Οι εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ προκάλεσαν το ζωηρό ενδιαφέρον της κοινωνίας, ιδίως των προοδευτικών πολιτών. Τούτο είναι εύλογο για αρκετούς λόγους. Πρώτον, για ιστορικούς λόγους. Το δυνητικό ακροατήριο του ΠΑΣΟΚ είναι πολλαπλάσιο του ισχνού 12,8% που έλαβε στην τελευταία εκλογική αναμέτρηση. Τουλάχιστον 1.500.000 ψηφοφόροι έστρεψαν τις πλάτες τους στο ΠΑΣΟΚ την τελευταία δεκαετία. Παρακολουθούν τα τεκταινόμενα και δεν υπάρχει κανένας ουσιώδης λόγος να μην επιστρέψουν. Αρκεί το νέο ΠΑΣΟΚ να τους εκφράσει. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι στις δημοσκοπήσεις – μετά από πολλά χρόνια – το 51% περίπου των Ελλήνων πολιτών δηλώνει ότι, υπό προϋποθέσεις, θα ψήφιζε το συγκεκριμένο κόμμα.
Δεύτερον, για καθαρά πολιτικούς λόγους. Κάθε νουνεχής πολίτης έχει αντιληφθεί ότι η πρόδηλη ανισορροπία του πολιτικού συστήματος δεν προάγει ούτε τους δημοκρατικούς θεσμούς ούτε τη διαφάνεια. Τα φαινόμενα σπατάλης, αλαζονείας και κυβερνολαγνείας δεν κρύβονται πάντα κάτω από τα μεταξωτά χαλιά. Η σημερινή κατάσταση του ενάμιση κόμματος με πολλά μικρά, περιφερειακά, μονοθεματικά κόμματα – διαμαρτυρίας υπονομεύει το ίδιο το πολιτικό σύστημα. Εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης πάντοτε απαιτείται στις δημοκρατίες. Διασφαλίζει τόσο την ανανέωση όσο και την αποτελεσματική διακυβέρνηση της χώρας από το εκάστοτε πρώτο κόμμα. Ο πολιτικός ανταγωνισμός κάνει όλους καλύτερους. Οι μονοκρατορίες υπονομεύουν το συλλογικό συμφέρον. Η ανάδειξη νέου πολιτικού πρωταγωνιστή αποτελεί αναπόδραστη ανάγκη.
Τρίτον, για ψυχολογικούς λόγους. Δεν μπορεί να είναι πρόταση ζωής για ένα σημερινό νέο να περιμένει τριάντα χρόνια για να ζήσει όπως οι άλλοι ευρωπαίοι συνομήλικοί του. Δεν μπορεί να αρκεστεί ένας άνθρωπος που βρίσκεται σε παραγωγική ηλικία να περιμένει τρεις δεκαετίες για να φτάσει εκεί που ήταν πριν 20 χρόνια. Και δεν μπορεί ένας πολίτης ώριμης ηλικίας να πιστεύει ότι δεν μπορεί να «γίνει ευρωπαίος» ποτέ σε τούτη τη ζωή. Η πολιτική οφείλει να δίνει λύσεις για το σήμερα και προοπτική για το αύριο. Δεν μπορεί να οριοθετείται στη σφαίρα της μεταφυσικής. Και το σημερινό κυβερνητικό αφήγημα δεν δίνει προοπτική. Δεν διασφαλίζει το μέλλον. Πολύ απλά «ζητείται ελπίς». Τα φώτα έχουν στραφεί στη σημερινή ελάσσονα αντιπολίτευση. Η κοινωνία προσβλέπει και ελπίζει σε μια εναλλακτική, πειστική, προοδευτική πρόταση για τούτη τη ζωή. Για τη ζωή όλων μας. Το ερώτημα είναι εάν το ΠΑΣΟΚ μπορεί. Η απάντηση είναι πρέπει να μπορέσει. Και τούτο θα εξαρτηθεί από το πρόσωπο που θα κληθεί να ηγηθεί του συγκεκριμένου χώρου. Όταν το όραμα συναντάει την ελπίδα, η πολιτική επιστρέφει. «Ξανασυναντά» την κοινωνία και την μπολιάζει. Άραγε, έρχεται η ελπίδα;