Όσα φριχτά έρχονται καθημερινά στο φως σχετικά με την υπόθεση του αστυνομικού , ο οποίος – κατηγορείται ότι – κακοποιούσε συστηματικά και με αδιανόητους τρόπους την σύζυγο και τα παιδιά του, προκαλούν εκτός από οργή και πολλές, πραγματικά πολλές απορίες.
Επί της ουσίας, πρόκειται για μια ακόμη ιστορία ενδοοικογενειακής βίας και κακοποίησης, από εκείνες που τα τελευταία χρόνια βλέπουμε όλο και πιο συχνά. Δεν πέφτουμε και από τα σύννεφα. Πλην όμως εδώ μιλάμε επίσης και για κάτι ακόμα πιο τρομακτικό όσο και ανησυχητικό σε σχέση με τα ας πούμε “συνηθισμένα”. Η νοσηρότητα της συγκεκριμένης περίπτωσης είναι ανατριχιαστική. Τόσο που σε κάνει να αναρωτιέσαι πώς και γιατί δεν είχε γίνει αντιληπτή, αν όχι εγκαίρως, τουλάχιστον πιο γρήγορα.
Κυκλοφορούν διάφορα ρεπορτάζ που αναφέρουν ότι η σύζυγος είχε μιλήσει σε δικούς της ανθρώπους, που δεν έπραξαν το παραμικρό. Ότι ο αστυνομικός είχε διάφορες καταγγελίες για την συμπεριφορά του και την είχε γλιτώσει με μικρές, έως ασήμαντες ποινές.
Δεν θα σταθώ εκ νέου στην σημασία της ύπαρξης ενός ουσιαστικού υποστηρικτικού συστήματος για τις γυναίκες που κακοποιούνται – οι συγγενείς και οι φίλοι συχνά σφυρίζουν αδιάφορα, η πολιτεία βρίσκεται ακόμα πολλά χρόνια πίσω. Αυτά είναι γνωστά και χιλιογραμμένα.
Θα σταθώ όμως στην υπηρεσιακή πλευρά του θέματος. Και οι δυο “πρωταγωνιστές” της ιστορίας υπηρετούν στην Ελληνική Αστυνομία. Ο άνδρας μάλιστα υπηρετούσε στην ασφάλεια της Βουλής από το 2019.
Πώς γίνεται αυτό; Είχε αξιολογηθεί ψυχολογικά; Και αν ναι (διότι όπως γράφεται και είχε και είχαν διαπιστωθεί τα ψυχολογικά του προβλήματα) πώς γίνεται να παρέμενε στο σώμα; Τι είδους αξιολογήσεις είναι αυτές, ποιοι τις κάνουν, κάθε πότε και τι επιπτώσεις έχουν; Μπορεί κάποιος να έχει σοβαρά ψυχολογικά ζητήματα και να κουβαλάει όπλο;
Η σύζυγός του αξιολογήθηκε ψυχολογικά; Δεν διαπιστώθηκε ότι κι εκείνη είχε σοβαρά θέματα;
Και αν τελικά μια αστυνομικός φοβάται να πάει στην αστυνομία ενώ ζει την κόλαση στο σπίτι της, πώς περιμένουμε να απευθυνθουν στις αρχές άλλες γυναίκες;
Πιστεύω ότι τίποτα από τα παραπάνω θα απαντηθεί, πιθανόν επειδή δεν υπάρχουν πειστικές απαντήσεις. Μόνο αρρώστια και ασχήμια υπάρχει. Και αμφότερες θα διαιωνίζονται όσο η ψυχική υγεία και δεν ιεραρχείται ως βασική προτεραιότητα, σε κάθε τομέα της ζωής μας. Και βέβαια, ειδικά στον τομέα που είναι επιφορτισμένος με την δική μας προστασία: την Ελληνική Αστυνομία.