[Εικόνα- Sexual Abuse:Η οποιαδήποτε ανεπιθύμητη λεκτική ή σωματική συμπεριφορά
σεξουαλικού χαρακτήρα, που αποσκοπεί ή έχει ως αποτέλεσμα την προσβολή της αξιοπρέπειας ενός προσώπου ιδίως με τη δημιουργία εκφοβιστικού, εχθρικού, εξευτελιστικού, ταπεινωτικού ή επιθετικού περιβάλλοντος.]
Τις έβλεπες να βγαίνουν από τα γραφεία των καθηγητών στο Πανεπιστήμιο,
οι αιθέριες υπάρξεις της Σχολής,ενώ οι πιο μέτριες εμφανισιακά έβρισκαν κάποιον καλό συμφοιτητή τους,που θα τους έδινε τις σωστές σημειώσεις για να πάρουν τα μαθήματα χωρίς να διαβάζουν από τα βιβλία,κάτι που θα απαιτούσε φυσικά πολύ περισσότερο κόπο και χρόνο,δηλαδή λιγότερο χρήμα και λιγότερα εμπόδια για τη μελλοντική τους επαγγελματική εξέλιξη.
Για τις ωραίες είπαμε,περνούσαν κατευθείαν από τα γραφεία των καθηγητών.
Όχι όλες φυσικά.
Κάποιες,συγκεκριμένες,που τις γνωρίζαμε όλοι.
Υπήρχαν όμως.
Παρόμοιες ιστορίες ζήσαμε και εκτός Σχολών,αργότερα στην πραγματική ζωή.
Πάλι κάποιες -που είχαν και τα ανάλογα προσόντα φυσικά- προχωρούσαν χρησιμοποιώντας το …σεξαπίλ τους (ας το πούμε έτσι).
Δε λέμε ότι απαραίτητα δεν άξιζαν,ότι δεν είχαν την ποιότητα γιαυτό που ήθελαν να κάνουν.
Ή δεν άξιζαν το πόστο εργασίας ή την προβολή.Όχι,άξιζαν.
Απλά “έκοβαν” δρόμο.Γλίτωναν κόπο και χρόνο.
Μια πρακτική τόσο παλιά όσο και η παρουσία της γυναίκας στην κοινωνική ζωή.
Κατακριτέα φυσικά και κοινωνικά άδικη προφανώς αλλά υπαρκτή,που όλοι γνωρίζουμε,έχουμε συναντήσει,έχουμε ακούσει,έχουμε δει και που είναι τόσο γελοίο να παριστάνουμε ότι πέφτουμε από τα σύννεφα,τώρα με τα τελευταία γεγονότα και την καταγγελία της Σοφίας Μπεκατώρου.
Βέβαια η περίπτωση της πρωταθλήτριας μας είναι κάπως διαφορετική.
Εκτός του ότι μιλάμε για βιασμό (τουλάχιστον αυτή είναι η καταγγελία της αθλήτριας),υπάρχει και μια άλλη διαφορά.
Μιλάμε για τον χώρο του Αθλητισμού.
Στον αθλητισμό όσο και να σε προωθήσουν,υπάρχει και η αντικειμενική κρίση που είναι ο αγώνας.Οι τέσσερις γραμμές του γηπέδου,η θάλασσα ή η πισίνα για τα σπορ του υγρού στοιχείου,το κολουάρ για όσους αγωνίζονται στον στίβο.
Αν δεν κάνεις τα “χατίρια”,μπορούν να σε αφανίσουν.
Αν τα κάνεις όμως δεν μπορούν να σε επιβάλουν.
Ούτε να σου δώσουν τα μετάλλια και να σε βαφτίσουν πρωταθλητή.
Εκεί πρέπει και εσύ να αξίζεις.
Δε συμβαίνει όμως παντού το ίδιο.
Στο Χόλιγουντ,για παράδειγμα, που εκατοντάδες κορίτσια περιμένουν στην ουρά για έναν ρόλο,ας διαβάσουμε τι έγραφε η Μέριλιν Μονρόε για τους παραγωγούς των ταινιών κάποτε:
“Τους γνώρισα όλους. Η αποτυχία ήταν ζωγραφισμένη επάνω τους. Κάποιοι ήταν κακοί και στραβοί. Αλλά αυτοί θα σου έδιναν ένα ρόλο. Έτσι κάθισα μαζί τους…”
Έχει κανείς αμφιβολία ότι αν ζούσε σήμερα η ξανθιά sex symbol των 50’s και 60’s ,δε θα έβγαινε να παρουσιάσει τον εαυτό της σαν θύμα “σεξουαλικής παρενόχλησης”;
Όπως έγινε και στην περίπτωση του Χάρβεϊ Γουάινστιν,του Αμερικανού παραγωγού του Χόλιγουντ,που συγκλόνισε τη showbiz πριν από ένα-δύο χρόνια.
Του παραγωγού που κατηγορήθηκε ότι παρενοχλούσε τις ηθοποιούς προκειμένου να τους δώσει ρόλους στις ταινίες του.
Αυτές προφανώς πήραν τους ρόλους,τα λεφτά,τη δόξα και μετά από δεκαετίες το θυμήθηκαν και τον κατήγγειλαν.
Τα πραγματικά θύματα όμως του Γουάινστιν και του κάθε Γουάινστιν είναι εκεί έξω.
Είναι εκείνες που κάθισαν στην ουρά,δε δέχτηκαν την “προσφορά” του και κατά συνέπεια έχασαν τους ρόλους,τα χρήματα και τη δόξα,που έχασαν ακόμη και την κακοπληρωμένη δουλειά των “τρεις κι εξήντα”,γιατί το “sex abuse” δεν υπάρχει μόνο στο χώρο της showbiz.
Ξεκινά από πολύ χαμηλά.