Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Η υπόθεση του διπλού φονικού στον Προφήτη Ηλία το 2012 κρίθηκε στα δικαστήρια.
Η υπόθεση του νέου επεισοδίου, που ευτυχώς παρά τις ανατριχιαστικές ομοιότητες (με το θύμα/παράπλευρη απώλεια), δεν κατέληξε σε φονικό, επίσης θα κριθεί στα δικαστήρια.
Δεν θέλω να μπω στην ουσία, υπάρχουν αποφάσεις, ποινικές διαδικασίες σε εξέλιξη και κυρίως υπάρχουν άνθρωποι που εμπλέκονται, οι οποίοι πονούν και ολοφάνερα δυσκολεύονται να συνεχίσουν τη ζωή τους.
Καταλαβαίνω, όμως, πώς αυτό που συνέβη δεν μπορεί να εκπλήσσει στα αλήθεια κανέναν. Ήταν ένα -παρ΄ ολίγον – φονικό εν αναμονή.
Και εδώ είναι το μεγάλο πρόβλημα. Η αφετηρία της συγκεκριμένης και τόσων ακόμα παρόμοιων ιστοριών. Η εμπεδωμένη κουλτούρα ότι το όπλο είναι η λύση.
Για διενέξεις, διαφωνίες, ακόμα και καυγάδες με τόσο ασήμαντες αφορμές που κανονικά θα έπρεπε να έχουν ξεχαστεί σε πέντε λεπτά, καταστρέφονται οικογένειες.
Για μια στρεβλή, εντελώς χαλασμένη στην βάση της, “αίσθηση της τιμής”, χύνεται αίμα.
Αμέτρητοι άνθρωποι νεκροί, αμέτρητοι στις φυλακές, αμέτρητοι εγκλωβισμένοι στην οδύνη, τον θυμό ή τον φόβο.
Μπορεί άραγε να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο; Όχι, αν περιμένουμε από τους Κρητικούς να αλλάξουν μυαλά, φοβάμαι δεν μπορεί.
Άρα; Μα τα έχουμε πει και γράψει πολλές φορές.
Πλην όμως δεν έχει αλλάξει τίποτα και ούτε πρόκειται: το ζήτημα της παράνομης οπλοκατοχής στην Κρήτη ουδείς το αγγίζει. Πόσο μάλλον της νόμιμης οπλοκατοχής όπου προφανώς πρέπει να αυστηροποιηθούν οι όροι για τις σχετικές άδειες.
Πρόκειται για κοινή λογική: Εφόσον η τάση να βγαίνουν τα όπλα για να λυθούν οι διαφορές, παραμένει δυστυχώς τόσο ισχυρή στον τόπο μας, ας της αφαιρέσουμε το όπλο. Τότε θα μείνει μια τάση χωρίς τρόπο έκφρασης, που εκ των πραγμάτων θα ατονήσει.
Ακούγεται σύνθετο έως αδύνατο, το ξέρω.
Πώς θα αφαιρέσεις τα όπλα από την Κρήτη; Πώς, όταν υπάρχουν πραγματικά χιλιάδες τέτοια, τα περισσότερα παράνομα και κρυμμένα, βρίσκονται σε κάθε σπίτι, είναι συνυφασμένα με κάθε έκφανση της κοινωνικής ζωής, από τη χαρά και το γλέντι, μέχρι το πένθος; Πώς θα τα αφαιρέσεις όταν σχεδόν όλοι στον τόπο μας, δυστυχώς και οι νέοι, όταν σχεδόν όλοι και εκτός Νησιού, τα θεωρούν αναπόσπαστο κομμάτι της κρητικής ταυτότητας;
Κυρίως, πώς θα αφαιρέσεις τα όπλα από την Κρήτη, όταν όλοι οι Κρητικοί βουλευτές, όλοι οι φορείς, όλες οι αρχές του τόπου τηρούν στάση σιωπής και αποδοχής και δεν μιλούν ποτέ για τέτοια θέματα;
Προφανώς λοιπόν, υπό αυτές τις συνθήκες, η αλλαγή μοιάζει σύνθετη έως αδύνατη. Γιατί της λείπει το βασικό συστατικό που όταν υπάρχει, κάνει ακόμα και τα πιο σύνθετα, απλά: η πολιτική βούληση.
Δίχως αυτήν, και στον Προφήτη Ηλία και σε πολλές ακόμα περιοχές της Κρήτης, τα φονικά εν αναμονή αποτελούν μια γνωστή και τελικά αποδεκτή από όλους μας καθημερινότητα.