Έπειτα από το φιάσκο της πρώτης μέρας με την έναρξη της εξ’ αποστάσεως εκπαίδευσης στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση, τα πολλαπλά ζητήματα που υπήρξαν αλλά και που συνεχίζουν να υφίστανται σ’ ένα βαθμό στο τεχνητό κομμάτι της διαδικασίας, δηλαδή τη μη δυνατότητα σύνδεσης, τα προβλήματα στον ήχο και στην εικόνα είναι η μία όψη του νομίσματος.
Η προσμονή των παιδιών και η ματαίωση των προσδοκιών τους, η ψυχική κούραση γονέων και εκπαιδευτικών από την προσπάθειά τους να κατορθώσουν την εύρυθμη λειτουργία ίσως είναι το μικρότερο «κακό» στην προκειμένη περίπτωση. Είχαν ήδη επισημανθεί από το καλοκαίρι οι προτάσεις των εκπαιδευτικών ομοσπονδιών για αναβάθμιση του δημόσιου φορέα, του Πανελλήνιου Σχολικού Δικτύου και επιπλέον είχε τεθεί το εύλογο ερώτημα γιατί σύμβαση μόνο μ’ έναν ιδιώτη- πάροχο. Μάλιστα, η εν λόγω σύμβαση δεν έχει ακόμη κοινοποιηθεί, ενώ έχει ζητηθεί από τα κόμματα της αντιπολίτευσης.
Η άλλη όψη του νομίσματος όσον αφορά την εξ’ αποστάσεως εκπαίδευση είναι η μη καθολική πρόσβαση των μαθητών στην «τηλεκπαίδευση». Δηλαδή η ισότιμη πρόσβαση όλων των παιδιών στην εκπαιδευτική διαδικασία, όπως προβλέπει και το σύνταγμα. Μάλιστα, όσο αποκαθίστανται τα τεχνητά προβλήματα, τόσο φανερώνεται η αδυναμία πολλών οικογενειών ν’ ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της υλικοτεχνικής υποδομής για τη συμμετοχή των παιδιών τους.
Εδώ βρίσκεται το ουσιώδες ζήτημα. Η έλλειψη πολιτικής βούλησης από την κυβέρνηση να εξασφαλίσει την ισότιμη πρόσβαση όλων των μαθητών, οδηγεί σήμερα στην όξυνση των εκπαιδευτικών και κοινωνικών ανισοτήτων. Η χαρακτηριστική φωτογραφία των πέντε παιδιών σ’ ένα χωριό της Ηλείας, που πηγαίνουν στο καφενείο με δύο κινητά για να βρουν σύνδεση, αποτυπώνει το μέγεθος του προβλήματος. Κι εδώ η κυβέρνηση έχει βαρύτατη ευθύνη. Γιατί η Πορτογαλία εξασφάλισε κοινοτικά κονδύλια και τεχνολογικό εξοπλισμό σε μαθητές και εκπαιδευτικούς, γιατί εμείς ούτε ένα ευρώ για πρόσβαση στο αναφαίρετο δικαίωμα των παιδιών στην εκπαίδευση;
Το εξοργιστικό όμως σήμερα είναι πως ο ίδιος ο πρωθυπουργός βρίσκεται εκτός κοινωνικής πραγματικότητας. Ο κ. Μητσοτάκης σε τηλεδιάσκεψη με τον επικεφαλής της UNICEF στην Ελλάδα, Luciano Calestini, έκανε λόγο για επιτυχία και για «μια εξαιρετικά σημαντική άσκηση εκπαίδευσης εξ αποστάσεως για τα παιδιά όλης της χώρας» και συνέχισε λέγοντας «…είναι μια ευκαιρία για εμάς να αξιολογήσουμε ζητήματα, όπως αυτό του ψηφιακού χάσματος και να παρέμβουμε στις περιπτώσεις που τα παιδιά δεν έχουν πρόσβαση στη ψηφιακή γνώση».»
Πώς είναι δυνατόν να θεσμοθετείται υποχρεωτική εξ’ αποστάσεως εκπαίδευση, όταν δεν έχει η πολιτεία διασφαλίσει τη δυνατότητα όλων των μαθητών να μετέχουν σ’ αυτήν;
Πότε θα παρέμβει η κυβέρνηση για τα παιδιά που δεν έχουν πρόσβαση στη ψηφιακή γνώση; Μετά το τέλος της εξ’ αποστάσεως;
Προφανώς η επιθυμία όλων είναι εκπαιδευτικοί και μαθητές σύντομα να βρεθούν στο ζωτικό τους χώρο, στο σχολείο. Η δια ζώσης μαθησιακή διαδικασία και όλες οι πτυχές (κοινωνικές ψυχοσυναισθηματικές, κ.ά.) που αναπτύσσονται στη ζώσα σχολική πραγματικότητα δεν μπορούν εξελιχθούν στην εξ’ αποστάσεως εκπαίδευση.
Ωστόσο, πολλοί εκπαιδευτικοί σήμερα αντιμετωπίζουν σημαίνοντα αξιακά ζητήματα παιδαγωγικής με τη μη συμμετοχή όλων των μαθητών τους, οι γονείς το ψυχικό βάρος πως δεν μπορούν να προσφέρουν στα παιδιά τους τη δυνατότητα πρόσβασης στην εκπαίδευση και η κυβέρνηση βλέπει απλά το τρένο να περνά.