Μόνο τότε θα σταματήσει να γεννιέται κάθε μέρα ένας δολοφόνος, κάθε λίγο να θρηνεί την κόρη της μια μάνα, να χάνει τη ζωή της μια γυναίκα. Οταν θα ξέρει ο άντρας ότι δεν θα ξαναβγεί από τα κάγκελα. Μία φορά φονιάς, για πάντα φονιάς. Οταν βγάζουν τους νόμους για το καλό όλων, εκείνη τη στιγμή ας έχουν ως γνώμονα τα παιδιά τους, τις κόρες τους, τα εγγόνια τους. Δεν εύχομαι σε κανέναν να έρθει στη δική μας θέση, αλλά ας το έχουν στο μυαλό τους. Θα έβγαζαν σε δέκα χρόνια από τη φυλακή το δολοφόνο του παιδιού τους; Για ποιον λόγο; Εμείς ακούμε τη λέξη “ισόβια” και νιώθουμε απειροελάχιστη ανακούφιση. Οχι, το παιδί μου δεν θα το γυρίσει κανείς πίσω, αλλά για την ψυχή της θα ήταν μια δικαίωση. Εκανε το κακό; Να σταματήσει εκεί. Για ποιον λόγο δίνουν στους δολοφόνους την ευκαιρία για έφεση; Ειδικά όταν είναι κάτι προμελετημένο και σε ήρεμη ψυχική κατάσταση; Ο Παναγιώτης κρίθηκε ένοχος για δολοφονία εκ προθέσεως σε ήρεμη ψυχική κατάσταση και καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη. Επίσης καταδικάστηκε σε 3 έτη για παράνομη οπλοκατοχή και οπλοχρησία. Δεν θέλω να είναι έξω από τη φυλακή σε λίγα χρόνια. Αυτό ζητάω.»
Με μία ανάρτησή της σήμερα στα πρσωπικά της μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μνημονεύει την κόρη της
«Τέσσερα χρόνια χωρίς εσένα . Όλα είναι μισά χωρίς την φυσική σου παρουσία. Οι αναμνήσεις μας όμως είναι και θα παραμείνουν ολόκληρες. Κανένας δολοφόνος δεν έχει τη δύναμη να τις στερήσει. Ο πόνος μεγαλώνει κάθε μέρα που περνάει. Το ξέρεις. Τα λέμε κάθε μέρα . Until we meet again.»
Kαι η φωτογραφία που συνόδευσε τη δημοσίευσή της με το πανό που κρατά να γράφει, «Δεν είναι όλες εδώ, λείπει η Ερατώ»
