Ήδη από την στιγμή της απόσυρσης του Oruc Reis στο ναύσταθμο της Αττάλειας ,την στιγμή ακριβώς που η “βαλβίδα αφαλείας” άνοιγε για την εκτόνωση της συσσωρευμένης έντασης στην Μεσόγειο,την ίδια εκείνη στιγμή “σαν έτοιμες από καιρό ” ξεκίνησαν στο εσωτερικό οι φωνές και κυρίως οι “γραφίδες”,να επικοινωνούν στον ελληνικό λαό τα κλασσικά περί “στημμένου παιγνιδιού” και “εκκίνησης παζαρέματος” για το Αιγαίο.
Θα είχαν καταχωρηθεί ήδη στο ίδιο πνεύμα συνομωσιολογίας με εκείνο των “αρνητών της Πανδημίας” ,αν δεν ερχόταν λίγες ώρες μετά προς επικουρία τους ,η δήλωση του Αμερικανού Πρέσβη στην Άγκυρα ,ότι οι ΗΠΑ δεν αναγνωρίζουν ως έχοντα νομική ισχύ,τον “Χάρτη της Λισσαβόνας”.
Ακριβώς εκείνον δηλαδή που ,βάσει των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου ,δείχνει την (μη κατοχυρωμένη ακόμη) Ελληνική ΑΟΖ να εφάπτεται με την Κυπριακή, χάρη στην πλήρη “επήρεια” του συμπλέγματος του Καστελόριζου.
Ενώ ,λίγες ώρες μετά τον συνάδελφο του στην Αγκυρα και ο κ Πάιατ στην Αθήνα ,προέβη στη διάρκεια τηλεδιάσκεψης με Ελληνες αναλυτές ,στην “συνήθη” δήλωση περί “ευχής για έναρξη συνομιλιών ” τηρώντας απολύτως ίσες αποστάσεις μεταξύ “θύματος ” και “προβοκάτορα”.
Μήπως λοιπόν η Αθήνα ,για ακόμη μια φορά ,υπό την “διεθνή πίεση” και δη την βούλησης της Υπερδύναμης είναι έτοιμη να ξεκινήσει τα “παζάρια ” για το Αιγαίο κλπ;
Ναι ,η Αθήνα είναι έτοιμη.
Όπως ήταν ήδη από 1974 ,να ξεκινήσει με την Αγκυρα συνομιλίες για την οριοθέτηση της Υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ (συνεπακόλουθα). Που αποτελεί την πάγια και σταθερή θέση όλων των κυβερνήσεων της Μεταπολίτευσης και πυλώνα της πολιτικής της Ελλάδας “στα ελληνοτουρκικά”.
Μα τότε ,γιατί ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν πανηγυρίζει ότι με την “πειθώ” του έσυρε τους Ελληνες στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων;
Μα γιατί αυτό διαμήνυε ότι ήθελε.
Αλλά δεν το ήθελε ακριβώς έτσι.
Όντως ο στόχος του κ Ερντογάν είναι από καιρό ξεκάθαρος:
Να σύρει την Ελλάδα σε μια “άνευ όρων ” διαπαραγμάτευση ,όπου θα μπορούσε κατ΄ απόλυτο τρόπο να αναθεωρηθεί η Συνθήκη της Λωζάνης .
Η ισχυρότερη(και μοναδική) ελληνική νομική ασπίδα έναντι της τουρκικής προβολής ισχύος.
Αλλά εδώ η Ελλάδα πέτυχε μια σπουδαία νίκη.
Να μην του επιτρέψει να την οδηγήσει ακριβώς από θέση -και νομικής-ισχύος ,στην ανευ όρων διαπραγμάτευση.(Ο στόχος για τον κ Ερντογάν θα είχε επιτευχθεί, αν για παράδειγμα είχαμε βυθίσει το Oruc ενώ έκανε “έρευνες” σε διεθνή ύδατα ,εστω υπερκείμενα της ελληνικής Υφαλοκρηπίδας)
Η ελληνική επιτυχία ήρθε με στοχευμένες διπλωματικές κινήσεις -βοήθησε και ο ίδιος ο Ρετζέπ σ αυτό ,με την συμπεριφορά του ως ήδη “επικυρίαρχου” της Ανατολικής Μεσογείου -και με την άκρως προκλητική (‘εως απειλητική) στάση του έναντι της Γαλλίας και των συμφερόντων της στην περιοχή.
Δεδομένο που έφερε ακόμη και τους πιό “φιλότουρκους” ή έστω αδιάφορους “εταίρους ” της στην ΕΕ, ενώπιον των ευθυνών της αρχης της αλληλεγγύης ,του καταστατικού “χάρτη” της Ενωσης και την απέιλή των σοβαρών κυρώσεων να επικρέμμεται πάνω από την οικονομικά δοκιμαζόμενη Τουρκία.
Το κατάφερε επίσης η Ελλάδα με την επίμονη και επίπονη (και οικονομικά) ,διαρκή παρουσία του Ελληνικού Στόλου στην περιοχή και- κατεξοχήν -με την πρωτοφανή αποφασιστικότητα που επέδειξαν οι Ελληνες σαν σύνολο,απέναντι στο ενδεχόμενο μιας πραγματικής σύγκρουσης. Στοιχείο που πέρασε ως μήνυμα τόσο στην απέναντι πλευρά,όσο σε “φίλους” και ” συμμάχους” ,(με ή χωρίς εισαγωγικά).
Γι’ αυτό και το Oruc Reis ύπεστη άιφνης βλάβη. Διπλωματική βλάβη.
Η Ελληνική αυτή νίκη όμως,αν και σημαντική, είναι απολύτως πρόσκαιρη .
Απλά κερδήθηκε ένας γύρος.
Η Αθήνα το γνωρίζει .
(Κι όταν λέμε “Αθήνα” δεν εννοούμε μόνο την κυβέρνηση.)
Ότι η Τουρκία θα επανέλθει και θα επανέρχεται διαρκώς ,αφού αντιλαμβάνεται ως μέσον ,όχι μόνο οικονομικής της επιβίωσης αλλά κυρίως ενίσχυσης του ρόλου της ως ηγέτιδας του μουσουλμανικού κόσμου ,τον έλεγχο των κοιτασμάτων και των “εμπορικών οδών” στην Ανατολική Μεσόγειο.
Και επίσης γιατί γνωρίζει πως έχει απέναντι της ένα μικρότερο πληθυσμιακά κράτος ,ο πληθυσμός του οποίου διαρκώς συρρικνώνεται -σε αντίθεση με τον δικό της -και του οποίου η οικονομία δεν έχει ,όπως έιχε κάποτε,την δυνατότητα να στηρίξει πολεμικές ή “πολεμικού τύπου ” επιχειρήσεις επί μακρόν.
Για αυτό και προχθές ,στην διακομματική Επιτροπή της Βουλής οι τρεις σοβαροί πολιτικοί σχηματισμοί συναίνεσαν πλήρως (ποιοί δύο από τους άλλους τρεις δεν είναι σοβαροί ,διαλέξτε) στο πρόγραμμα “αναμόρφωσης των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων “σε βάθος 15ετίας ,δηλαδή με απλά λόγια στην αδήριτη ανάγκη της αγοράς των Rafale και των οπλικών τους συστημάτων και στην προμήθεια νέων “ηλεκτρονικών ” φρεγατών ” αεράμυνας περιοχής” για το πολεμικό Ναυτικό.
Στην πράξη ,επειδή δεν έγινε κατανοητό ,ΝΔ,ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ ταυτίζονται στην αντίληψη του βάθους της κρίσης ,αλλά και στον “γαλλικό προσανατολισμό” που ξεκινά με την προμήθεια των γαλλικών όπλων και φτάνει φυσικά μέχρι την στρατηγική συνεργασία με τους Γάλλους.
Ακριβώς ως προσπάθεια απεγκλωβισμού από την αμερικανική οπτική των “ίσων αποστάσεων” που διαχρονικά λειτουργεί σε βάρος της Ελλάδας,ακόμη και στο πεδίο της “διασποράς ψευδών ειδήσεων”,κοινώς της τουρκικής προπαγάνδας .Λαμπρό παράδειγμα η “είδηση”ότι κατόπιν …αμερικανικής εντολής η Ελλάδα αποσύρει από τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου πέντε(!) πυροβολαρχίες βλημάτων MLRS.
Κυρίως όμως- και αυτό έιναι το μείζον -τα τρία κόμματα συναινούν στην άποψη πως οι όποιες συνομιλίες θα καταλήξουν και πάλι σε αδιέξοδο …
Γιατί μια νεοοθωμανική πιά Τουρκία ,με Ρετζεπ ή χωρίς,δεν πρόκειται ποτέ να δεχτεί λύση οριοθέτησης της Υφαλοκρηπίδας(και επακόλουθα της ΑΟΖ) με βάση την αρχή της “μέσης γραμμής”.
Και θα επιμείνει ακριβώς στην…απόσυρση των συστοιχιών των MLRS δηλαδή στην αποστρατικοποίηση των νησιών ,για να επιβάλει με την δική της στρατιωτική ισχύ την κατάργηση της ισχύος του Διεθνούς Δικαίου .
Δηλαδή την κατάργηση της Συνθήκης της Λωζάνης.
Γι’ αυτό η ελληνική νίκη αν και σημαντική, δεν είναι αποφασιστική.
Ο Ρετζεπ ,υπό την απειλή των κυρώσεων ,αποσύρθηκε ,για να επανέλθει,γνωρίζοντας πως ο χρόνος λειτουργεί υπέρ του.
Η σύγχρονη Ελληνοτουρκικη σύρραξη ,μόλις ξεκίνησε .
Ο Ελληνοτουρκικός πόλεμος του 21ου αιώνα μόλις ξεκίνησε.*
Και θα συνεχίζεται ακόμη κι όταν η κατάρα της πανδημίας θα έχει απέλθει.
Η Ελλάδα δεν πρόκειται ποτέ να απαλλαγεί από τον “τουρκικό κίνδυνο”.
Ακόμη κι αν “εκχωρήσει” ολόκληρο το Αιγαίο.
Γιατί απλά η σύγχρονη Τουρκία έχει ανάγκη να επιστρέψει ως Αυτοκρατορία κι αυτό δεν είναι πιά το ανερμάτιστο “όνειρο ενός φανφαρόνου”. Είναι μια προοπτική που εδράζεται απόλυτα στην επάνοδο της διεθνούς πολιτικής σκηνής, στην υποκατάσταση του Δικαίου, από το “Δίκαιο του ισχυροτέρου”.
Γι αυτό είναι καλό να προετοιμάζεται, όχι μόνο σε στρατιωτικό επίπεδο.
Αλλά κυρίως στο να κατορθώσει να μεταβληθεί ,όχι σε “μιλιταριστική”κοινωνία ,αλλά σε “Στρατιωτική Δημοκρατία “.
Αυτός είναι ο πραγματικός πολλαπλασιαστής ισχύος ενός μικρότερου κράτους έναντι του ισχυρότερου .
Αν θέλει να επιβιώσει διατηρώντας την ταυτότητα του.
Και εν ευθέτω να ανατρέψει ισορροπίες .
Ακριβώς όπως το κάνει το Ισραήλ.
*Ξέρετε ,σε μια πραγματική Δημοκρατία όπως είναι Ελλάδα ,ουδείς αναλυτής λαμβανει σοβαρά υπόψιν τους “Στραταίους” και δη τους εν ενεργεία, αναφορικά με τις -αναγκαστικά-έμμεσες τοποθετήσεις τους στα μείζονα εθνικά ζητήματα .
Καλώς ,γιατί στις πραγματικές Δημοκρατίες δεν καθορίζουν οι στρατιωτικοί ούτε την εξωτερική ούτε καμία πολιτική .
Γι αυτά τα ζητήματα υπάρχουν ακριβώς οι Πολιτικοί τους προιστάμενοι .
Με εξαίρεση ασφαλώς τις πρόσφατες τοποθετήσεις του Αρχηγού ΓΕΕΘΑ Στρατηγού Φλώρου ,οι οποίες ασφαλέστατα εκφράζουν τις προσωπικές του πεποιθήσεις ,αλλά σαφώς όποτε έγιναν,έγιναν στοχευμένα και κατόπιν -πέραν πάσης αμφιβολίας-σε συνεννόηση με την Κυβέρνηση ,κανείς δεν ασχολήθηκε σοβαρά με την “ημερήσια ” διαταγή του Αρχηγού Στόλου Υποναυάρχου Λυμπέρη ,προς τα πληρώματα των πλοίων μας που επέστρεφαν στη Σαλαμίνα.
Και ειδικά με την τελευταία της παράγραφο:
“Είμαι περήφανος για όλους σας.
Αφιερώστε χρόνο σε αυτούς που τους λείψατε. Συμμαζέψτε τα πλοία σας. Ξεκουραστείτε. Κρατήστε τις σημειώσεις των ημερολογίων σας εύκαιρες.
Όταν χρεαστεί, τώρα ξέρετε ότι γίνεται**.Και θα χρειαστεί”.
(**σσ”να νικήσουμε”)