Πολλή συζήτηση γίνεται στην προεκλογική περίοδο για τα διαβόητα τηλεοπτικά debate, σε τοπικό και εθνικό επίπεδο.
Επικοινωνιακά επιτελεία κομμάτων και παρατάξεων προτείνουν και αντιπροτείνουν τη διεξαγωγή τηλεμαχιών κατηγορώντας τούς αντιπάλους για φυγομαχία, αν αρνηθούν την πρόσκληση.
Στην πραγματικότητα, τα τηλεοπτικά debate είναι η πλήρης υποταγή της πολιτικής στην επικοινωνία και στην εικόνα. Σηματοδοτούν την απόλυτη μετατόπιση του κέντρου βάρους της πολιτικής από τα κοινοβουλευτικά έδρανα και τα κοινωνικά πεδία στο τηλεοπτικό πλατό.
Τίποτε περισσότερο από προκατασκευασμένες απαντήσεις σε προκατασκευασμένες ερωτήσεις, δοσμένες από ένα προκατασκευασμένο φάσμα πολιτικών επιλογών και δίχως την παραμικρή συμμετοχή του ακροατηρίου.
Τα τηλεοπτικά debate είναι σαν το προμαγειρεμένο φαγητό και σαν τις προτηγανισμένες πατάτες· νόστιμα μεν, αλλά δίχως θρεπτικές ουσίες και με μπόλικη τοξικότητα.
Τα τηλεοπτικά debate είναι σαν να ξεφυλλίζει κάποιος το φυλλάδιο προσφορών του σούπερ μάρκετ· τώρα που καθίσαμε μια στιγμούλα, να κάνουμε και λίγο χάζι μπας και βρεθεί τίποτε ενδιαφέρον για να ψηφίσουμε.
Τα τηλεοπτικά debate είναι ένας ακόμη τρόπος για ν’ απασφαλιστεί ο κίνδυνος ν’ αλλάξει στ’ αλήθεια κάτι με τις εκλογές.
Τα τηλεοπτικά debate διαπαιδαγωγούν πολίτες του καναπέ και της αδράνειας.
Τα τηλεοπτικά debate διαμορφώνουν πολίτες επ’ ευκαιρία κι όχι «φύσει πολιτικά ζώα», όπως χαρακτήριζε τον άνθρωπο ο Αριστοτέλης.
Γιατί η ιδιότητα του πολίτη (πρέπει να) είναι μόνιμη και διαρκής, με όλες τις ευθύνες, τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτήν.
Όχι να εξαντλείται στην παρακολούθηση ενός πολιτικού τηλεπαιχνιδιού, που έχει στόχο να αδρανοποιήσει τα εμπειρικά μας δεδομένα και να μας υποβάλει μια στρεβλή αντίληψη της δικής μας πραγματικότητας.
Εν κατακλείδι, τα τηλεοπτικά debate αποτελούν την επιτομή της παρακμής και του εκφυλισμού της Δημοκρατίας.