Το πραγματικά σοκαριστικό με το ρεπορτάζ των “Ρεθεμνιώτικων Νέων” για την είσοδο ενός ακόμα ανήλικου στο νοσοκομείο σε κατάσταση οξείας μέθης, είναι ότι τέτοιες ειδήσεις έπαψαν να μας σοκάρουν. Και αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, έχουν πάψει εδώ και καιρό.
Το γεγονός ότι οι παιδίατροι του Ρεθύμνου έφτασαν να κάνουν δημόσια παρέμβαση, φανερώνει την σοβαρότητα του πράγματος. Ε, και; Ποιος ασχολείται στα αλήθεια; Πέρα από τα ΜΜΕ που αναδεικνύουν τέτοια θέματα, πότε με σοβαρότητα όπως έκαναν τα “Ρεθεμνιώτικα Νέα”, πότε με σκανδαλοθηρική διάθεση και στόχο τα “κλικς”, ποιος μπαίνει ή επιχειρεί έστω να μπει στην ουσία του προβλήματος;
Ποιος ζητά ταυτότητα προτού σερβίρει ή πουλήσει αλκοόλ σε κάποιον ολοφάνερα ανήλικο, ποιος ελέγχει πραγματικά όλη αυτήν την διαδικασία, ποιος τιμωρεί τους παραβάτες ή εκεί που χρειάζεται ακόμα και τους γονείς;
Το ποτό στην Κρήτη και ειδικά σε περιοχές της ενδοχώρας, αποτελεί κομμάτι μιας κουλτούρας που γίνεται όλο και πιο κυρίαρχη. Δεν είναι λάθος να πίνει το κοπέλι “κούπες”. Είναι λάθος να μην πίνει. Τι είναι, “κανένας φλώρος ή Θεός φυλάξοι καμιά αδελφή;”
Οι περισσότεροι γνωρίζουν/γνωρίζουμε αυτήν την αντίληψη που έχει πολλές ακόμα εκφάνσεις: το κοπέλι πρέπει επίσης να οδηγήσει προτού καν φτάσουν τα πόδια του στα πεντάλ, να ξέρει να πυροβολεί φυσικά και αν παντρευτεί και μικρό, έως και ανήλικο (αυτό αφορά κυρίως στα κορίτσια) ακόμα καλύτερα.
Εν έτη 2024 και με όσα συμβαίνουν γύρω μας, θα πίστευε κάποιος ότι βρισκόμαστε σε τροχιά βελτίωσης.
Κι εντούτοις, σύμφωνα με τους παιδιάτρους, το τελευταίο διάστημα, προκύπτει περίπου ένα παρόμοιο περιστατικό (οξείας μέθης ανηλίκου) τον μήνα. Αυτή είναι η στατιστική που καταγράφεται, επειδή οι ανήλικοι φτάνουν σε τέτοιο σημείο ώστε να χρειαστούν περίθαλψη. Υπολογίστε πόσα περιστατικά δεν καταγράφονται, επειδή δεν εισάγονται στα νοσοκομεία.
Οι πληροφορίες που έρχονται από πολλές πλευρές, όχι απλώς επιβεβαιώνουν τους παιδιάτρους αλλά σκιαγραφούν με ακόμα χειρότερα «χρώματα» την σημερινή πραγματικότητα στον τόπο μας. Το αλκοόλ, όπως και τα ναρκωτικά κυκλοφορούν σχεδόν ανεξέλεγκτα στις μικρές ηλικίες, κατά τρόπον που τα καθιστούν σχεδόν «κανονικότητα».
Όλα ετούτα αποτελούν, προφανώς, κρίκο στην ίδια αλυσίδα της παραβατικότητας των ανηλίκων, την οποία εσχάτως αποφασίσαμε να συζητήσουμε , με αφορμή τις εξάρσεις βίας. Πάλι καλά.
Διότι σε βαθύτερο επίπεδο, το έγραψα ήδη, αποτελούν επίσης και «κοινό» μυστικό. Δεν μας αρέσει να τα κουβεντιάζουμε. Τα βάζουμε κάτω από το «χαλί» και περιμένουμε να εξαφανιστούν – οι ίδιοι οι γονείς, αν δεν επιβραβεύουν τέτοιες συμπεριφορές (συχνά), ουδεμία διάθεση έχουν να τις αναλύσουν.
Κι έτσι, μόλις οι τίτλοι και τα ρεπορτάζ ξεθωριάσουν, το ζήτημα ξεχνιέται, οι έλεγχοι και οι τιμωρίες παραπέμπονται στις καλένδες, η πληγή παραμένει ανοιχτή και οι γενιές χάνονται, εγκλωβισμένες στις παθογένειες του παρελθόντος, στη σιωπή και στην ανοχή του παρόντος, στην δειλία όσων- θα έπρεπε να – ασχολούνται με το μέλλον τους.
Πόσες γενιές θα χάσουμε ακόμα, μέχρι να αποφασίσουμε να καταστήσουμε τα παραπάνω (την ολοκληρωμένη κοινωνική μέριμνα πρωτίστως μα επιτέλους και την τιμωρία των ενηλίκων που παραβαίνουν τον νόμο) βασικό αίτημα μας από εκείνους που αποφασίζουν και – για να μη χάσουν πελατάκια/ψηφαλάκια – προτιμούν να σφυρίζουν αδιάφορα;
Δεν ξέρω, ειλικρινά.
Φοβάμαι, πολλές.