Με θυμάμαι μικρό να περνάω με τους δικούς μου το θεσσαλικό κάμπο -40κάτι χρόνια πριν- και να λιποθυμώ από την αφόρητη ζέστη (τα αμάξια τότε δεν είχαν aircondition).
Στο βαθμό που μου έριχναν νερό στο κεφάλι για να συνέλθω αλλά και αυτό το νερό μέχρι να φτάσει στο δέρμα μου …έβραζε.
Θυμάμαι περίπου την ίδια εποχή τις μεγάλες πλημμύρες της Αθήνας,τότε που η όμορφη πρωτεύουσα μας είχε μετατραπεί από Λεκανοπέδιο σε…Λίμνη,με τους συρμούς του Ηλεκτρικού να τραβιούνται προς Κηφισιά για να γλιτώσει ο κόσμος τον πνιγμό.
Παρότι τελικά ήταν πολλοί εκείνοι που δυστυχώς δεν γλίτωσαν.
Θυμάμαι πολύ καλά την αγωνία της γιαγιάς μου που περίμενε τους δικούς μου,χωρίς να έχει νέα τους,ενώ εκείνοι βρίσκονταν στον δρόμο με τον κόσμο που πάλευε με το νερό.
Τότε που δεν υπήρχε καμία “Κλιματική Αλλαγή”, που εντελώς τυχαία πάει πακέτο με την “Πράσινη Ανάπτυξη” και τους ακόμη πιο “Πράσινους Φόρους” στους πολίτες.
[Τα Νέα:Τετάρτη 22 Ιουλίου 1987]
Θυμάμαι ακόμη τις μεγάλες ζέστες των 80’s,τον καύσωνα με την εκατόμβη των νεκρών,κυρίως στην Αθήνα αλλά και όχι μόνο.
Θυμάμαι τα μπαράζ των εμπρησμών (;) και τις μεγάλες πυρκαγιές που αποψίλωσαν το Λεκανοπέδιο και όπου αλλού συνυπήρχε βλάστηση και οικοδομική δραστηριότητα.
Θυμάμαι (στα 80’s πάντα) τον Τζιμάκο Πανούση να τραγουδάει:
“Ξενοδοχείο η αγκαλιά μου
Για καμικάζι εραστές
Κι έχει φρικάρει η σπιτονοικοκυρά μου
Μ’ εμένα και τους εμπρηστές”
Θυμάμαι αρκετά πράγματα.
Θυμάμαι τα συνθήματα,τα σλόγκαν και τους πηχυαίους τίτλους των εφημερίδων:
Τα πρωτοσέλιδα που ζητούσαν πάντα ευθύνες, το μαχαίρι που θα έφτανε βαθιά στο κόκκαλο, το άπλετο το φως που θα έπεφτε στα γεγονότα.
Όλα αυτά τα τσιτάτα που ήταν μιας άλλης εποχής,που η πληροφόρηση ερχόταν αποκλειστικά και μόνο από τις εφημερίδες και την τηλεόραση, η οποία τηλεόραση -θυμίζουμε- είχε απλά δύο κανάλια και αυτά κρατικά,που το πρόγραμμα τους ξεκινούσε το μεσημέρι και τελείωνε με τον εθνικό ύμνο και την ελληνική σημαία πολύ πριν τα μεσάνυχτα.
Ο κόσμος το πολύ να εξέφραζε την οργή του με το να κάνει διαδηλώσεις-συγκεντρώσεις και σε πιο μίνιμαλ επίπεδο με το να τα λέει στα καφενεία και στις βεγγέρες των σπιτιών.
Εκεί που όταν έλεγες κάτι που ήταν τελείως αβάσιμο,έπεφτε άμεσα τέτοιο κράξιμο,που φοβόσουν να ανοίξεις το στόμα σου για όλη την υπόλοιπη βραδιά.
Ιντερνετική Αρένα Ιδεών
Σήμερα τρία στάδια μετά από εκείνη την εποχή και ενώ έχουμε περάσει ήδη από τη φάση της Τηλεδημοκρατίας (90’s-00’s) σε εκείνη της Σοσιαλμιντιοκρατίας (καμία σχέση με το… Σοσιαλισμό,με τα Δίκτυα Κοινωνικής Δικτύωσης έχει σχέση) τα πράγματα πια μοιάζουν να έχουν χάσει κάθε αίσθηση Ισορροπίας και Λογικής.
Τώρα πια δεν αρκούν τα δημοσιογραφικά τσιτάτα περί “μαχαιριού στο κόκκαλο” και τα σχετικά.Ούτε αρκεί μια δήλωση του Υπουργού ή (σπανιότερα) του Πρωθυπουργού για να κλείσει το -όποιο- θέμα.
Τώρα πια ζούμε σε μια άλλη εποχή,στη φάση που τα πάντα μετριόνται με τα click,τα like,τις “καρδούλες” και τα “retweet”…
Ενώ δεν είμαστε πια στη φάση όπου υπάρχουν κάποιοι που διαμορφώνουν την Κοινή Γνώμη αλλά έχουμε περάσει στην Κοινή Γνώμη,που ανάλογα με το πώς έχει…ξυπνήσει και από πού σερφάρει (από την τουαλέτα,την κουζίνα,το αυτοκίνητο,το γραφείο), διαμορφώνει η ίδια το τι θα πει και τι θα γράψει ο…influencer,ο δημοσιογράφος,ο πολιτικός,ο ειδικός επί κάποιων θεμάτων,ο καλλιτέχνης και όποιος άλλος εκτίθεται.
Μέσα από τα σχόλια που θα του κάνει,τα λάικ,τα κλικ και τις καρδούλες κτλ,μπορεί να τον ανεβάσει ή να τον ρίξει στα τάρταρα του διαδικτυακού χάους.
Όπου φυσάει το… Like
Είδαμε χαριτωμένους ινφλουένσερ να τρώνε διαδικτυακά “χαστούκια”,την Τούνη να πέφτει στα τάρταρα χάνοντας χιλιάδες ακόλουθους,γιατί τόλμησε να πει την αντιδημοφιλή άποψη της,τον συμπαθή Σταρόβα να δέχεται επιθέσεις επί προσωπικού γιατί τόλμησε να υπερασπιστεί τον φίλο του Σπυρόπουλο,τότε με την ιστορία του #Metoo…
Γενικά υπάρχει πια μια mainstream σκέψη από την οποία ο οποιοσδήποτε που εκτίθεται δεν έχει καν το δικαίωμα να παρεκκλίνει έστω και στο ελάχιστο.
Το πακέτο του Δικαιωματισμού είναι σχεδόν πια κάτι σαν την Αγία Γραφή.
Τα ζωάκια που έχουν ψυχή,τα σύνορα που πρέπει πάντα να είναι ανοιχτά (άρα να μην υπάρχουν),οι γυναίκες που καταπιέζονται (!),η Κλιματική Αλλαγή που θα μας τελειώσει και τα λοιπά όμορφα -δε λέω- αλλά που θεωρούνται θέσφατα, που απαγορεύεται να αμφισβητηθούν και που όποιος εκτίθεται,έτσι και κάνει το λάθος να τα αμφισβητήσει,τιμωρείται με ιντερνετικό θάνατο.
Καθημερινό πολιτικό Μπρα Ντε Φερ
Ο πόλεμος πια των κομμάτων και των ιδεολογιών είναι επικοινωνιακός και γίνεται στα Social Media σε καθημερινή βάση.
Ένα σκληρό μπρα ντε φερ που κερδίζει όποιος πει το πιο τσιτάτο και μαζέψει τα περισσότερα likes και θετικά σχόλια.
Συνήθως κερδίζει η εκάστοτε Αντιπολίτευση,γιατί βασικά το Κοινό έχει κοντή μνήμη αλλά και γιατί η ελπίδα είναι πάντοτε καλύτερη από αυτό που ζεις στον παρόντα χρόνο.
Γιατί πάντα το Όχι είναι πιο εύκολο από το Ναι και γιατί το δάχτυλο πάει πιο εύκολα στο Dislike απ’ότι στο Like.
Μοντέρνα Δημαγωγία
Γενικά κερδίζει όποιος πει αυτό που θέλει να ακούσει ο κόσμος,το κοινό και αυτό το κάνει με πιο πιστικό τρόπο η εκάστοτε Αντιπολίτευση.
Το κοινό θέλει να ακούσει ότι η κατάσταση που ζει είναι “ακραία”.
Για να πιστεύει ότι κάποιοι θα τιμωρηθούν ή θα πάνε στα σπίτια τους και μετά όλα θα είναι μέλι-γάλα.
[Βίντεο:Πυρκαγιές Αττική 2018]
Το κοινό γενικά έχει δυσκολία στο να κάνει δεύτερη και τρίτη ανάγνωση στα γεγονότα,να συγκρίνει,να σκεφτεί ότι το φαινόμενο που του παρουσιάζουν σαν “έκτακτο”,είναι στην πραγματικότητα μια επαναλαμβανόμενη κατάσταση.
Πότε είχαμε πάλι καταστροφικές πυρκαγιές;
Δυο-τρία χρόνια πριν;
Πότε είχαμε καύσωνες;
Πότε είχαμε πλημμύρες;
Θυμάμαι τη Μάνδρα να πνίγεται, την Περιφερειάρχη Δούρου να εξαγγέλλει αντιπλημμυρικά έργα και πριν γίνουν αυτά να…πνίγεται ξανά η περιοχή.
Θυμάμαι στη γειτονική μας Ιταλία να πέφτει γέφυρα κοντά στο Μιλάνο και πριν μπει…βαθιά το μαχαίρι στο κόκκαλο να πέφτει η γέφυρα στη Γένοβα.
Ο κόσμος -όχι μόνο στην Ελλάδα- έχει χίλια δίκια να είναι εξοργισμένος αλλά καλό θα ήταν εκτός από το θυμικό του να χρησιμοποιούσε και λίγο την -όποια- κρίση του.Για να καταλάβει πραγματικά ποιο είναι το πρόβλημα και ποια (αν υπάρχει) η λύση.