“Εν αρχή ην η Οικονομία”,(για να παραφράσουμε τις Γραφές) και το σημαντικότερο πρόβλημα της Οικονομίας των χωρών της δεύτερης ταχύτητας της Ευρωζώνης,από την Κρίση του ’09-’10 και μετά,ήταν και παραμένει η έλλειψη ρευστότητας.
Για τη χώρα μας που από μόνη της αποτελεί την… τρίτη ταχύτητα της νομισματικής Ένωσης, η έλλειψη ρευστότητας είναι εμφανής περισσότερο από οπουδήποτε αλλού.
Είναι εμφανής από μια σειρά από αριθμούς που σκιαγραφούν την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η ελληνική κοινωνία: Τη μαζική ανεργία, τους μισθούς πείνας όσων εργάζονται ή σωστότερα όσων “απασχολούνται”, αφού η Εργασία σαν έννοια προϋποθέτει ότι εκείνος που την κάνει καλύπτει κάποιες από τις βασικές του ανάγκες με τα χρήματα που κερδίζει από αυτήν, σε αντίθεση με την “απασχόληση” που ο απασχολούμενος απλά περνάει τον χρόνο του κάνοντας κάτι για ένα χαρτζιλίκι.
Η τραγική έλλειψη ρευστότητας αντανακλάται και στα συσσωρευμένα χρέη των ιδιωτών προς το κράτος (πχ καθυστέρηση πληρωμής φόρων) του κράτους προς τους ιδιώτες (πχ χρέη προς τους προμηθευτές) και χρέη όλων των παραπάνω προς τις Τράπεζες (ιδιωτικό και δημόσιο χρέος),με το Ιδιωτικό χρέος να έχει φτάσει πια στα 220 δις (120% του ΑΕΠ) με τα 140 δις του χρέους αυτού να είναι ληξιπρόθεσμο.
Για κάποιους φυσικά αυτή η κατάσταση δεν έχει σχέση με τη ρευστότητα της αγοράς αλλά με τις δομές της ελληνικής Οικονομίας, την Ανταγωνιστικότητα της και άλλα τέτοια φιλελεύθερα…εικονογραφημένα, που αν ίσχυαν μετά απ’όλες τις αλλαγές που έχουν υπάρξει από το ’09 και μετά (ειδικά) στη χώρα μας, θα έπρεπε τουλάχιστον να είχαμε δει κάποιο φως στο τούνελ.
Αύξηση ρευστότητας -Νομισματική πολιτική – “Δήμητρα”
Ακούω πολλούς να συγκρίνουν την πρόταση του ΚΚΕ με εκείνη του Μέρα25,χωρίς να βλέπουν την ουσιαστική διαφορά των δύο.
Το ΚΚΕ μιλάει για αλλαγή Συστήματος,σχέσεων των παραγωγικών τάξεων,ενώ η πρόταση Βαρουφάκη μιλάει για άλλη Νομισματική Πολιτική,μέσα στο ίδιο Σύστημα.
Επίσης όσο κι αν δε γίνεται γνωστό,την πρόταση του Μέρα25 την έχει εφαρμόσει ο Καπιταλισμός και στο παρελθόν.
Οι Φασίστες στο Μεσοπόλεμο,σε συνθήκες έλλειψης ρευστότητας ή πραγματικών εισοδημάτων λόγω του πληθωρισμού (πχ προπολεμική Γερμανία),αύξησαν τη ρευστότητα μέσω της δημιουργίας κρατικού χαρτονομίσματος, το οποίο έριξαν στην πραγματική οικονομία (χτίσιμο κατοικιών,δρόμων,δημιουργία αγροτικών εκτάσεων κ.ά)
Κάτι που διατηρήθηκε και μέχρι τη δεκαετία του ’70 και του ’80 σε πολλές χώρες της δημοκρατικής,μεταπολεμικής πια, Ευρώπης.
Το Χαρτονόμισμα
Στο σημείο αυτό να πούμε ότι ο περισσότερος κόσμος πιστεύει ότι το χρήμα το τυπώνει το κράτος,οπότε όταν ακούει για “δημόσιο χρέος” ,δεν καταλαβαίνει πώς το κράτος που τυπώνει χρήμα,χρωστάει και σε ποιους.
Στην πραγματικότητα το χάρτινο χρήμα τυπώνεται από τις (ιδιωτικές) κεντρικές τράπεζες (πχ το Ευρώ από την ΕΚΤ),το πλαστικό από τις επίσης ιδιωτικές εμπορικές τράπεζες δημιουργώντας by default χρέος,λόγω των τόκων.
Τα κράτη πάλι τυπώνουν τα κέρματα.
Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι για τον όγκο του χρήματος που κυκλοφορεί στην Αγορά,τα κράτη έχουν τη μικρότερη συμμετοχή και ευθύνη.
[Εικόνα: Κρατικά μεταπολεμικά χαρτονομίσματα. Καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι τυπωμένα από ιδιώτες (Τράπεζες) γιατί γράφει “Repubblica” και όχι “Bank”-“Banca”.]
Τα Εθνικοσοσιαλιστικά Καθεστώτα του Μεσοπολέμου, όπως και οι δημοκρατικές μεταπολεμικές κυβερνήσεις της Ευρώπης, έκοψαν κρατικό χάρτινο χρήμα και τροφοδότησαν την πραγματική Οικονομία, στηρίζοντας την Εργασία.
Η προπολεμική Ιταλία,ας πούμε,δεν έζησε την Κρίση του αμερικανικού Κραχ και υπήρξε το παράδειγμα για το “New Deal” του Ρούσβελτ τη δεκαετία του ’30.
https://prospect.org/culture/newsweek-asking-inane-questions-future-journalism/
Η “Δήμητρα” δε θα φέρει την Ανατροπή του Συστήματος.
Η “Δήμητρα” θα φέρει -νομοτελειακά- τη ρήξη με την ΕΕ.
Ούτε ο Σύριζα,ούτε το ΠΑΣΟΚ,ούτε η Νέα Δημοκρατία που υπόσχονταν πριν τις προηγούμενες Εκλογές ανάπτυξη που θα έδινε σε εργαζόμενους …5 χιλιάδες μισθό! (Άδωνις – “Οικονομία …βζιιιν” – βλ.Βίντεο),έχουν πρόθεση να φύγουν από την πεπατημένη.
Χωρίς αυτό να υποχρεωτικά κακό,για όσους είναι σε γενικές γραμμές ευχαριστημένοι από την παρούσα κοινωνική πραγματικότητα.