Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Σας πρόδωσε και εσάς ο Διονύσης Σαββόπουλος; Πότε και πώς ακριβώς, έχω την περιέργεια να μάθω. Όταν έφυγε από τις μπουάτ που ξεκίνησε και πήγε στο “Ροντέο;”; Όταν από “νέο κύμα” το γύρισε στον ηλεκτρικό ήχο; Όταν έβγαλε τα τραπεζάκια του έξω, τραγούδησε για την ορθοδοξία και τις παρέες που γράφουν ιστορία και και γέμισε το Ολυμπιακό Στάδιο; Όταν κουρεύτηκε, ξυρίστηκε και έγραψε για τους “Κωλοέλληνες”; Όταν τα έβαλε με το ΠΑΣΟΚ; Όταν έπαψε να είναι -αρκετά – αριστερός;
Όταν έβγαλε την Καλομοίρα από την τούρτα στο Ηρώδειο;
Όταν έφυγε από την πλατεία που ήταν γεμάτη, μπήκε στο σύστημα, “αγκαλιάστηκε” με συντηρητικούς πολιτικούς, έγινε και ο ίδιος συντηρητικός και συστημικός;
Σε ποια φάση ακριβώς νιώσατε προδομένοι; Πότε ακριβώς αρχίσατε να βλέπετε το αποσπασματικό βίντεο με τον Βασίλη Ραφαηλίδη που “τον ξεφτιλίζει” ή να αναπαράγετε το viral κείμενο που τον χαρακτηρίζει λογοκλόπο;
Τι ζητούσαμε από τον Σαββόπουλο, τι υποχρεώσεις είχε αναλάβει απέναντί μας και τις “πρόδωσε”;
Μήπως τελικά, θέλαμε από αυτόν να “παγώσει” στον χρόνο; Να μείνει εγκλωβισμένος στην στιγμή εκείνη που τον άκουσε και τον αγάπησε για πρώτη φορά ο κάθε ένας από εμάς και να μην αλλάξει σε τίποτα, ακριβώς επειδή εμείς μεγαλώσαμε, αλλάξαμε, συμβιβαστήκαμε, μπήκαμε στο λούκι της καθημερινότητας και πια αφήνουμε την όποια επαναστατικότητα μας έχει απομείνει να ξεθυμαίνει στα πληκτρολόγια, την ώρα που στο διπλανό “παράθυρο” πληρώνουμε λογαριασμούς;
Μήπως ζητούσαμε από τον Σαββόπουλο να μείνει ίδιος, επειδή εμείς δεν είμαστε, είμαστε άλλοι και μάλλον δεν μας αρέσουμε και πολύ;
Ο Σαββόπουλος όντως δεν έμεινε ίδιος. Μα δεν ήταν ευθύς – εξαρχής ίδιος, ούτε με εμάς, ούτε με κανέναν άλλο. Και δεν ξέρω ειλικρινά ποιους, πόσους και με ποιο τρόπο “πρόδωσε”, πάντως δεν πρόδωσε ποτέ τον εαυτό του.
Ευφυής, ανασφαλής και υπερταλαντούχος, τρυφερός και απόμακρος, αγαπησιάρης με αγκάθια, εξωστρεφής και εσωτερικός, αντιφατικός, μοναδικός από την αρχή έως το τέλος.
O Σαββόπουλος και μεγάλωσε και άλλαξε και , ναι, ενδεχομένως έγινε πιο συντηρητικός. Παρέμεινε όμως σταθερά έξω από γραμμές και κομματίλες και αταλάντευτα ειλικρινής.
Οδυνηρά ειλικρινής στις δημόσιες τοποθετήσεις του, με μεγάλο κόστος, και κανένα ουσιαστικό όφελος (στο εξαιρετικό podcast του Άρη Δημοκίδη “Η σκληρή αλήθεια για τον Διονύση Σαββόπουλο”, για την lifo, μπαίνουν πολλά πράγματα στη θέση τους, προτείνω σε όσους νιώθουν “προδομένοι” να το ακούσουν) μα κυρίως οδυνηρά ειλικρινής και έντιμος απέναντι στην τέχνη του.
Σταμάτησε να γράφει νέα τραγούδια το 1999, διότι ένιωσε ότι η έμπνευση τον εγκατέλειψε. Ήταν 55 χρονών. Και στον τελευταίο του δίσκο, μας έδωσε μερικά παραγνωρισμένα ήσυχα, ,αριστουργήματα (“Το φως στις δέκα το πρωί”, “Πρωτοχρονιές του ραδιοφώνου” ) που δεν έδειχναν ότι στέρεψε. κάθε άλλο. Ο ίδιος ήξερε καλύτερα. Και δεν έγραψε ξανά ή δεν κυκλοφόρησε νέο υλικό. Αρκέστηκε στις ζωντανές εμφανίσεις, πολλές και ωραίες, για να διατηρεί ζωντανή τη σχέση με τον κόσμο, την οποία είχε τόσο ανάγκη. Αλλά την δισκογραφία ουσιαστικά την εγκατέλειψε, ενώ θα μπορούσε να εξαργυρώνει το παρελθόν του με μέτριες δουλειές, για όσο καιρό ακόμα ήθελε.
Αυτή ήταν η στάση του Διονύση Σαββόπουλου. Ενός εκ των κορυφαίων καλλιτεχνών της μεταπολεμική Ελλάδα, ενός σπάνιου ποιητή, του καλύτερου “χρονικογράφου” των πενήντα , πιο ταραγμένων ετών στην νεότερη ιστορία της χώρας, από το 1950 έως και το 2000. Ειλικρινής, έντιμη, μοναδική.
Και σήμερα που τον αποχαιρετάμε, με έναν αγαπημένο στίχο, με ένα τραγούδι που μας σημάδεψε, ίσως είναι η ώρα να παραδεχτούμε ότι στην πραγματικότητα η μοναδική δική του “προδοσία” είναι κατά βάση η προδοσία που διαπράξαμε εμείς και συνεχίζουμε να διαπράττουμε απέναντι στον νεότερο εαυτό μας. Η ασυγχώρητη “προδοσία” του χρόνου.
Βέβαια, όπως είχε γράψει ο ίδιος, με την συνηθισμένη ποιητική του διαύγεια: “ Ο χρόνος ο αληθινός, είναι ο γιος μας, ο μεγάλος κι ο μικρός” .
Όσοι το έχουν καταλάβει, δεν “προδίδονται” έτσι εύκολα. Αγαπούν και συγχωρούν και αποδίδουν στους πραγματικά μεγάλους τα εύσημα που τους αξίζουν, δίχως μικροπρέπειες.
Και ο “Νιόνιος” ήταν ένας από τους τελευταίους πραγματικά μεγάλους.
