πόλη Isle de Jean Charles που βυθιζόταν στη Λουιζιάνα αναγκάστηκε να μαζέψει τα πράγματά της και να μετακομίσει σε ασφαλέστερο έδαφος, λόγω της κλιματικής κρίσης.
Πολλές ακόμη πόλεις των ΗΠΑ μπορεί σύντομα να χρειαστεί να ακολουθήσουν τα βήματά της.
«Δεν μπορώ να μυρίσω το νερό», λέει ο Chris Brunet στο BBC καθώς κάθεται στην μπροστινή βεράντα του νέου του σπιτιού στο Gray της Λουιζιάνα.
«Δεν μπορώ να το μυρίσω, δεν μπορώ να το δω, δεν μπορώ να το αισθανθώ. Και μου λείπει.»
Ο Brunet, μέλος της φυλής Biloxi-Chitimacha-Choctaw, έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στο Isle de Jean Charles, μια μικρή λωρίδα γης περίπου 40 μίλια (64 χιλιόμετρα) μακριά στην Terrebonne Parish της Λουιζιάνα, η οποία έχει χάσει το 98% της γης της σε διάβρωση των ακτών.
Μαζί με τους γείτονές του, ο Brunet πήρε την απόφαση να φύγει από το σπίτι του, να μετακομίσει σε υψηλότερο έδαφος το 2023, σε ένα μαμούθ έργο πολλών εκατομμυρίων δολαρίων για τη μετεγκατάσταση της φυλής για να γλιτώσει από την άνοδο της στάθμης της θάλασσας.
Η φυλή είχε ήδη τραπεί σε φυγή μια φορά –από λευκούς αποίκους κατά τον αποικισμό της Αμερικής– και κατέφυγε στο νησί , που ήταν απομονωμένο καταφύγιο μέχρι το 1953, όταν κατασκευάστηκε ένας δρόμος που τη συνέδεε με την ηπειρωτική χώρα.
Τώρα, ένιωθαν ότι αναγκάζονταν να φύγουν ξανά και ήθελαν να αλλάξουν την ιστορία. «Δεν είμαστε κλιματικοί πρόσφυγες», επιμένει ο Brunet. «Είμαστε πρωτοπόροι στο κλίμα».
Είναι μια σημαντική διάκριση, ιδιαίτερα καθώς η αναγκαστική μετανάστευση των ιθαγενών Αμερικανών έχει κάνει τις φυλές πιο ευάλωτες στις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής.
Εξαφανίζεται η Λουιζιάνα
Οι παράκτιες περιοχές της Λουιζιάνα δημιουργήθηκαν από κοιτάσματα ιζημάτων πριν από περίπου 5.000 χρόνια . Τα ιζήματα σταδιακά συμπιέζονται, με αποτέλεσμα η γη να βυθίζεται μία ίντσα (2,5 cm) κάθε τρία χρόνια.
Ιστορικά, όταν ο ποταμός θα ξεχείλιζε από τις όχθες του, συμβαδίζοντας με την άνοδο της στάθμης της θάλασσας και το δέλτα του ποταμού που βυθίζεται.
Αλλά οι άνθρωποι έχουν εμποδίσει τη φυσική διαδικασία του ποταμού. Αυτό, σε συνδυασμό με την άνοδο της στάθμης της θάλασσας με αυξανόμενο ρυθμό, σημαίνει ότι η Λουιζιάνα χάνει μεταξύ 25 και 35 τετραγωνικά μίλια (65 και 91 τετραγωνικά χιλιόμετρα) γης ετησίως τις τελευταίες δεκαετίες – μια περιοχή μεγαλύτερη από το Μανχάταν.
Η ακτή του Κόλπου, η περιοχή όπου βρίσκεται η Λουιζιάνα, υφίσταται τώρα μια άνευ προηγουμένου ιστορική διάβρωση, με τη νότια Λουιζιάνα, όπου βρίσκεται το Isle de Jean Charles, να υφίσταται τη μεγαλύτερη επίδραση: απώλεια 25% των υγροτόπων της.
Έρευνες έχουν δείξει ότι οι δεκαετίες βυθοκόρησης καναλιών από τη βιομηχανία πετρελαίου και φυσικού αερίου συνέβαλαν στην απώλεια υγροτόπων και άλλαξαν την υδρολογία της περιοχής. Οι ενεργειακές εταιρείες που δραστηριοποιήθηκαν εκεί επιμένουν ότι έχουν ενεργήσει νόμιμα.
Ένα νέο νησί
Το 2016, η κοινότητα συνεργάστηκε με την Πολιτεία της Λουιζιάνα για να συμμετάσχει σε διαγωνισμό του Υπουργείου Στέγασης και Αστικής Ανάπτυξης των Ηνωμένων Πολιτειών. Οι υποψήφιοι έπρεπε να αποδείξουν γιατί θα έπρεπε να γίνουν αποδέκτες επιχορήγησης ύψους 48,3 εκατ. δολαρίων (38 εκατ. λιρών).
Ο Εθνικός Διαγωνισμός Ανθεκτικότητας σε Καταστροφές ήταν ο πρώτος του είδους του, με στόχο να βοηθήσει τις κοινότητες να ανταποκριθούν στην κλιματική αλλαγή. Σχεδόν 1 δισ. δολάρια (784 εκατ. στερλίνες) σε κονδύλια απονεμήθηκαν σε 13 πολιτείες και κοινότητες. Το υπουργείο έλαβε προτάσεις οι οποίες ανήλθαν σε 7 δισ. δολάρια (5,5 δισ. στερλίνες).
Η κοινότητα Isle de Jean Charles συμπλήρωνε όλα τα κουτάκια: είναι μια φυλή, ήταν πρόθυμοι να μετακινηθούν -και μάλιστα σύντομα- και έβλεπαν τα σπίτια τους να καταναλώνονται από το νερό μπροστά στα μάτια τους.
Από τον Αύγουστο του 2022, 34 οικογένειες έχουν μετακομίσει στη Νέα Νήσο. Ορισμένες έχουν ήδη μετακομίσει σε άλλα μέρη της πολιτείας και έχουν τη δυνατότητα να ενταχθούν στην κοινότητα. Τρεις επιπλέον κατοικίες, καθώς και ένα κοινοτικό κέντρο και μια αγορά τροφίμων, βρίσκονται υπό κατασκευή, με αποτέλεσμα ο συνολικός αριθμός των οικογενειών να ανέλθει σε 37.
