Ας αφήσουμε προς το παρόν την έννοια του αντισημιτισμού στην άκρη: είναι σύνθετη και εσχάτως τόσο χρησιμοποιημένη που όντως έχει καταλήξει να αποτελεί “καραμέλα” στο στόμα όσων δεν θέλουν να συζητάμε τα εγκλήματα τα οποία διαπράττει το Ισραήλ στην Γάζα.
Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Ας μιλήσουμε για τον απλό ρατσισμό. Όπως ας πούμε το να κρίνουμε μαζικά ανθρώπους που δεν γνωρίζουμε, αποκλειστικά από την καταγωγή ή την θρησκεία τους. Κάτι το οποίο αποτελεί πιθανότατα έναν από τους βασικούς ορισμούς της λέξης “ρατσισμός”, σωστά;
Άρα και το να εμποδίζεται ένα κρουαζιερόπλοιο να προσεγγίσει κάποιο λιμάνι, επειδή ορισμένοι διαμαρτυρόμενοι δεν συμφωνούν με την στάση της κυβέρνησης της χώρας από την οποία κατάγονται οι επιβάτες, εμπίπτει, νομίζω, ακριβώς στον παραπάνω ορισμό.
Συνέβη στην Σύρο με πλοίο γεμάτο Ισραηλινούς που δεν κατάφερε να “δέσει” εξαιτίας των αντιδράσεων από αλληλέγγυους στην Παλαιστίνη.
Παραλίγο να συμβεί στην Ρόδο.
Ενδέχεται να συμβεί την Τρίτη 29 Ιουλίου στον Άγιο Νικόλαο.
Υπό μια έννοια, δεν τρέχει και τίποτα επειδή κάποιοι, κατά πάσα πιθανότητα εύποροι τουρίστες ενοχλήθηκαν λίγο. Η διαρκής σφαγή Παλαιστινίων είναι απείρως σημαντικότερη.
Και δεν πειράζει αν η τοπική αγορά έχασε μερικά ευρώ.
Χιλιάδες άνθρωποι, άμαχοι, γυναίκες, παιδιά, έχουν χάσει τη ζωή τους εξαιτίας της κυβέρνησης Νεντανιάχου, με τα λεφτά θα ασχολούμαστε τώρα;
Και σιγά τα αυγά τέλος πάντων αν τα μέλη του “Ρουβίκωνα”, ντυμένα με μαύρες μπλούζες έκαναν περίπολο την προηγούμενη εβδομάδα στο κέντρο της Αθήνας, ψάχνοντας και ουσιαστικά τρομοκρατώντας Ισραηλινούς.
Εφόσον οι κυβερνήσεις σιωπούν, η κοινωνία των πολιτών οφείλει να αναλάβει δράση.
Ναι, αλλά όχι.
Τα παραπάνω ισχύουν μέχρι ένα σημείο. Και από ένα σημείο και μετά, αν δούμε μια προς μία τις συγκεκριμένες δράσεις, θα διαπιστώσουμε πόσο πολύ μοιάζουν με πούρο ρατσισμό. Και αν κοιτάξουμε ακόμα πιο προσεκτικά, ίσως διαπιστώσουμε ότι πίσω από την λογική και θεμιτή αντίδραση για όσα εγκληματικά κάνει το Ισραήλ, ελλοχεύουν πράγματι και ορισμένα στερεότυπα, μαζί με βαθιά ριζωμένες αντιλήψεις για τους Εβραίους. Ξέρετε, εκείνες που συγκροτούν τελικά τον περιβόητο “αντισημιτισμό”.
Διαβάζω διαρκώς επιθετικά σχόλια της λογικής “ή με εμάς, ή με τους άλλους”. Αν σε ενοχλούν οι κινητοποιήσεις εις βάρος Ισραηλινών πολιτών, τότε προφανώς συντάσσεται κι εσύ με το στρατόπεδο των εγκληματιών. Πρόβλημα.
Προφανώς οι πολίτες του Ισραήλ έχουν μια εγκληματική και ακροδεξιά κυβέρνηση. Αρκετοί από αυτούς την στηρίζουν. Και αρκετοί δεν την στηρίζουν. Αρκετοί επικροτούν όσα γίνονται στη Γάζα. Αρκετοί είναι απέναντι. Και αρκετοί μπορούν και θέλουν να πάνε διακοπές, την ώρα που η χώρα τους καταδικάζει σε θάνατο από ασιτία χιλιάδες παιδιά. Μας ενοχλεί; Ας μας ενοχλεί.
Είναι πρακτικά αδύνατον να ξέρουμε ποιος είναι ποιος, τι πρεσβεύει, πως ζει τη ζωή του. Και άρα, δεν έχει σημασία. Οφείλουμε να τους αφήσουμε όλους ανενόχλητους να απολαύσουν τις διακοπές τους. Δύσκολο, το ξέρω.
Αντιθέτως, η γενίκευση και το τσουβάλιασμα όλων των Ισραηλινών συνιστά τον εύκολο δρόμο – πάντα το μίσος και ο ρατσισμός συνιστούν τον εύκολο δρόμο. Και η καταφυγή στον αντισημιτισμό, πέρα από “καραμέλα”, είναι και μια διαχρονική, σχεδόν παγκόσμια παθογένεια στην οποία δεν πρέπει να υποκύψουμε, όσες αφορμές κι αν μας δοθούν.
Συντελούνται εγκλήματα πολέμου στην Γάζα. Συντελείται γενοκτονία. Καθημερινά και με την στήριξη/ανοχή των κυβερνήσεων του δυτικού κόσμου. Και της δική μας. Η διαμαρτυρία ή ακόμα και η οργή, όπως και η κοινωνική πίεση πρέπει να στρέφεται στοχευμένα και συστηματικά προς τα εκεί. Τις κυβερνήσεις. Την κυβέρνηση του Ισραήλ. Όχι προς τους Ισραηλινούς γενικά και μαζικά, ό,τι κι αν πρεσβεύουν. Αυτή η πόρτα πρέπει πάση θυσία να μείνει κλειστή. Κι ας παλεύει πρωτίστως ο ίδιος Νεντανάχιου να την ανοίξει.
Υ.Γ. Δεν μπαίνω στη συζήτηση περί ιδεολογίας που φυσικά παίζει ρόλο στο πώς αντιδρά και αντιλαμβάνεται τα γεγονότα ο καθένας. Ούτε στο “ναι, αντιδράτε για την Παλαιστίνη αλλά όχι για την τάδε ή την δείνα χώρα”.
Δεν θέλω να υποβαθμίσω με φτηνά επιχειρήματα την γενοκτονία στη Γάζα. Αυτό είναι το νούμερο 1 ζήτημα τώρα και όλα τα άλλα προς το παρόν δεν έχουν σημασία.
Παρότι νιώθω πώς για έναν σεβαστό αριθμό αλληλέγγυων, τα κίνητρα όντως είναι διαφορετικά.
Υ.Γ.2: Υπάρχει ένα επιχείρημα που λέει ότι σε περιπτώσεις όπως η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία π.χ., η Δύση επέβαλε κυρώσεις οι οποίες επηρεάζουν όλους τους Ρώσους. Αυτές τις κυρώσεις που δεν επέβαλε στο Ισραήλ. Το κενό καλύπτουν με τις αντιδράσεις τους οι αλληλέγγυοι. Άρα, διορθώνουμε το ένα λάθος (την μη επιβολή κυρώσεων) με άλλο. Σαν κακός Έλληνας διαιτητής ένα πράγμα…