Η διπλή ισχυρή σεισμική δόνηση της 6ης Φεβρουαρίου στην Τουρκία και τη Συρία άφησε πίσω της 50.000 νεκρούς.
Θύματα όμως είναι και οι επιζώντες, που θα κληθούν από εδώ και πέρα να χτίσουν τη χώρα και τις ζωές της από την αρχή, ξεχνώντας τα πρόσωπα και τις καταστάσεις, που ήξεραν μέχρι σήμερα.
Σε κάθε μεγάλη φυσική καταστροφή, όταν η σκόνη κατακαθίσει και ξεκινήσει η επόμενη μέρα, αυτό που συνήθως προσπερνιέται είναι ο αντίκτυπος της όλης τραγικής ιστορίας στις ζωές των επιζώντων.
Και όχι μόνο αυτών, αλλά και εκείνων που κατάφεραν να βγάλουν με τα χέρια τους ανθρώπους ζωντανούς από τα συντρίμμια ή εκείνους που τους εντόπισαν, αλλά δεν τους πρόλαβαν ζωντανούς.
Χρειάζεται γενναιότητα ψυχής
Για να μπορέσεις να είσαι πραγματικά αποτελεσματικός στο έργο σου, πρέπει να αποστασιοποιηθείς από αυτά που βλέπεις και ακούς, εξηγεί στο BBC, ο Μπουράκ Γκαλίπ Ακρούτ, εθελοντής διασώστης στην Τουρκία.
Όπως είπε, ξέρει ότι θα πρέπει να ζητήσει ψυχολογική βοήθεια για να μπορέσει να προχωρήσει, αναφερόμενος στη βαριά στεναχώρια, που ένιωσε όταν μετά από μια ολόκληρη νύχτα αδιάκοπων προσπαθειών στα συντρίμμια 4όροφου κτιρίου, στα οποία είχαν θαφτεί 10 άτομα, ανάμεσα τους 5 παιδιά, συνειδητοποίησε ότι όταν κατάφερε να τους εντοπίσει, οι φωνές τους είχαν σβήσει δια παντός.
«Το τρέμουλο ‘ήταν απίστευτα δυνατό», λέει στο βρετανικό δίκτυο η Ντιλέκ Ίγκερ. «Σηκώθηκα από το κρεβάτι και πήγα κατευθείαν στο δωμάτιο των γονιών μου. Ούρλιαζα με όση δύναμη είχα μέσα μου. Όμως ο πατέρας μου, η μητέρα μου και ο αδελφός μου ήταν ήδη νεκροί. Νόμιζα απλά ότι θα τρελαθώ», συνεχίζει.
Η μόνη επιζήσασα
Η ίδια είχε παγιδευτεί μέσα στα συντρίμμια του σπιτιού της. Φαινόταν όμως το κεφάλι της, έτσι όπως προεξείχε από τα σπασμένα τζάμια, και ένας γείτονας που την είδε, κατάφερε να την απεγκλωβίσει με τα γυμνά του χέρια και ένα μαχαίρι.
Για δυο μέρες δεν μπορούσε να κλάψει. Μετά ξεκίνησε και έκτοτε δεν μπορεί να σταματήσει.
Διηγείται πως και στον θάνατο της η μητέρα της την έσωσε, αφού έπεσε πάνω της για να την προστατεύσει και το σώμα της φύλαξε το δικό της από μεγαλύτερα τραύματα, πως ο αδελφός της πέθανε ακαριαία και πως ο πατέρας της πονούσε και βογκούσε μέχρι να του βγει η ψυχή.
«Όλος ο κόσμος μου κατέρρευσε μέσα σε λίγα λεπτά. Γίνεσαι μάρτυρας του θανάτου των αγαπημένων σου ανθρώπων. Δεν νιώθω θυμό, δεν θέλω εκδίκηση. Αισθάνομαι απλά άδεια», καταλήγει.
Σοβαρές διαταραχές
Σύμφωνα με τους ειδικούς, οι άνθρωποι που επιβιώνουν τέτοιων τραυματικών γεγονότων περνούν από διάφορες φάσεις: το αρχικό σοκ, το άγχος και τον φόβο που σύντομα θα αντικατασταθεί από την άρνηση.
Όπως εξηγεί ο Καγκέι Ντούρου από την τουρκική Ένωση Ψυχολόγων, η επαναφορά αυτών των ανθρώπων στην κανονικότητα είναι πραγματικός άθλος.
Η συζήτηση όμως για όσα έζησαν, για αυτά που σκέφτονται και για εκείνα που τους κρατούν ξάγρυπνους τα βράδια, βοηθούν πραγματικά. 
Σύμφωνα με τον ίδιο αν δεν υπάρξει πρόνοια για να δοθεί στους ανθρώπους αυτούς ψυχολογική βοήθεια, πολλοί θα καταλήξουν με σοβαρές διαταραχές, όπως είναι το μετατραυματικό στρες (PTSD), θα πάθουν κατάθλιψη ή θα οδηγηθούν στις ναρκωτικές ουσίες.
Το βασικότερο όλων είναι να καταλάβουν ότι δεν είναι μόνοι τους, ότι υπάρχουν άνθρωποι δίπλα τους που θέλουν να τους βοηθήσουν μέχρι να σταθούν ξανά στα πόδια τους.
