Ελάχιστα πράγματα είναι πιο περίπλοκα από τις σχέσεις γονέων – παιδιών.
Πίσω από τα καλλωπισμένα κλισέ και τις βολικές απλουστεύσεις , υπάρχουν δεκάδες στρώματα συναισθημάτων, τα οποία ουδείς εκ των εξωτερικών παρατηρητών μπορεί να γνωρίζει ή να υποπτεύεται.
Θα μου επιτρέψετε λοιπόν να μην συμμετάσχω στην παλλαϊκή καταδίκη του Τσιτσιπά, στο ηθικοπλαστικό κήρυγμα για το πώς πρέπει να μιλάμε στους γονείς μας και στα εύκολα συμπεράσματα. Προφανώς η επίμαχη σκηνή (τον βρίζει και τον διώχνει από το γήπεδο, αν δεν την έχετε δει), δεν τιμά ούτε τον ίδιο, ούτε τον πατέρα του. Οτιδήποτε παραπάνω από αυτό, ούτε μπορώ, ούτε θέλω να συμπεράνω.
Εκείνο που μπορώ να συμπεράνω πάντως, και πάλι με σχετική όχι απόλυτη βεβαιότητα, είναι ότι η καριέρα του κορυφαίου Έλληνα τενίστα βρίσκεται σε στασιμότητα και ενδεχομένως να χρειάζεται αλλαγές στο τιμ του.
Τα υπόλοιπα αφορούν περισσότερο σε εμάς, στα στερεότυπα και στην προσέγγιση ελληνικής ταινίας του 60′ (καλό λαϊκό παιδί, κακομαθημένο πλουσιόπαιδο) με την οποία επιμένουμε να κρίνουμε τους ανθρώπους στα social media.