Ήταν πρωί Κυριακής, το ημερολόγιο έδειχνε 21η Φεβρουαρίου του 2022. Ο 22χρονος φοιτητής από τα Χανιά Νίκος Μπιτσάκης που σπούδαζε στη Λάρισα, γύριζε από διασκέδαση με τους φίλους του. Περνώντας από ένα εγκαταλειμμένο σπίτι στην οδό Ασκληπιού, κλώτσησε ένα ετοιμόρροπο τοιχείο… Και το ασύλληπτο συνέβη. Αυτό κατέρρευσε και τραυμάτισε θανάσιμα το νεαρό, βυθίζοντας στο πένθος τη χώρα.
Τα «γιατί» παραμένουν ακόμη αναπάντητα. Οι μήνες πέρασαν, όμως ο χαμός του νεαρού φοιτητή δε ξεθώριασε. Από την πρώτη στιγμή το αίμα του «σήκωσε στο πόδι» μία ολόκληρη πόλη, που με κάθε τρόπο, με συγκεντρώσεις, με πορείες, με συνθήματα, εξέφρασε την οργή της γι’ αυτή την άδικη απώλεια.
Και δέκα μήνες μετά, αυτή η πόλη συνεχίζει να θυμάται το Νίκο με κάθε αφορμή. Αυτή την πόλη λοιπόν που του στέρησε το μοναχοπαίδι του, ο πατέρας του Νίκου, ο κ. Μάνος Μπιτσάκης είχε κάθε λόγο να μισήσει. Έρχεται όμως σήμερα να την ευγνωμονήσει για τη στάση της.
Μιλώντας στο onlarissa.gr, ο κ. Μπιτσάκης παραδίδει μαθήματα μεγαλοκαρδίας και λέει: «Νίκο δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ». Λέξεις που όταν τις ακούω δεν σας κρύβω ότι η καρδιά μου γίνετε κομμάτια, γιατί ξέρω ότι είναι για τον γιο μου που δεν θα δω ποτέ ξανά. Λέξεις όμως που όταν τις διαβάζω για τον Νικόλα μου, από άγνωστους για μένα ανθρώπους με κάνουν περήφανο και χαρούμενο (όσο χαρούμενος μπορεί να νιώσει ένας πατέρας που έχει χάσει το μοναχοπαίδι του).
Πριν τρία χρόνια που ήρθαμε στην Λάρισα για να βρούμε σπίτι, για τον φοιτητή τότε Νίκο, μείναμε πολύ ευχαριστημένοι που ο γιος μας θα ήταν σε μια τόσο όμορφη και υπέροχη πόλη. Τώρα καταλάβαμε ότι αυτή η πόλη έχει και υπέροχους ανθρώπους. Σας ευχαριστούμε μέσα απ’ την καρδιά μας για όλα όσα έχετε κάνει για τον Νικόλα μας και σας ευχόμαστε καλές γιορτές με υγεία. Δείχνετε έμπρακτα αυτό το «Νίκο δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ». Σας ευχαριστώ».
Η παρηγοριά, η ευθύνη του Δήμου και η τραγική ειρωνεία με το μνήμα
«Ψάχνω κάθε μέρα να βρω μία κουβέντα για τον γιο μου, με ανακουφίζει αυτό. Και βλέπω πως στη Λάρισα δεν τον έχετε ξεχάσει. Μου δίνει μεγάλη παρηγοριά» εξηγεί ο κ. Μάνος, που αναμένει από τη δικαιοσύνη να εκκινήσει η διαδικασία απόδοσης ευθυνών, αφού από την πρώτη στιγμή υπέβαλε μήνυση κατά παντός υπευθύνου για το θάνατο του γιού του.
Στο ερώτημα «ποιος φταίει», ο πατέρας του Νίκου είναι ξεκάθαρος: «Θεωρώ πως το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης το φέρει ο Δήμος. Εάν το παιδί ήταν μέσα στη αυλή του σπιτιού, δε θα μπορούσα να πω τίποτε σε κανένα. Το παιδί μου όμως περπατούσε απλά στο πεζοδρόμιο… Αν είναι δυνατό να κλωτσήσει κάποιος ένα τοίχο και να χάσει τη ζωή του. Ο τοίχος ήταν εκεί και περίμενε να πέσει. Θα μπορούσε να πέσει σε ένα καροτσάκι, σε έναν άνθρωπο που θα έσκυβε να δέσει τα κορδόνια του ή θα ακουμπούσε λίγο να ξεκουραστεί… Αυτός ο τοίχος είχε δώσει τροφή για συζήτηση πολύ καιρό πριν στη Λάρισα. Αν μη, τι άλλο, ένας Δήμος ή μία πολεοδομία όταν βλέπει ότι ο ιδιοκτήτης δε μένει εκεί, πρέπει να αναλάβει δράση. Να τον γκρεμίσει και να του χρεώσει. Δε ξέρω τι γίνεται εκεί στη Λάρισα, αλλά εδώ στα Χανιά όταν ο τοίχος είναι έτοιμος να πέσει έρχεται ο Δήμος και σου δίνει ένα μπιλιετάκι, μία προθεσμία και μετά στο γκρεμίζει…
Και λίγο πριν κλείσει η κουβέντα, ο κ. Μάνος μιλάει με παράπονο για εκείνο, το άλλο παιχνίδι της μοίρας. Έξι μήνες πριν κοπεί τόσο ξαφνικά και άδικα το νήμα της ζωής του, ο Νίκος είχε χάσει τον καλύτερό του φίλο, αυτόν που ήταν μαζί από παιδιά. «Καθόταν συνεχώς πάνω από το μνήμα και μιλούσε στο φίλο του… Τώρα είναι εκεί δίπλα. Το μνήμα άδειασε μία βδομάδα πριν φύγει ο Νίκος…» εξηγεί. Μία ακόμη παρηγοριά για τον πατέρα που έχασε τον μοναχογιό του. Να ξέρει πως εδώ στη Λάρισα ο Νίκος συνεχίζει να «ζει» ακόμη και μέσα σε ανθρώπους που δεν τον γνώρισαν ποτέ, αλλά κι εκεί στα Χανιά πως αναπαύεται δίπλα στον παιδικό του φίλο.
