Toυ Βασίλη Σκουντή
H Kική Δημουλά είχε πει κάποτε πως «η εμπειρία είναι το καλύτερο σχολείο, αλλά έχει ακριβά δίδακτρα» και αυτή η ατάκα βρήκε την ομολογουμένως δυσάρεστη επιβεβαίωση της το βράδυ της Πέμπτης στο ΟΑΚΑ…
Η Εθνική ομάδα ηττήθηκε από την Αγγλία με 3-0 για να αποδειχθεί ότι όντως αυτή η… ρουφιάνα η εμπειρία κοστίζει πολλά λεφτά!
Στις 10 του περασμένου μήνα η ελληνική ομάδα είχε αλώσει το Γουέμπλεϊ νικώντας με 2-1 σε μια συγκυρία στην οποία, ελέω και του θανάτου του Τζορτζ Μπάλντοκ, είχε συνωμοτήσει το Σύμπαν!
Αυτή τη φορά το Σύμπαν κάθισε στα αυγά του, και ούτως ειπείν, τα τρία λιοντάρια μας έριξαν τρία γκολ και ήρθαμε στα συγκαλά μας!
Σε τέτοιες περιπτώσεις όντως η εμπειρία, η τεχνογνωσία και το λεγόμενο «been there, done that» διαδραματίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο και όλα αυτά έκαναν τη διαφορά στο ΟΑΚΑ: από τη μια πλευρά βρίσκονταν οι (ελλιπείς, αλλά ισχυροί και πολύ πιο ψυλλιασμένοι) φιναλίστ του εφετινού Euro και από την άλλη μια ομάδα η οποία εδώ και μια δεκαετία ξεροσταλιάζει έξω από την πόρτα όλων των μεγάλων διοργανώσεων!
Τερματίσθηκε λοιπόν και μάλιστα με ηχηρό τρόπο το αήττητο σερί της Εθνικής και του Ιβάν Γιοβάνοβιτς σε αυτή τη φάση του UEFA Nations League και μειώθηκαν οι πιθανότητες κατάληψης της πρώτης θέσης, αλλά δεν ήρθε δα και η συντέλεια του κόσμου.
Η ήττα και μάλιστα με 3-0 προφανώς συνιστά μια σκληρή προσγείωση στην πραγματικότητα και επιφέρει απογοήτευση, ωστόσο είναι στο χέρι (ή μάλλον στο πόδι) των παικτών και του προπονητή να ανασυνταχθούν, να ανακάμψουν και να αποδείξουν πως ό,τι έχουν πετύχει δεν συνέβη κατά τύχη και από συμπτώσεις, αλλά αποτελεί προϊόν μιας δημιουργικής και πολλά υποσχόμενης διαδικασίας.
Αυτή τη διαδικασία πρέπει όντως να τη σεβασθούμε, όπως λένε και οι Αμερικανοί σε τέτοιες περιπτώσεις: το «Trust the Process» έχει τη σημασία του, την αξία του και το βάρος της παρακαταθήκης ενόψει της συνέχειας.
Το γιατί η Εθνική δεν μπόρεσε να φανεί ανταγωνιστική και να ξανανικήσει τους Εγγλέζους ήταν οφθαλμοφανές: αντί να εμφανισθεί στο γήπεδο με το στιλέτο στα δόντια (SIC) βγήκε νωχελική και παθητική, δέχθηκε γκολ μόλις στο έβδομο λεπτό και από τη στιγμή που ανοίχθηκε για να ισοφαρίσει έγινε ευάλωτη με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε τέτοιες περιπτώσεις.
Έχω επίσης την εντύπωση ότι δεν κατάφερε να ελέγξει και να τιθασεύσει τα συναισθήματα και το υπερβολικό hype που γέννησε ο θρίαμβος στο Γουέμπλεϊ και εντέλει την κατέβαλε ο φόβος της (δεύτερης) νίκης, που συχνά είναι μεγαλύτερος από εκείνον της ήττας!
Προφανώς ο Γιοβάνοβιτς δεν είχε στο μυαλό του, ούτε και στα σχέδια τα οποία κατέστρωσε αυτό το είδος του παιχνιδιού, αλλά τού προέκυψε και απέβη μοιραίο.
Η Εθνική δεν ανταποκρίθηκε στις απαιτήσεις του ματς και στις προσδοκίες που η ίδια δημιούργησε, αλλά ουδέν κακόν αμιγές καλού: παραμένει ζωντανή και νιώθει τη ζεστασιά από την αγκαλιά του κόσμου που γέμισε το ΟΑΚΑ και μάλιστα στάθηκε στο πλευρό της μετά τη λήξη του αγώνα, χωρίς να σιχτιρίζει και να αναθεματίζει.
Στο τέλος της ημέρας αυτό είναι ένα ανεκτίμητο όφελος. Όσο για τα υπόλοιπα, αυτά θα τα βρει η υπηρεσία…
Η υπηρεσία (και για να μην παρεκκλίνω από το πνεύμα της Κικής Δημουλά) και η εμπειρία!