Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Δεν γνωρίζω τι συνέβη στον Βασίλη Καλογήρου. Αν κρίνω από όσα διαβάζω στα social media, είμαι από τους λίγους. Οι περισσότεροι μοιάζουν να γνωρίζουν και τι ακριβώς του συνέβη, και ποιος ευθύνεται και ποιο είναι το “κακιασμένο αφεντικό” που ανέφερε η τραγική μητέρα του 39χρονου, στην πρώτη ανάρτησή της.
Υπό άλλες συνθήκες, θα έγραφα για την συγκλονιστική έλλειψη σεβασμού προς μια προσωπική τραγωδία που δείχνουν όλοι όσοι σπεύδουν εν ριπή οφθαλμού να υιοθετήσουν τα πιο ακραία σενάρια. Αν νομίζουν ότι έτσι συμπαραστέκονται στη μητέρα, κοροϊδεύουν τον εαυτό τους. Το προσωπικό τους αφήγημα μα κυρίως την προσωπική τους ανάγκη για λάικ και προσοχή εξυπηρετούν.
Δυστυχώς, με τον τρόπο που εξελίσσονται τα πράγματα, τούτο, η άσκηση κυνισμού και χυδαιότητας πάνω στο νεκρό σώμα ενός ανθρώπου, δεν είναι το πρωτεύον.
Το γεγονός ότι τόσοι πολλοί είναι έτοιμοι να πιστέψουν πώς για τον θάνατο του γιου μιας εισαγγελέως φταίει η κυβέρνηση είναι. Και το πρωτεύον αλλά και εξαιρετικά επικίνδυνο. Ουδεμία αμφιβολία ότι για να φτάσουμε σε αυτό το σημείο, την βασική ευθύνη έχει η ίδια η κυβέρνηση. Η δική της ασέβεια προς τους θεσμούς και η κάκιστη διαχείριση των υποκλοπών και κυρίως των Τεμπών, άνοιξαν διάπλατα την πόρτα στην καχυποψία και ως λογικό επακόλουθο στις θεωρίες συνωμοσίας.
Ωστόσο, όλη η συζήτηση για τον Καλογήρου εκκινεί από πληροφορίες που αν δεν είναι ανυπόστατες, είναι σε μεγάλο βαθμό ανακριβείς. Για παράδειγμα, η εμπλοκή της συγκεκριμένης εισαγγελέως με την υπόθεση των Τεμπών, δεν υπήρξε ποτέ μεγάλη ή ουσιαστική: ήταν, σύμφωνα με όσους γνωρίζουν το θέμα, διαδικαστική, στα όρια της διεκπεραιωτικής.
Τα παραπάνω εντούτοις, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που ούτε ενδιαφέρονται να τα ψάξουν, ούτε τα πιστεύουν όταν τους τα αναφέρεις και μάλλον ενοχλούνται κιόλας, διότι τους χαλά την ωραία ιστορία που είχαν ήδη φτιάξει.
Εδώ ακριβώς βρισκόμαστε τώρα. Ο αντισυστημικός λαϊκισμός, μετά από ένα διάστημα αγρανάπαυσης, τείνει να εξελιχθεί εκ νέου σε κυρίαρχη ρητορική και στην χώρα μας. Ανορθολογισμός, μίσος, διχασμός, ξεπήδησαν από το ντουλάπι που είχαν κλειστεί προσωρινά και εκτός του ότι αρχίζουν να συσκοτίζουν την ουσία στην εθνική τραγωδία των Τεμπών, δημιουργούν εύλογη ανησυχία για το άμεσο μέλλον.
Βλέπετε, πολύ πρόσφατα, στις ΗΠΑ και από εντελώς διαφορετική αφετηρία, ένα παρόμοιο ρεύμα σκέψης (ή αναστολής της σκέψης πιο σωστά) εξελίχθηκε σε εκλογικό σάλτο στο κενό που ελπίζουμε να μην αποδειχθεί σάλτο μορτάλε ολόκληρης της ανθρωπότητας.
Στην Ελλάδα, αν το πολιτικό προσωπικό δεν βρει τρόπο να προστατέψει μια υπόθεση που ξεκίνησε ως μαζικό και δίκαιο αίτημα για αλήθεια και δικαιοσύνη και εξελίσσεται ταχύτατα σε “κυνήγι μαγισσών”, ουδείς μπορεί να προβλέψει που θα καταλήξει. Όχι σε κάτι καλό πάντως.
Με βασική ευθύνη και πάλι της κυβέρνησης βέβαια. Μα όχι μόνο. Πλέον όλοι καλούνται να δείξουν σοβαρότητα σε όσα λένε, όσα αναπαράγουν, όσα υιοθετούν. Προτού να είναι αργά.