Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Όσο κι αν έχεις εθιστεί στον παραλογισμό, την τοξικότητα και ενίοτε τον ζόφο των social media, πάντα μπορεί να προκύψει κάτι που θα σε εκπλήξει. Για παράδειγμα η συζήτηση για μια από τις συσκευασίες γνωστής εταιρείας γάλακτος που παρουσιάζει, κάτω από την ένδειξη οικογενειακό έναν άνδρα (πατέρα;) να δίνει γάλα σε ένα κορίτσι (την κόρη του;) έγινε μέσα σε ένα βράδυ κυρίαρχη στην ελληνική σοσιαλμιντιακή σφαίρα. Αρχικά όταν έπεσα πάνω σε ορισμένα ποσταρίσματα που κατήγγειλαν την εταιρεία ότι προωθεί την woke κουλτούρα, τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών και πολεμά την “αγία ελληνική οικογένεια” νόμιζα ότι ήταν τρολάρισμα.
Δεν ήταν. Ήταν ένα ξέσπασμα ανοησίας, αστείο κατά βάση, αλλά ταυτόχρονα και ανησυχητικό. Προφανώς οι περισσότεροι άνθρωποι στην χώρα –θέλω να πιστεύω ότι- δεν βλέπουν στην συγκεκριμένη εικόνα τίποτα παράξενο, ανησυχητικό ή απειλητικό. Το γεγονός όμως ότι κάποιοι άλλοι, προκάλεσαν φασαρία για κάτι τόσο απλό, όμορφο και εντελώς συνηθισμένο και καθημερινό, ενδεχομένως να δείχνει μια υποβόσκουσα τάση και στην ελληνική κοινωνία. Διεθνώς υπάρχει εδώ και χρόνια και αποτελεί βασική αιτία (όχι την μόνη βέβαια) για την άνοδο της ακροδεξιάς και φαινόμενα τύπου Τραμπ (αν και η ανθεκτικότητα αυτού του τύπου είναι μια κατηγορία από μόνη της).
Οι σημαντικές αλλαγές που έχουν συντελεστεί την τελευταία δεκαετία από τον τομέα των ανθρώπινων δικαιωμάτων (κίνημα metoo, ολοένα και μεγαλύτερη ορατότητα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας κ.ά) μέχρι την καθημερινή συμπεριφορά και γλώσσα που θεωρείται πλέον αποδεκτή (σε αντιδιαστολή με όσα θεωρούνταν δεδομένα και πλέον χαρακτηρίζονται δικαίως απαράδεκτα) , η κυριαρχία και κάποιες υπερβολές της πολιτικής ορθότητας, η σταδιακή άνοδος και στην Ελλάδα της woke ατζέντας, σε συνδυασμό φυσικά με την οικονομική κρίση της περασμένης δεκαετίας, δημιουργούν ένα εκρηκτικό κοκτέιλ επιθετικής ανασφάλειας.
Πολλοί άνθρωποι, πολλοί Έλληνες δεν νιώθουν άνετα στον καινούργιο κόσμο, όπως διαμορφώνεται: αφενός δεν έχουν αρκετά για να βγάλουν τον μήνα, αφετέρου καλούνται να αλλάξουν πεποιθήσεις και βεβαιότητες που είχαν επί σειρά ετών και αποτελούν το μοναδικό σταθερό πράγμα στη ζωή τους, το μοναδικό πράγμα που έχουν για να κρατηθούν. Αντιδρούν λοιπόν και αντιδρούν με οργή, προς το παρόν κυρίως στα social media.
Επιπλέον, με ευθύνη της κυβέρνησης, η εμπιστοσύνη στους θεσμούς ολοένα και μειώνεται.
Σημειώστε και κάτι ακόμα: παγκοσμίως η ακροδεξιά εκτοπίζει όλο και περισσότερο την αριστερά ως βασική δεξαμενή διαμαρτυρίας. Η γλώσσα της αντίδρασης, δεν είναι πια η επαναστατική, είναι η φασίσουζα!
Η συζήτηση για το γάλα είναι γελοία, δεν τίθεται θέμα. Το πιο εύκολο πράγμα είναι να γελάσουμε με όσους την ξεκίνησαν. Το έκανα κι εγώ. Μόνο που αν αυτά τα μικρά ξεσπάσματα γελοιότητας προέρχονται από έναν εσωτερικό τόπο απόγνωσης, θυμού και μοναξιάς, το θέμα ίσως και να μην γέλια τελικά. Ίσως να είναι ένα ακόμα καμπανάκι. Ίσως με λίγα λόγια, αντί να κοροϊδεύουμε πρέπει να προβληματιστούμε πώς θα τους ακούσουμε επί της ουσίας.
Βλέπετε, στη χώρα μας, ευτυχώς, οι φιγούρες που ηγούνται του χώρου δεξιότερα της Νέας Δημοκρατίας είναι προς το παρόν καρικατούρες – κάποια φωνασκούντα καρτούν τα οποία προκαλούν γέλιο. Ωστόσο αν όλα τα παραπάνω συνιστούν πράγματική κοινωνική τάση,τότε δεν αποκλείεται να εμφανιστεί από το πουθενά κάποιος πιο χαρισματικός και έξυπνος να μαζέψει όλο το “χαρτί” των δυσαρεστημένων.
Και τότε είναι πραγματικά που θα σφίξουν τα γάλατα.