Υπάρχουν θέματα για τα οποία δεν συζητάμε ποτέ στις εκλογές, σαν να είναι ασήμαντα ή και άχρηστα παντελώς. Ανάμεσα σ’ αυτά η κατάσταση της παιδείας μας, οι κίνδυνοι που διατρέχει η γλώσσα και ο σύγχρονος πολιτισμός μας. Μοιάζει να μην ανησυχούμε καθόλου για το τι συμβαίνει στα σχολεία μας όταν ακούμε νεαρή δημοσιογράφο να αναφέρεται από τηλεοράσεως στον… «εκλιπών βασιλιά» και την… «τέα βασίλισσα» (!!!), ή όταν γιγάντια επιτοίχια διαφήμιση δημόσιου οργανισμού μιλά για τα καλά που προσφέρει… «ανεξαρτήτου τιμής»(!!!). Κι ακόμη δεν ανατριχιάζουμε όταν βλέπουμε κάθε είδους, ακόμα και προεκλογικές, κομματικές διαφημίσεις να καταφεύγουν στα greeklish μόνο και μόνο για να αλιεύσουν νεαρούς πελάτες-ψηφοφόρους.
Η ευκολία με την οποία εγκαταλείπουμε τη γλώσσα μας, όταν άλλοι λαοί, οι Γάλλοι για παράδειγμα, φτάνουν σε ακρότητες για να προστατεύσουν τη δική τους, είναι εκπληκτική. Δεν ανησυχούμε δυστυχώς για το ότι όλα αυτά συμβαίνουν ενώ οι γονείς εξακολουθούν να ξοδεύουν αβάσταχτα ποσά για φροντιστήρια (από το δημοτικό ακόμα), για να τα δουν τα παιδιά τους να μεταβάλλονται σε άκριτους παπαγάλους, προκειμένου να μπουν στο πανεπιστήμιο.
Το γεγονός ότι η ύλη των εξετάσεων εξαφανίζεται από τη μνήμη τους αμέσως μετά, μαζί με τους κανόνες της γραμματικής και τα χρήματα των γονέων τους, δεν φαίνεται να μας απασχολεί. Αλλά η αλήθεια είναι ότι την παιδεία, για να την έχεις, πρέπει να την τιμάς κι αυτήν και όσους την υπηρετούν. Πρέπει να τους τιμάς και να το δείχνεις! Όχι με βαρύγδουπες δηλώσεις υπουργών και κυβερνητικών παραγόντων. Αλλά με επιβράβευση και κίνητρα, ηθικά και οικονομικά. Όταν «επιβραβεύεις», το νεοδιόριστο καθηγητή με μισθό ανειδίκευτου εργάτη, κι ας έχει μεταπτυχιακό ή και διδακτορικό ακόμα, τον απαξιώνεις, δεν τον τιμάς. Όταν οι ανάγκες στην Ειδική Αγωγή και στα Τμήματα Ένταξης αυξάνονται, αλλά δεν δημιουργούνται νέα Τμήματα ένταξης και δεν διορίζονται αναπληρωτές καθηγητές από την αρχή της σχολικής χρονιάς για να καλυφθούν οι πραγματικές ανάγκες, τους αγνοείς. Όταν μεταφέρεις στους δήμους τη συντήρηση των σχολικών κτιρίων, αλλά όχι τα αντίστοιχα κονδύλια, όπως κάνει η σημερινή κι όπως έκανε η προηγούμενη κυβέρνηση, δεν εξασφαλίζεις αξιοπρεπείς συνθήκες για τους μαθητές και τους διδάσκοντες. Όταν επιβάλλεις στους εκπαιδευτικούς μια κωμικά αντικειμενική «αυτοαξιολόγηση» και μια εξ ίσου κωμικά «αντικειμενική αξιολόγηση» από… ένα και μόνον πρόσωπο (!) επαναφέροντας στην ουσία τον παλαιό και αποτυχημένο θεσμό του επιθεωρητή, όταν δεν συζητάς εξαντλητικά μαζί τους μέχρι να συμφωνήσεις τους όρους μιας πραγματικά αντικειμενικής αξιολόγησης, και τις ηθικές τουλάχιστον επιβραβεύσεις που θα την ακολουθούν, όταν νομοθετείς χωρίς αυτούς, δεν τους τιμάς, τους καταργείς. Γιατί δεν πιστεύω ότι οι εκπαιδευτικοί μας φοβούνται την αξιολόγηση, την αδικία φοβούνται! Την υφίστανται επί δεκαετίες. Κι αυτό γιατί το έργο που προσφέρουν αντί να θεωρείται κεφαλαιώδες για την επιβίωση του τόπου, έρχεται τελευταίο στις… «αξιολογήσεις» των εκάστοτε κυβερνώντων. Κάποιος όμως πρέπει να προστατεύσει τη νεαρή δημοσιογράφο που προανέφερα, κάποιος πρέπει να προστατεύσει τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς μας. Βλέπουμε όλοι τι συμβαίνει, και είναι καιρός να αρχίσουμε μια μεγάλη ανοιχτή συζήτηση για το τι φταίει.
Τι μπορούμε να κάνουμε όλοι μαζί για να αντιμετωπίσουμε τις παθογένειες της παιδείας μας;! Είναι καιρός να καταργηθεί ο κωμικός νόμος της δήθεν «αξιολόγησης» και να συζητηθεί μέχρι… τελικής πτώσεως από τους όποιους κυβερνώντες και την εκπαιδευτική κοινότητα το πώς θα καλλιεργηθεί σχετική κουλτούρα και το πώς θα εξασφαλισθούν οι όροι για να γίνει πράγματι αντικειμενική. Κι ακόμα να μην επαφιέμεθα στον… πατριωτισμό των εκπαιδευτικών μας, αλλά να τους επιβραβεύσουμε ηθικά και οικονομικά. Να τους δώσουμε τη θέση που τους αξίζει και να τους τιμήσουμε όπως τους πρέπει.