του Βασίλη Σκουντή
Ένας χρόνος, λοιπόν…
Ένας χρόνος από εκείνη τη μοιραία βραδιά στα Τέμπη…
Ένας χρόνος από την ανείπωτη τραγωδία…
Ένας χρόνος χαρακωμένος από την άφατη θλίψη, από τις γοερές οιμωγές και τον βουβό πόνο, από τη λαϊκή οργή, από το ανεξίτηλο πένθος εκείνων που περισυνέλεξαν και κήδεψαν τα ταυτοποιημένα ή αταυτοποίητα μέλη των 57 θυμάτων…
Ένας χρόνος γεμάτος από οργή, αγανάκτηση, αναπάντητα ερωτηματικά, ως είθισται στις μεγάλες συμφορές…
Ένας χρόνος μετεωρισμού της κοινής λογικής ανάμεσα στην κυνική ατάκα «πάμε κι όπου βγει» και στο κυνήγι των χιμαιρών για τα αίτια και τους ενόχους…
Ο σταθμάρχης, η σύμβαση, η τηλεδιοίκηση, η κακιά στιγμή, η ολιστική αβελτηρία των αρμοδίων, ο πατροπαράδοτος ωχαδερφισμός, ο καθιερωμένος ζεμανφουτισμός, ο μπήξας, ο δείξας και το κακό συναπάντημα!
Εντέλει στην «Ελλάς του 2024», καθ’ έξιν και αναποδράστως, εξακολουθούμε να έχουμε κρεμασμένη δίκην οικοσήμου την ταμπέλα που γράφει «Δεν ξεχνώ»!
Δεν ξεχνάμε και (πρέπει να) θυμόμαστε τις άλλες δυο συμφορές με τα τροχαία δυστυχήματα στα Τέμπη, τις ναυτικές τραγωδίες με τα πλοία «Χειμάρρα», «Ηράκλειο» και «Εξπρές Σάμινα», τις αεροπορικές στο Γραμματικό και στη Θεσσαλονίκη, την προηγούμενη σιδηροδρομική στο Δερβένι, τη «Θύρα 7», τις εκατόμβες από τις πλημμύρες στη Μάνδρα και τις πυρκαγιές στο Μάτι, τους σεισμούς, τους λιμούς και τους καταποντισμούς και όλα όσα δραματικά, τραγικά και θρηνώδη γεγονότα αποτυπώνονται ανεξίτηλα στη συλλογική μνήμη του λαού μας.
Δεν ξεχνάμε τους ανθρώπους που έχασαν τις ζωές τους, θυσιασμένοι στην ανικανότητα, ου μην και στην απροθυμία της πατρίδας τους να θέσει απαράβατους κανόνες και να τους τηρεί κιόλας απαρεγκλίτως και όχι a la carte κι όποτε μας καπνίσει!
Θυμόμαστε τις τραγωδίες, σταυροκοπιόμαστε για να μην ξανασυμβούν, ζητάμε εκ των υστέρων συγνώμη από τους νεκρούς και ανάβουμε κεράκια στη μνήμη τους, αναθεματίζουμε συγκεκριμένα ή αφηρημένα τους ενόχους, κάνουμε σαματά (είτε από ειλικρινή και άδολη ενσυναίσθηση, είτε προς χάριν των likes) στα social media, στοιχιζόμαστε σε συλλαλητήρια διαμαρτυρίας και η ζωή συνεχίζεται….
Αυτό το (διατυπωμένο από τον Φρεντ Μέρκιουρι) «The Show Must Go On» αποτελεί τη νομοτέλεια των πραγμάτων, δεν γίνεται αλλιώς: σταματάνε για λίγο ο χρόνος και ο κόσμος και ύστερα σκουπίζουμε τα δάκρυα μας και κοιτάμε μπροστά…
Κοιτάμε μπροστά μέχρι την επόμενη επέτειο…
Κοιτάμε μπροστά μέχρι την –ο μη γένοιτο-επόμενη τραγωδία που θα διανοίξει έτι περαιτέρω τον φαύλο κύκλο τον οποίο στοιχειοθετούν το πινγκ πονγκ ανάμεσα στους οιονεί, στους δεδομένους και στους… βολικούς ενόχους, οι πραγματογνωμοσύνες, τα πορίσματα των εξεταστικών επιτροπών, οι άνωθεν ευθύνες, το ανθρώπινο λάθος και δεν συμμαζεύεται…
Για το ποιος φταίει έχουν ήδη αποφανθεί όχι οι επιτετραμμένες αρχές, αλλά αφενός ο Κώστας Βάρναλης στο ποίημα «Οι μοιραίοι» και αφετέρου ο Λουκιανός Κηλαηδόνης σε μια από τις μπαλάντες του…
Ο μεν Κηλαηδόνης απεφάνθη ότι «Φταίει κι ο Χατζηπετρής», ο δε Βάρναλης καταλήγει εν μέσω συγχύσεως στην πολυπλοκότητα των ευθυνών…
«Φταίει το ζαβό το ριζικό μας,
φταίει ο Θεός που μας μισεί,
φταίει το κεφάλι το κακό μας,
φταίει πρώτ’ απ’ όλα το κρασί.
Ποιος φταίει; ποιος φταίει, κανένα στόμα
δεν το ‘βρε και δεν το ‘πε ακόμα»!
Η εκάστοτε Πολιτεία διακηρύσσει από συνήθεια και από συνειδησιακή πίεση ότι θα χυθεί άπλετο φως, αυτό είπε χθες και ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, προσθέτοντας μάλιστα ότι «αποστολή μας είναι η μετουσίωση του πόνου σε πράξεις».
Ο πόνος δεν σβήνει, το μόνο βέβαιο: για τις πράξεις δεν είμαι και πολύ σίγουρος, άμποτε να διαψευσθώ οικτρά…
ΥΓ: Εκείνο το βράδυ έτυχε να μεταδίδω από το στούντιο της Cosmote TV έναν αγώνα του ΝΒΑ, ανάμεσα στους Νετς και στους Μπακς, αλλά πολύ γρήγορα άφησα τον Αντετοκούνμπο να… βουρλίζεται! Στοιχειώδες (όχι τόσο δημοσιογραφικό, όσο) ανθρώπινο καθήκον με επέταξε σε ρόλο ανταποκριτή από το μέτωπο της τραγωδίας, στην ομολογουμένως πιο άβολη, δυσκολότερη και πιο δυσάρεστη στιγμή της καριέρας μου στην οποία αντί για τους πόντους μετρούσα κι ελόγου μου τους νεκρούς!