Ανέκαθεν μου κάνανε εντύπωση όσοι δηλώνανε με παρρησία ότι παραμένουν σταθεροί στις απόψεις τους.
Αλήθεια, πώς μπορεί κανείς να παραμένει ακλόνητος στις απόψεις του;
Κι αν μια άποψη αποδειχθεί λανθασμένη, γίνεται να συνεχίσει κάποιος να την υπερασπίζεται μονάχα από πείσμα;
Επίσης, οι παράμετροι και οι συνθήκες που μας κάνουν να διαμορφώνουμε άποψη για πρόσωπα και καταστάσεις, συνήθως είναι ευμετάβλητες. Εξελίσσονται και μεταλλάσσονται στο διάβα του χρόνου.
Πώς γίνεται να μένουμε σταθεροί στις απόψεις μας, μέσα σε ένα δυναμικό περιβάλλον;
Για παράδειγμα, ένα έντιμο –μέχρι χτες- πρόσωπο, αύριο μπορεί να υποπέσει σε έκνομες πράξεις.
Ή, ακόμη, να ήρθαν σε γνώση μας καινούργια στοιχεία για μια κατάσταση, ικανά να μας ωθήσουν σε επανεκτίμηση της στάσης μας απέναντί της.
Εμείς θα παραμείνουμε περιχαρακωμένοι στην αρχική μας εντύπωση για το άτομο ή την κατάσταση, απλώς επειδή δεν είμαστε απ’ αυτούς που αλλάζουν απόψεις;
Το να αρνείσαι να αλλάξεις άποψη, είναι ίδιον αλαζονείας, έπαρσης, υπερτροφικού εγωισμού, ανοησίας και φόβου.
Η μεταβολή της άποψης εξαρτάται από την εξέλιξη των πραγμάτων και οφείλει να προσαρμόζεται σε αυτήν.
Το να αλλάζεις άποψη σταθμίζοντας καινούργιες παραμέτρους, εμπειρικά δεδομένα και τη ροή των εξελίξεων, δεν είναι ελάττωμα. Προϋποθέτει, μάλιστα, μια κάποια αντίληψη και ευφυΐα, συγκρότηση και τόλμη.
Από αυτούς που επιμένουν να δηλώνουν σταθεροί στις απόψεις τους, προτιμώ όσους παραμένουν σταθεροί στις αξίες τους.
Άλλωστε οι αξίες αποτελούν το ισχυρότερο φίλτρο ώστε να διαμορφώσει κανείς άποψη για τον κόσμο μέσα στον οποίο ζει αλλά και για τα πρόσωπα που τον περιβάλουν.
Φυσικά, ακόμη και οι αξίες ενδέχεται να αναθεωρηθούν στην πορεία του χρόνου. Μπορεί να εμπλουτιστούν αλλά και να εκπέσουν.
Καταλήγουμε, λοιπόν, στο ηρακλείτειο «τα πάντα ρει, μηδέποτε κατά τ’ αυτό μένειν».
Αυτή είναι η άποψή μου για τις απόψεις και σας την καταθέτω με επιφύλαξη. Αύριο, μπορεί να την αλλάξω.
