Γυναίκα στη Βρετανία πέρασε 48 χρόνια αναρωτώμενη γιατί δεν έλαβε ποτέ μία απάντηση σχετικά με μία αίτηση για τη δουλειά των ονείρων της.
Η 70χρονη Τίζι Χόντσον ανακάλυψε τελικά το γιατί, η αίτηση που έκανε τον Ιανουάριο του 1976, για τη θέση κασκαντέρ μοτοσικλετών, έμενε τόσα χρόνια αναπάντητη: όπως φαίνεται η αρχική επιστολή της, με την οποία ζητούσε τη δουλειά, είχε παραπέσει πίσω από ένα συρτάρι του ταχυδρομείου όλα αυτά τα χρόνια.
Η Τίζι, από το Γκέντνεϊ Χιλ του Λίνκονσάιρ δεν πίστευε στα μάτια της όταν τσέκαρε την αλληλογραφία της για να ανακαλύψει την αρχική επιστολή της, του 1976. Και μπορεί η αίτηση να χάθηκε στο ταχυδρομείο, ωστόσο αυτό δεν στάθηκε εμπόδιο στο η ίδια να ζήσει μία πολύ ενδιαφέρουσα επαγγελματική ζωή καθώς, η απάντηση που περίμενε και δεν ήρθε ποτέ, δεν την εμπόδισε από το να βρει δουλειές για τις ανάγκες των οποίων θα ταξίδευε σε όλο τον κόσμο.
«Βρέθηκε πίσω από ένα συρτάρι»
Η ίδια, χαρακτηρίζοντας ως «εκπληκτική» την επιστροφή της αποστολής της, υπογράμμισε στο BBC πως, «πάντα αναρωτιόμουν γιατί δεν έλαβα ποτέ απάντηση για τη δουλειά. Τώρα ξέρω γιατί». Στο πάνω μέρος της επιστολής που της επιστράφηκε, υπήρχε ένα χειρόγραφο σημείωμα που έγραφε: γράφει: «Καθυστερημένη παράδοση από το ταχυδρομείο Staines. Βρέθηκε πίσω από ένα συρτάρι. Μόνο περίπου 50 χρόνια καθυστέρηση».
Η κ. Χόντσον δεν έχει ιδέα ποιος επέστρεψε την επιστολή ή πώς βρέθηκε στα χέρια της. «Δεν ξέρω πως με βρήκαν, έχω μετακομίσει πάνω από 50 φορές, μάλιστα έχω αλλάξει τέσσερις ή πέντε χώρες διαμονής έκτοτε, είναι ένα μυστήριο», τόνισε και πρόσθεσε πως, «σημαίνει τόσα πολλά για μένα που το πήρα πίσω μετά από τόσο καιρό. Θυμάμαι πολύ καθαρά να κάθομαι στο διαμέρισμά μου στο Λονδίνο και να πληκτρολογώ την επιστολή. Κάθε μέρα έψαχνα για μία απάντηση, αλλά δεν ερχόταν τίποτα και ήμουν τόσο απογοητευμένη γιατί πραγματικά, ήθελα πάρα πολύ να γίνω κασκαντέρ σε μοτοσικλέτες».
«Πρόσεχα πάρα πολύ να μην αποκαλύπτω στις αιτήσεις ότι είμαι γυναίκα»
Ευτυχώς για την ίδια την αιτούσα, η σιωπή από πλευράς υπευθύνων της θέσης δεν την απέτρεψε από το να «κυνηγήσει» άλλες θέσεις εργασίας. Η Τίζι μετακόμισε στην Αφρική όπου εργάστηκε ως γητεύτρια ερπετών και εκπαιδεύτρια αλόγων, έμαθε να πετάει μικρά αεροσκάφη, έγινε ακροβάτρια και εκπαιδεύτρια πιλότων. Κοιτάζοντας πίσω, η ίδια λέει πως, «πρόσεχα πάρα πολύ να μην αποκαλύπτω, στις αιτήσεις μου για δουλειές κασκαντέρ, ότι ήμουν γυναίκα, αλλιώς πίστευα ότι δε θα με έπαιρναν καν τηλέφωνο για να κάνω συνέντευξη. Μάλιστα, βλακωδώς έλεγα στις αιτήσεις μου ότι, δε με πείραζε πόσα κόκαλα μπορεί να έσπαγα, καθώς το είχα συνηθίσει. Μου φαίνεται απίστευτο ότι έλαβα πίσω την επιστολή μου μετά από τόσο καιρό. Αν μπορούσα να στείλε ένα μήνυμα στη νεότερη εαυτή μου, αυτή θα ήταν να κάνει ό,τι ακριβώς έκανα. Πέρασα τόσο όμορφα στη ζωή μου – ακόμη κι αν πράγματι έσπασα μερικά κόκκαλα», κατέληξε.
