Πόλεμοι, μικροί και μεγάλοι, σε όλη την οικουμένη, έχουν ερημώσει πολλές χώρες, έχουν καταστρέψει αρκετούς λαούς, έχουν διαλύσει μεγάλο αριθμό οικογενειών κι έχουν οδηγήσει εκατομμύρια, τόσο άμεσα εμπλεκομένων όσο και αθώων αμάχων, ανθρώπων προώρως στο τάφο.
Λένε κάποιοι ότι η νέα γενιά του καιρού μας πρέπει να εμπιστευτεί τις τύχες της στους πολιτικούς για ένα καλύτερο και πιο ανθρώπινο μέλλον δίχως πολέμους. Μα είναι δυνατόν, αλήθεια, οι νέοι να πιστέψουν στην πολιτική από τη στιγμή που οι πολεμοκάπηλοι πολιτικοί έχουν οδηγήσει τον κόσμο στα πρόθυρα ενός πυρηνικού πολέμου και συνεχίζουν τον αθέμιτο εξοπλιστικό ανταγωνισμό για να κυριαρχήσουν των «αντιπάλων» τους;
Συχνά, αναρωτιέμαι πώς θα εισακουστούν άραγε οι φωνές εκείνων που ζητούν να τεθεί τέρμα στις επεκτατικές και πολεμοκάπηλες πολιτικές των Δυνατών εις βάρος των Αδυνάτων της Γης. Και φτάνω στο συμπέρασμα ότι η μόνη λύση θα ήταν να συγκροτηθεί ένα αρραγές μέτωπο ειρήνης σε παγκόσμιο επίπεδο ενάντια στους ανόητους πολεμοκάπηλους, η επιτυχία του αγώνα του οποίου νομίζω ότι θα μας χαρίσει στο εγγύς ή/και στο μακρινό μέλλον τις όποιες ελπίδες επιβίωσης της ανθρωπότητας παρά τους τόσους εν εξελίξει, σήμερα, παγκοσμίως, πολυαίματους πολέμους.
Γνωρίζοντας, λοιπόν, πόσο μεγάλο κακό είναι ο πόλεμος για τους ανθρώπους και τις κοινωνίες τους, μήπως η διεθνής κοινότητα θα πρέπει να προωθήσει σε όλο τον ανθρωπωκόσμο τη γνωστοποίηση των αγαθών της ειρηνικής περιόδου ως βασικό στοιχείο της ανθρωπιστικής της απόκρισης στις απαιτήσεις των καιρών μας; Και τούτο, διότι, κατά τη γνώμη μου, οι προβληματισμοί για την ειρήνη αποτελούν τον καταλυτικό εκείνο παράγοντα που μπορεί να καταστήσει αποτελεσματικότερη τη συνολική ανταπόκριση στον αγώνα για την κατάπαυση των κάθε λογής πολέμων και να συμβάλει αποτελεσματικά στη μακροπρόθεσμη αρμονική συνύπαρξη όλων των ανθρώπων και των κοινωνικών ομάδων και συνόλων τους…