Μπορεί αυτές τις ημέρες πρώτο θέμα στην πολιτική επικαιρότητα να είναι οι διεργασίες για την ανάδειξη ηγεσίας στο Κίνημα Αλλαγής και οι κινήσεις του πρώην πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου, ωστόσο, η 18η Οκτωβρίου αποτελεί πάντα μια από τις σημαντικές επετείους του πολιτικού του προγόνου και βασικού του παραταξιακού πυρήνα, του ΠΑΣΟΚ. Ένα κόμμα που ίδρυσε και έφερε στην εξουσία ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Ανεξαρτήτως της πορείας του και των πολιτικών συμπαθειών του καθενός μας, η 18η Οκτωβρίου 1981 ήταν πολιτικά μια ιστορική μέρα αφού για πρώτη φορά μετά το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου ένα τμήμα του ελληνικού λαού που βρισκόταν για 30 και πλέον χρόνια στο περιθώριο ένιωθε ότι μαζί με το κόμμα που κέρδισε τις εκλογές, βγήκε από το περιθώριο και τους αποκλεισμούς -πολιτικούς και κοινωνικούς-, με τη φαντασίωση της ενσάρκωσης του συνθήματος «Ο Λαός στην Εξουσία».
Ο ριζοσπαστικός και αντισυστημικός λόγος του ιδρυτή του Ανδρέα Παπανδρέου που όμως φαινόταν πιο ρεαλιστικός από τον κομμουνιστικό ιδεαλισμό -ορθόδοξο ή ανανεωτικό-, ήταν ο μαγνήτης σε συνδυασμό με την επαφή που είχε με τον λαό, που πολλά χρόνια πριν την ημέρα αυτή είχε προσελκύσει και συσπειρώσει τους κοινωνικά και πολιτικά ταλανισμένους από το μετεμφυλιακό κράτος. Εδώ βέβαια θα πρέπει να επισημάνουμε ότι την αναγκαιότητα αυτή της πολιτικής αλλαγής που θα απορροφούσε τους κοινωνικούς κραδασμούς, είχε καταλάβει και ο μεγάλος αντίπαλος Κωνσταντίνος Καραμανλής, που ένα χρόνο πριν είχε «μετακομίσει» στην Προεδρία της Δημοκρατίας, αφήνοντας πρωθυπουργό τον Γεώργιο Ράλλη.
Εκείνο το βράδυ της εκλογικής νίκης του ΠΑΣΟΚ ήταν σαν ένα μεγάλο πανηγύρι, με τον κόσμο να έχει βγει στο δρόμο να πανηγυρίζει, ενώ οι ηττημένοι φοβούνταν τα «αντίποινα», κάτι που φυσικά, εκτός από επιμέρους εμπαθείς ρεβανσιστικές εξαιρέσεις, δεν έλαβε ποτέ χώρα. Οι νικητές ξεφάντωσαν μέχρι το πρωί, ενώ τις επόμενες ημέρες η εικόνα των νέων βουλευτών και υπουργών του κυβερνώντος κόμματος ήταν κάπως «διαφορετική» από την πολιτική αισθητική και τον dress code της συντηρητικής παράταξης ή των κλασικών κεντρώων πολιτικών, με πιο χαρακτηριστικές φυσιογνωμίες από τους νέους υπουργούς, λόγω των μεγάλων μουστακιών τους, τον υπουργό Εξωτερικών Γιάννη Χαραλαμπόπουλο και τον υπουργό Παιδείας Λευτέρη Βερυβάκη.
Πέρα όμως από αυτές τις αισθητικής διάστασης υπενθυμίσεις, πολλά πράγματα, είτε συμβολικού είτε ουσιαστικού χαρακτήρα άλλαξαν με την έλευση του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, ειδικά την πρώτη τετραετία. Είναι άδικο στο πλαίσιο μιας εκ των υστέρων α-ιστορικής θεώρησης που βαφτίζει άκριτα τα πάντα ως «λαϊκισμό» να αφορίζουμε συλλήβδην μια περίοδο που συνέβαλε αποφασιστικά στην πορεία του εκδημοκρατισμού και του εκσυγχρονισμού της χώρας.
Όπως και να το κάνουμε ήταν μια μεγάλη «ΑΛΛΑΓΗ».