Προς το κέντρο του Ηρακλείου
Ξεκινάω μεσημέρι από την Κνωσού ψηλά και ακολουθώ τη Λεωφόρο με ταχύτητες που θα με προσπέρναγε οποιοδήποτε είδος του ζωικού βασιλείου έρπεται στο χώμα.
Κάποια στιγμή,μετά από ταλαιπωρία αρκετής ώρας,φτάνω στο κέντρο,δηλαδή στην περιοχή κοντά σε αυτό, που δεν έχει πεζοδρομηθεί… ακόμη,γιατί το κέντρο-κέντρο είναι κλειστό εδώ και χρόνια, χωρίς κανείς δημότης αυτής της δημοκρατικής κατά τ’άλλα πόλης να έχει ερωτηθεί ποτέ.
Εκεί λοιπόν,στο περίπου κέντρο,ξεκινά το άλλο μαρτύριο για την εύρεση θέσης πάρκινγκ.
Πρακτικά οι θέσεις που υπάρχουν,σε ώρες αιχμής, δεν ξεπερνούν το 10% των αναγκών της πόλης.
Και στις θέσεις αυτές προσθέτω και εκείνες στα ιδιωτικά πάρκινγκ.
Από κει και πέρα όσοι οδηγοί μένουν χωρίς θέση,μπορούν διακριτικά να…κόψουν το λαιμό τους ή αν θέλουν σώνει και καλά να παρκάρουν να το κάνουν στους πεζόδρομους.
Επειδή προσωπικά σε πεζόδρομους ούτε παρκάρω,ούτε κυκλοφορώ με το αυτοκίνητο μου, μετά από αρκετή ώρα και αμέτρητες βόλτες (ό,τι καλύτερο για το περιβάλλον) αναγκαστικά έφυγα από το κέντρο για να πάω στη δουλειά μου, που βρίσκεται στη Βιομηχανική Περιοχή, περνώντας από τη Λεωφόρο Ικάρου.
Εκεί συνάντησα μια δεύτερη Λεωφόρο Κνωσού,όπου με ταχύτητα σαλιγκαριού (in cretan:”χοχλιού”) τελικά έφτασα στον δεύτερο προορισμό μου.
Μετά από μιάμιση ώρα ταξιδιού.Όσο θέλει το αεροπλάνο να με πάει Αθήνα και να με γυρίσει πίσω και λίγο παραπάνω…
Το Κέντρο
Εδώ κάποιος θα μπορούσε να μου πει ότι για το κέντρο,εναλλακτικά,θα μπορούσα να πάρω κάποιο από τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς,που στην περίπτωση του όμορφου Ηρακλείου μας ήταν,είναι και θα παραμείνουν απ’ότι φαίνεται τα μεγάλα και εντελώς ακατάλληλα για την πόλη αυτή,αστικά λεωφορεία.
Λεωφορεία που κινούνται ακριβώς στους ίδιους δρόμους που κινούνται και τα ΙΧ αυτοκίνητα,δεν καλύπτουν όλες τις περιοχές,ενώ είναι και ακριβά αν τα συγκρίνουμε με τα αντίστοιχα της Αθήνας.Οπότε ποιος ο λόγος να τα χρησιμοποιεί ο κόσμος αν έχει δικό του μέσον; Όντως,όπως αποδεικνύεται και στην πράξη,τα χρησιμοποιεί ένα μικρό μόλις ποσοστό των ντόπιων.
Μεγάλα Έργα
Αισίως έχει περάσει μια 20ετία από τότε που έγιναν τα περίφημα “έργα ανάπλασης” του Ηρακλείου: Δρόμοι,διανοίξεις,γέφυρες, διαπλατύνσεις…
Όλα σημαντικά και όλα χρήσιμα, πλην των πεζοδρομήσεων στο κέντρο, που κατά την ταπεινή μας άποψη δημιούργησαν περισσότερα προβλήματα απ’όσα έλυσαν.
Όλα τα έργα όμως και όλες οι τεχνικές παρεμβάσεις,οι όποιες τεχνικές παρεμβάσεις,αργά ή γρήγορα φτάνουν στα όρια τους και τότε πρέπει να γίνουν καινούργιες.
Το ίδιο έχει συμβεί και με τα έργα του Ηρακλείου,μετά από δυο δεκαετίες έχουν φτάσει πια στα όρια τους και πρέπει το κράτος,ο Δήμος,η Περιφέρεια ή όποιος άλλος είναι υπεύθυνος να δώσει λύση κάνοντας καινούργια.
Το θέμα όμως είναι ότι δεν βλέπουμε καν να συζητείται κάτι τέτοιο δημόσια.
Ένα σχέδιο, ένα πλάνο για το τι έχει ανάγκη η πόλη και το τι μπορεί -ρεαλιστικά- να γίνει.Τίποτα απολύτως.Σιγή ιχθύος από τους πάντες και από εκείνους που βρίσκονται τώρα στην καρέκλα αλλά και από τους άλλους που θέλουν να κάτσουν μετά τις εκλογές.
Προφανώς λοιπόν αυτό το μπάχαλο θεωρείται κάτι το νορμάλ,που οι…ιθαγενείς,που ποτέ τους δεν ερωτώνται για τίποτα, είναι υποχρεωμένοι να το ζουν καθημερινά.
