Ήταν μια συνηθισμένη πολιτική φρασεολογία κατά την περίοδο της μεταπολίτευσης, η επικρατήσασα πολιτική – κοινωνική αντίληψη για τη διαμάχη των δυνάμεων της προόδου εναντίον εκείνων της συντήρησης.
Είχε χαρακτηριστεί ως ένα ηθικό πλεονέκτημα των κομμάτων της αριστεράς που αναπτύχθηκε πολιτικά και κοινωνικά από τα χρόνια της κρίσιμης ελληνικής μεταπολεμικής περιόδου.
Και ενώ για τον συντηρητισμό γράφτηκαν πάρα πολλά, άλλα με ιδιαίτερο φανατισμό κι άλλα με συστηματική εμπάθεια, για τον προοδευτισμό πιστεύουμε ότι δεν είχε επιχειρηθεί καμιά κριτική προσέγγιση, που να φέρνει στο φως κάποια βασικά χαρακτηριστικά του μέχρι σήμερα.
Η ιστορία για την ιδέα της προόδου της ανθρωπότητας είναι διαφορετική και είναι δεμένη με την έννοια των ιδεών και των αρχών που έφερε στον κόσμο ο χριστιανισμός. Αυτή την ρίζα αρνήθηκαν οι προοδευτικοί οι οποίοι αφού την απαξίωσαν προτίμησαν τη μυθοποίησή της.
Η πρόοδος μεταξύ των άλλων πήρε τις διαστάσεις ενός γενικού και αόριστου άπιαστου ονείρου. Πολλοί μιλούν γι’ αυτή την αέρινη και αιθεροβάμονα αντίληψη χρησιμοποιώντας μεγαλόσχημες λέξεις «επανάσταση», «κοινωνική ισότητα», «προλεταριάτο», «καπιταλισμός», «εκμετάλλευση» κ.λ.π.
Όλα αυτά με το πέρασμα των χρόνων αποδείχτηκαν μύθοι του προοδευτισμού και όχι η ουσία της προόδου.
Επειδή όμως η θεωρία είναι καλή γιατί προετοιμάζει και καθοδηγεί τους ανθρώπους, έρχεται η ιστορική εμπειρία που αποδεικνύει ότι ο μεγαλύτερος εχθρός της είναι η πράξη.
Σήμερα δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο προοδευτισμός του 2019 στην Ελλάδα σε σχέση με εκείνο του παρελθόντος ζει ένα μεγάλο δράμα. Το δράμα αυτό του προοδευτισμού είναι ότι όλες οι σκέψεις, οι θεωρίες που διαδήλωναν την ύπαρξή τους, γέννησαν στην πράξη πικρές καταστροφικές ιστορικές ψευδαισθήσεις.
Όλα αυτά αποκαλύφθηκαν όταν οι δυνάμεις του προοδευτισμού στον κόσμο και στην Ελλάδα ήρθαν στην εξουσία. Η κατάρρευση των καθεστώτων στις κομουνιστικές χώρες της Ευρώπης ήταν η αρχή για να σβήσει η ελπίδα ότι ο κομουνισμός θα ήταν το ρεύμα του μέλλοντος.
Ακολούθησε η αποτυχία του σοσιαλιστικού κινήματος Λαός –ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, που οδήγησε τελικά στη χρεωκοπία στην Ελλάδα, χωρίς να αγνοούμε την μικρότερη συμμετοχική ευθύνη και της Ν.Δ. που αδυνατούσε να σταματήσει τον δρομολογημένο οικονομικό εκτροχιασμό της χώρας.
Στη συνέχεια ήρθε η ώρα της Αριστεράς στην εξουσία, με το περίφημο ηθικό πλεονέκτημα, ξεκινώντας από την κατάργηση των μνημονίων, τα ματωμένα πλεονάσματα και τη θεωρία ότι οι προηγούμενοι δεν διαπραγματεύτηκαν, αλλά υπόγραψαν ότι τους πλάσαραν οι δανειστές και οι ντόπιοι εκπρόσωποί τους.
Το αποτέλεσμα ήταν αναμενόμενο παρά του ότι η Αριστερά αρνούνταν ότι είχε καμιά σχέση με τα άλλα κόμματα εξουσίας στην Ελλάδα. Θεωρούσαν ότι στο δρόμο προς τις ευροεκλογές δεν θα ίσχυε γι’ αυτούς νόμος της φθοράς, όμως η εξουσία φθείρει – πρόκειται για μια αλήθεια αυτονόητη.
Είχαν βαθιά την πεποίθηση ότι οι ίδιοι ήταν καλύτεροι από τους άλλους σε όλα τα επίπεδα, αγνοώντας ότι η θεωρία διαφέρει πάρα πολύ από την πράξη. Η πραγματικότητα είναι σκληρή σήμερα και είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί από ένα παρηκμασμένο προοδευτισμό στην Ελλάδα.
Η 7η Ιουλίου πλησιάζει και όπως δείχνουν τα πράγματα το αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών θα σημάνει το τέλος της προοδευτικής μυθολογίας στην Ελλάδα.