Σε λίγες μέρες θα συμπληρωθεί ένας μήνας όπου η χώρα και οι πολίτες βιώνουν μια πρωτοφανή κατάσταση: Το παγκόσμιο φαινόμενο δοκιμασίας των κρατών και των πολιτών ονομάζεται κορωνοϊός. Ακόμα τα πιο προηγμένα κράτη-συστήματα υγείας δείχνουν ανίσχυρα στο να αποτρέψουν την εξάπλωση του. Η γύμνια του συστήματος και της δομής των κρατών φαίνονται καθώς τα παραδοσιακά, φημισμένα και καλοπληρωμένα επαγγέλματα δεν είναι αυτά τα οποία στηρίζονται οι κοινωνίες ώστε να μην καταρρεύσουν.
Τι κοινά μπορεί να έχουν ένας εργαζόμενος σε νοσοκομείο, φούρνο, καθαριότητα, σούπερ μάρκετ κ.ά.; Το πρώτο είναι ότι είναι οι μόνοι που αναγκαστικά εργάζονται καθώς αν δεν το κάνουν θα επικρατήσει ολοκληρωτική παράλυση στη χώρα. Το δεύτερο, είναι ότι οι απολαβές τους ανέρχονται στο βασικό μισθό.
Πέρα από το χάος που έχει προκαλέσει αυτή η κατάσταση, προκάλεσε και την πτώση των εργατικών στερεοτύπων που η κοινωνία είχε φτιάξει. Όλοι να επιδιώκουν να είναι σε μια συγκεκριμένη κατηγορία εργασίας και να υποτιμούν τις υπόλοιπες.
Νομίζω ότι μέσα από αυτή την κρίση θα πρέπει να επανεξετάσουμε το ποιος είναι απαραίτητος και ζωτικός στη λειτουργία της κοινωνίας αυτής και με βάση την ανταποδοτικότητα της εργασίας του στο κοινωνικό σύνολο να επαναπροσδιορίσουμε τους μισθούς. Δεν αξίζει σε κανέναν να διακινδυνεύει την σωματική και οικογενειακή του υγεία για 650€. Το μέλλον θα μας επιφυλάξει και άλλες τέτοιες καταστάσεις.
Η ελπίδα μου και όλων μας, θα πρέπει να είναι, σχετικά με όσα αναφέρθηκαν, μέσα από αυτά που ζούμε τώρα να βγάλουμε τα συμπεράσματα που πρέπει και να τα εφαρμόσουμε για τις μάχες που έπονται, τις μάχες του μέλλοντος.