Τελικά ο Ρετζέπ είναι σεμνός άνθρωπος.
Δεν πανηγύρισε καθόλου τον θρίαμβο που κατήγαγε στην Σύνοδο Κορυφής των Ευρωπαίων.
Αρκέστηκε στον θρίαμβο της κατάληψης του Αζερμπαϊτζάν και στην υπενθύμιση στη Διεθνή Κοινότητα ότι ναι, οι Τούρκοι ευθύνονται για την Γενοκτονία των Αρμενίων: «Αν θέλει ο Μακρόν ας μαζέψει τους πρόσφυγες του Καραμπάχ» (ευθεία υπενθύμιση στη Γαλλική παρέμβαση που έσωσε κάμποσους Αρμένιους το 1916).
Αυτό το θαυμάσιο το είπε μια μέρα πριν την Σύνοδο Κορυφής.
Ουδείς εθίχθη, ουδείς απάντησε…
Οι Ευρωπαίοι αρκέστηκαν στο ότι κατάφεραν να πείσουν… Ούγγρους και Πολωνούς να ξεκλειδώσουν τον Μηχανισμό Στήριξης.
Μπράβο στους εταίρους μας που είναι και εταίροι (αλίμονο ) και των Τούρκων.
Μπράβο και στους Ρώσους που ενώ ολόκληρο Σύνταγμα Τούρκων καταδρομέων παρήλασε προχθές στο Μπακού, ακόμη ψάχνουν… τυχόν εμπλοκή της Τουρκίας στο Καραμπάχ.
Εμείς ας κρατήσουμε, πως εταίρους έχουμε μπόλικους.
Συμμάχους δεν έχουμε.
Ας είμαστε έτοιμοι και μάλιστα ας αρχίσουμε να το δείχνουμε πιο ξεκάθαρα, ότι είμαστε έτοιμοι.
Είναι το μόνο «ξόρκι» που λειτουργεί αποτρεπτικά.
Γιατί τώρα απλά, μέχρι τον… Μάρτιο, μια από τις επόμενες τουρκικές Navtex, θα αφορά «έρευνες» στον θαλάσσιο χώρο μεταξύ Ιεράπετρας και Γαιδουρονησίου (ν. Χρυσή).
Πιθανόν τότε οι εταίροι μας να παρέμβουν. Για να πουν στον Ρετζέπ πως όντως το παράκανε και σε μας «επιτέλους να τα βρούμε».
Γιατί αυτή είναι η οπτική τους.
Να «τα βρούμε» στα δικά μας χωράφια.
Αλλά το Αιγαίο και η Ανατολική Μεσόγειος δεν είναι απλά «ζήτημα ηθικής».
Δεν είναι ένα όνομα σκέτο η «εκχώρηση» του οποίου μπορεί να φέρει και κάποια οφέλη σταθερότητας ή ακόμη και διεύρυνσης (έστω δια της πλαγίας) του ρόλου μας στα Βαλκάνια.
Εδώ μιλάμε για παραχώρηση εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Εθνικού εδάφους δηλαδή, απέναντι σε έναν αντίπαλο που το ξέρουμε ήδη πως δεν πρόκειται να «ικανοποιηθεί», αλλά θα επανέλθει με μαθηματική ακρίβεια, σε χρόνο που θα επιλέξει, ζητώντας «ακόμη κάτι τι».
Προφανώς επειδή βλέπει πως ουδείς εκ των εταίρων της Ελλάδας, είναι ικανός να servare τα όποια pacta.
Και ας το συνειδητοποιήσουμε όλοι – όσοι ενδιαφέρονται δηλαδή – πως οι εξοπλισμοί, η ρεαλιστική ενίσχυση των Ενόπλων μας Δυνάμεων, είναι ζήτημα επιβίωσης για το ελληνικό έθνος κι όχι απλά «χτίσιμο διπλωματικών σχέσεων».
Η μόνη «πρόληψη» και ταυτόχρονα «θεραπεία», απέναντι στην πανδημία του νεοθωμανισμου που πλήττει κατεξοχήν την Ανατολική Μεσόγειο.
Και η οποία θα παραμένει, ακόμη κι όταν η Covid-19 θα αποτελεί ιστορία…
*pacta sunt servanda (λατινικός όρος στο Διεθνές Δίκαιο -σε ελεύθερη μετάφραση: “οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται”)