Με το Ισραήλ να είναι έτοιμο για τη χερσαία επίθεση στη Γάζα και τον Μπενιαμίν Νετανιάχου να στέλνει το ένα μετά το άλλο τα απειλητικά μηνύματα στη Χαμάς, όλοι αναρωτιούνται τι θα γίνει με τα παιδιά και τους ανθρώπους που ψάχνουν τρόπο να ξεφύγουν.
Την ίδια στιγμή όμως ο αριθμός των νεκρών αλλά και των ορφανών παιδιών στη Λωρίδα της Γάζας αυξάνεται δραματικά. Παιδιά που έχασαν τις οικογένειές τους από τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς, που τραυματίστηκαν και περιθάλπονται στα υπερπληθυσμένα νοσοκομεία της Γάζας, παιδιά που δεν γνωρίζουν τίποτα άλλο πέραν από τη φρίκη του πολέμου.
Ο Hamza, που στα αραβικά σημαίνει «λιοντάρι», «δυνατός», «στέρεος», είναι ένα από αυτά τα παιδιά. Τραυματισμένος, με επιδέσμους να καλύπτουν το κεφάλι του, καλυμμένος με αίματα και σκόνη, βρήκε καταφύγιο στην αγκαλιά ενός αγνώστου, αφού και οι δύο γονείς του σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια ενός από τους δεκάδες ισραηλινούς βομβαρδισμούς.
«Δεν κουράστηκες να τον κρατάς;»
«Και τι να κάνω; Πού να τον αφήσω; Είναι γιος μας τώρα πια»
«Το παιδί επιβίωσε. Οι γονείς του;»
«Όχι, σκοτώθηκαν. Θεός σχωρέσ’ τους»
«Είναι ο μοναδικός επιζών. Πώς τον λένε;»
«Hamza Malakeh»
Ο συγκεκριμένος διάλογος διαδραματίστηκε σε ένα από τα νοσοκομεία της Γάζας μεταξύ αυτού που βιντεοσκοπεί και ενός άντρα που κρατά επί ώρες ένα βρέφος, που έχασε τους γονείς του από τον πόλεμο στη Μέση Ανατολή.
