Οφείλω να ομολογήσω πως ξεκινώντας τη συγγραφή ετούτου του κειμένου αμφιταλαντεύτηκα κι εγώ ο ίδιος για τον τρόπο προσέγγισης του εν λόγω θέματος. Ενός θέματος που αφορά τη ζωή και την καθημερινότητα τη δικιά μου, του γείτονα, του συναδέλφου, του διάσημου της τηλεόρασης, του άγνωστου περαστικού.
Δεν είναι λίγες οι φορές που ο καθένας θα έπιασε κρυφά τον εαυτό του να μονολογεί και να ακολουθεί λογισμούς με πικρία για πράγματα και καταστάσεις που ενώ επιθυμούσε πολύ την πραγμάτωση τους και θα ήθελε να τα αντικρίσει ως εικόνα και πράξη, τελικά έμειναν ως κρυφό απωθημένο με το αίσθημα της στέρησης φωλιασμένο στο μέσα.
Έτσι, εισέρχεται σε μια διαδικασία και αναρωτιέται τι και ποιος έφταιξε (αιτίες, λόγους, αθώους και ενόχους, δράστες ή ηθικούς αυτουργούς και υποκινητές) και να ψάχνει απαντήσεις στο μεγάλο «γιατί». Για όλα εκείνα τα «θέλω» και τα όνειρα που έμειναν κοιμισμένα στου ύπνου το σπίτι, χωρίς να γνωρίσουν το φως του ήλιου μέσα από ένα γενναίο και σωτήριο ξύπνημα.
Κι είναι αλήθεια, ότι πολλοί από εμάς δεν ζούμε μαζί (δεν συζούμε δηλαδή) με τα δικά μας πραγματικά «θέλω», δεν απολαμβάνουμε τις δικές μας βαθύτερες επιθυμίες και ούτε χαιρόμαστε για την κατάκτηση και επιτυχία των στόχων μας (η οποία δεν έφτασε ποτέ!).
Βλέπεις, αλλοτριωθήκαμε στο χατίρι των καιρών και τα προστάγματα διαφόρων εχθρών ή επιστήθιων φίλων. Μπήκαμε στο αλέτρι της συγκατάθεσης και συναίνεσης και, εκούσια (και εν γνώση μας), παρασυρθήκαμε ή αφεθήκαμε έχοντας στο τιμόνι την τύχη ή τα δήθεν γραμμένα της μοίρας, ενώ για οδηγός χρειαζόταν να οριστεί αυτοβούλως η προσωπική θέληση, ενέργεια και πράξη. Δεν μπήκαν ως αρχή και προτεραιότητα τα δικά μας «θέλω» και ατομικά ενδιαφέροντα και συμφέροντα, αλλά όσα μας έκαναν να πιστέψουμε για δικά μας, φορώντας την μεγαλόσχημη κελεμπία του «πρέπει» και το προσωπείο της σοβαροφάνειας.
Με μια πρόχειρη σταχυολόγηση, «πρέπει» να κάνεις αυτή τη δουλειά, «πρέπει» να περπατάς αυτόν τον δρόμο, «πρέπει» να φοράς ή να μην φοράς αυτά τα ρούχα, «πρέπει» να ερωτεύεσαι ή να αγαπάς αυτόν ή αυτήν που «πρέπει» και όπως «πρέπει», «πρέπει» να διασκεδάζεις με τον τρόπο που «πρέπει», «πρέπει» να υπακούς στον καθένα απλά γιατί σου έμαθαν πως αυτό σου «πρέπει».
Άλλοτε πάλι, για να καλμάρουμε το συλλογιζόμενο (και πικραμένο) εαυτό ρίχνουμε την ευθύνη στις συγκυρίες και τις δυσκολίες (οικονομικές, κοινωνικές και οικογενειακές). Και ναι, ως ένα βαθμό έπαιξαν το δικό τους το ρόλο και λειτούργησαν ως τροχοπέδη, εμπόδιο και βαρίδιο για την εξέλιξη των ποθούμενων.
Όμως, υπάρχουν χιλιάδες παραδείγματα που γκρεμίζουν την παραπάνω επιχειρηματολογία. Δεν είναι πολύ μακριά, ούτε απέχουν από τη δική μας ρουτίνα. Βρίσκονται και ζουν δίπλα και κοντά μας. Δεκάδες ή εκατοντάδες (που τόλμησαν) που κυνήγησαν το όνειρο τους και τα «θέλω» τους, που πολέμησαν με θηρία και δαίμονες, που υπερκέρασαν βουνά τα οποία και φάνταζαν απάτητα στην όψη.
Άνθρωποι που για να φτάσουν να κάνουν αλήθεια την αλήθεια τους, εργάζονται σε δυο και τρεις δουλειές ταυτόχρονα. Άλλοι, εργάζονται και παράλληλα σπουδάζουν. Άλλοι παρακολουθούν νυχτερινά μαθήματα για να λάβουν τη δεύτερη ευκαιρία στη ζωής. Μπορεί το ζητούμενο να είναι εν προκειμένω οι σπουδές και η μελλοντική γνώση, μάθηση και αποκατάσταση… ενώ σε διαφορετική περίπτωση, μπορεί το ποθούμενο να αφορά τη δημιουργία οικογένειας και τη διαμόρφωση προϋποθέσεων και δεδομένων που θα επιτρέπουν και θα ομαλοποιούν μια τέτοια συνθήκη.
Ακόμα, υπαρκτές είναι και οι περιπτώσεις που κάποιοι θαρραλέοι και αλαφροΐσκιωτοι ρομαντικοί δεν οπισθοχώρησαν στο ενδιαφέρον τους και την επιλογή για το άλλο πρόσωπο της ψυχής και ανάγκης. Τι κι αν τους έλεγαν πολλοί να κάνουν πίσω και να πάψουν την πίστη στο δικό τους το «θαύμα», εκείνοι συνέχισαν απτόητα τη δική τους πορεία διεκδίκησης και προσπάθειας, ακόμα κι αν αυτό για άλλους φαινόταν όνειρο απατηλό και απραγματοποίητο.
Δίχως περαιτέρω ανάλυση, ας κρατήσουμε την ανάγκη να γεννιόμαστε ξανά και ξανά και ξανά. Όσες φορές χρειαστεί, ώστε με μπροστάρη τη θέληση να δίνουμε τη μάχη ενάντια σε ξένα «πρέπει» και νουθετήσεις που δεν μας αρμόζουν και δεν μας ταιριάζουν, που οδηγούν σε αρκετές περιπτώσεις στην καθυπόταξη του εαυτού και την αναγκαστική προσαρμογή και συγκατάβαση στα προσφερόμενα και όχι στα ζητούμενα. Ας κοιτάξουμε (μόνοι ή με τη βοήθεια ειδικών) βαθιά μέσα μας για το πραγματικό ποθούμενο. Αυτό να αναζητήσουμε, αυτό να πιστέψουμε, αυτό να αγαπήσουμε. Και με αυτό να έρθουμε στην πιο όμορφη, γλυκιά και αληθινή ένωση και συμπόρευση… και συνάμα στη γνώση του ίδιου του εαυτού.
Καταλήγοντας, φτιάξε έναν κόσμο που να ταιριάζει στα μάτια σου και όχι στα μάτια των άλλων. Κι αν χρειαστεί να γκρεμίσεις ένα σαθρό προσωπικό οικοδόμημα, κάντο χωρίς δεύτερη σκέψη. Όχι βέβαια σαν τρομοκράτης ή βάρβαρος, αλλά ως θιασώτης της δικαιοσύνης που υμνεί την αξία και αρχή της ελεύθερης βούλησης.
Κι όπως έγραψε ένας από τους σπουδαιότερους έλληνες ποιητές μας, ο Οδυσσέας Ελύτης: «Και τα όνειρα μια μέρα θα πάρουν εκδίκηση».