Του Κώστα Α.Μπογδανίδη
Τον περασμένο Νοέμβριο, σε ένα τραγικό ατύχημα στον σιδηροδρομικό σταθμό του Νόβι Σαντ, σκοτώθηκαν 15 άνθρωποι. Εκεί δεν συγκρούστηκαν τρένα , αλλά κατέρρευσε το γείσο με συνέπεια να χαθούν τόσες ζωές. Χωρίς δεύτερη σκέψη οι Σέρβοι κινητοποιήθηκαν, οι νέοι ξεσηκώθηκαν. Έφτασαν μάλιστα χιλιάδες ,από όλη τη χώρα, περπατώντας μέχρι τον σιδηροδρομικό σταθμό ζητώντας δικαιοσύνη και τιμωρία των αυτουργών. Φυσικών και ηθικών. Το αποτέλεσμα; Υπό την πίεση των μαζικών κινητοποιήσεων παραιτήθηκε στο τέλος του περασμένου μήνα ο πρωθυπουργός της Σερβίας Μίλος Βούτσεβιτς.
Στο μεταξύ, ο πρόεδρος, Αλεξάνταρ Βούτσιτς δήλωσε ότι «η χώρα δέχεται επίθεση από το εσωτερικό και το εξωτερικό» και χαρακτήρισε «ξενοκίνητες» τις κινητοποιήσεις. Και υποστήριξε ότι δεν πρόκειται να χαλάσει τις σχέσεις του με την Κίνα, δεν θα επιβάλλει κυρώσεις στη Ρωσία επειδή το θέλουν κάποιοι…
Σας θυμίζει τίποτα αυτή η ιστορία; Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και (θλιβερά) πράγματα με άλλες χώρες, όπως τη δική μας, είναι τυχαία.
Και στις δυο περιπτώσεις ναι προέκυψε λαϊκή αντίδραση, ναι υπάρχει (συγ)κάλυψη, ναι υπάρχουν τεράστιες πολιτικές και ποινικές ευθύνες. Και φυσικά εμφιλοχωρεί εκατέρωθεν συνωμοσιολογία με πρώτη και καλύτερη εκείνη της εξουσίας που βλέπει παντού εχθρούς. Ο μεν Βούτσιτς γιατί τα έχει καλά με τους Ρώσους, οι δε δικοί μας γιατί…τα έχουν καλά με τους ‘άλλους΄. Πάντα και παντού ίδιοι , χωρίς αιδώ, με τον ίδιο σκοπό. Η όπως έλεγε ο νταβάριτς Βλαδίμηρος «στην πολιτική, ηθική δεν υπάρχει, υπάρχει μόνο σκοπιμότητα.»
Και μπορεί εδώ να είναι Βαλκάνια, αλλά είναι και Ελλάδα, δεν είναι παίξε γέλασε. Στη χώρα μας το τραγικό δυστύχημα έγινε πριν δυο χρόνια. Τόσο περίπου κάναμε και να αντιδράσουμε. Να ζητήσουμε …άμεση διαλεύκανση και απονομή δικαιοσύνης. Θα μου πεις κάλιο αργά παρά ποτέ. Ναι, αλλά έχουν προηγηθεί στο μεταξύ 3-4 εκλογικές αναμετρήσεις, ένα μπάζωμα, μια εξεταστική (ο Θεός να την κάνει…) και η θριαμβευτική επανεκλογή, από τους Σερραίους, του πιο άμεσα εμπλεκόμενου υπουργού της ‘αγίας’ οικογένειας. Από τον λαό για τον λαό αυτό το…δωράκι να μην ξεχνιόμαστε.
Μοιάζει να λειτουργούμε με ολίγη χρονοκαθυστέρηση; Το συνηθίζουμε! Εάν μάλιστα θυμηθούμε ότι και την εποχή των μνημονίων ανακαλύψαμε -και αντιγράψαμε- τις πλατείες των αγανακτισμένων μετά τους Ισπανούς ενώ στο τέλος σηκώναμε στα χέρια τον Γιώργο Τράγκα. Μπορεί να δηλώνουμε ότι δεν τρώμε σανό, αλλά μια αποχαύνωση την έχουμε. Μπορεί να το παίζουμε επαναστάτες και ανταρτόπουλα, αλλά στο γλυκό νερό γινόμαστε…βανίλια. Ακόμη όμως και έτσι υπάρχει ένας χρυσός κανόνας: «Επανάσταση μπορεί να υπάρξει μόνο εκεί όπου υπάρχει συνείδηση». Και φοβούμαι ότι αυτή την έχουμε απωλέσει προ πολλού.
Μαζί με τη συνείδηση έχουμε χάσει και την κοινή λογική. Το νου μας. Ο κόσμος θέλει να βγει έστω και τώρα να διαδηλώσει, να διαμαρτυρηθεί για τις 57 ψυχές που χάθηκαν. Δικαίωμά και υποχρέωση των πολιτών. Κανένα κόμμα, καμία κυβέρνηση, κανένας πολιτικός δεν δικαιούται να του υποδείξει πως θα συμπεριφερθεί . Όπως και υποχρέωση του κάθε πολίτη είναι να ενημερώνεται σωστά, να μην τρώει αμάσητο ό,τι του δίνουν, να μην πιστεύει κάθε αφήγημα που διαρρέεται από την μία ή την άλλη πλευρά. Όσο…απίστευτο ακούγεται ότι βρέθηκε μετά από δυο χρόνια τυχαία ένα βίντεο άλλο τόσο κουτό είναι ότι ο πρώην διευθυντής του ΟΣΕ Βόλου «δολοφονήθηκε» σε… περίεργο τροχαίο- κρίσιμη λεπτομέρεια ότι ο ίδιος δεν είχε καμία σχέση με τα Τέμπη αφού είχε συνταξιοδοτηθεί μερικά χρόνια πριν.
Κι ενώ έχεις ένα κόσμο που σκέφτεται , που αντιδρά, που προβληματίζεται για το αύριο και τα παιδιά του έχεις τους πολιτικούς που…σκέφτονται μόνο την πάρτη τους. Τους κυβερνώντες από τη μια για το πως θα κρατήσουν τις καρέκλες τους, κι από την άλλη τους αντιπολιτευόμενους για το πως θα τις αρπάξουν!
Οι κατέχοντες την εξουσία…θέλουν να τρομάξουν τον κόσμο, λες και ο πραγματικός κόσμος εξαρτάται από την δική τους πολιτική επιβίωση. Και οι…απέναντι μέσω της δικής τους προπαγάνδας , να προκαλέσουν χάος μήπως και…αναστηθούν πολιτικά!
Ο ανταγωνισμός δεν είναι μεταξύ των σκεπτόμενων πολιτών και της Δικαιοσύνης αλλά μεταξύ εκείνων που προασπίζονται τις ελευθερίες και τη δημοκρατία και εκείνους που σχεδιάζουν καταστροφές και να καθίσουν πάνω στο κύμα του λαϊκισμού.
Από το ιδιότυπο μπρα-ντε-φερ , λίγο πριν τις μεγάλες διαδηλώσεις, προκύπτει ότι οι πολιτικοί ζουν στον δικό τους κόσμο. Κι όπως λέει και μια ψυχή: Η βουλή είναι ο μικρόκοσμος τους! Δεν τους αγγίζει τίποτα! Μέχρι και ο κυλικειάρχης της βουλής ζει στον δικό του κόσμο!
Στην πραγματικότητα όμως ξέρουν καλά και δουλεύουν μεθοδικά αυτό που έλεγε ο αγαπημένος του Τραμπ, ότι στις επαναστάσεις υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων: εκείνοι που τις κάνουν κι εκείνοι που επωφελούνται.