Η ανακάλυψη ενός μικροσκοπικού πλάσματος στο μόνιμο στρώμα πάγου της Σιβηρίας έχει προκαλέσει συζητήσεις σχετικά με το πόσο ανθεκτική μπορεί να είναι η ζωή.
Σε μια πρόσφατη ανακάλυψη, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι ένα σκουλήκι που είχε παγώσει για περίπου 46.000 χρόνια είχε επιβιώσει και παρέμεινε ζωντανό, καθώς όλο αυτό το διάστημα βρισκόταν σε χειμερία νάρκη.
Ο Δρ Philipp Schiffer, επικεφαλής ομάδας στο Ινστιτούτο Ζωολογίας στο Πανεπιστήμιο της Κολωνίας, και οι συνεργάτες του, μελετούν πώς αυτό το πλάσμα κατάφερε να επιβιώσει πολύ πέρα από τη συνηθισμένη διάρκεια ζωής του.
Ακραίο περιβάλλον στο μόνιμο στρώμα πάγου της Σιβηρίας
Η Σιβηρία έχει τεράστιες εκτάσεις μόνιμου πάγου, το οποίο είναι έδαφος ή ίζημα που παραμένει παγωμένο για τουλάχιστον δύο συνεχόμενα χρόνια.
Το παγωμένο έδαφος μπορεί να εκτείνεται δεκάδες μέτρα κάτω από την επιφάνεια σε ορισμένες περιοχές, με τις χαμηλές θερμοκρασίες να διατηρούν οτιδήποτε παγιδεύεται μέσα στα στρώματά του.
Οι συνθήκες σε αυτές τις περιοχές μπορεί να είναι δύσκολες για τους ανθρώπους, αλλά το μόνιμο στρώμα πάγου σχηματίζει τέλειους θόλους για τη διατήρηση των υπολειμμάτων των ζώων. Ο παχύς πάγος και οι ψυχρές θερμοκρασίες διατηρούν το οργανικό υλικό αρκετά φρέσκο για να μελετηθεί χιλιάδες χρόνια αργότερα.
Θέτοντας τη ζωή σε παύση
Το αναστημένο σκουλήκι ανήκει σε ένα γένος γνωστό για την ικανότητά του να εισέρχεται στην κρυπτοβίωση, η οποία είναι μια βιολογική στρατηγική όπου η ζωή φαίνεται να σταματά κάτω από ψυχρές συνθήκες.
Καμία σημαντική μεταβολική δραστηριότητα δεν εμφανίζεται σε αυτή την κατάσταση και οι οργανισμοί μπορούν να αντέξουν σοβαρές περιβαλλοντικές συνθήκες που κανονικά θα ήταν θανατηφόρες.
Οι βιολόγοι έχουν τεκμηριώσει την κρυπτοβίωση σε άλλα πλάσματα, όπως τα βραδύπορα και ορισμένες γαρίδες άλμης. Τα ζώα σταματούν τις συνήθεις λειτουργίες του σώματός τους μέχρι να μπορέσουν να επιστρέψουν σε ένα περιβάλλον που μπορεί να υποστηρίξει την ανάπτυξη και την αναπαραγωγή.
Οι ειδικοί το αναγνώρισαν ως Panagrolaimus kolymaensis, ένα είδος που δεν είχε περιγραφεί προηγουμένως στην επιστημονική βιβλιογραφία.
Η ραδιοχρονολόγηση έδειξε ότι το δείγμα ήταν δεκάδων χιλιάδων ετών, υποδεικνύοντας ότι αυτό το σκουλήκι πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ύπαρξής του κάτω από παγωμένα ιζήματα.
Ανασύρθηκε από βάθος περίπου 37 μέτρων. Αυτή η θέση το βοήθησε να παραμείνει προστατευμένο σε αυτό το έντονο κρύο και του έδωσε την ευκαιρία να αναστηθεί σε σύγχρονα εργαστήρια, όπου επανήλθε στην κανονική δραστηριότητα και παρήγαγε ακόμη και απογόνους.
Η κληρονομιά του κατεψυγμένου σκουληκιού
Το αρχικό δείγμα έχει πεθάνει, αλλά οι απόγονοί του παραμένουν ζωντανοί σε ελεγχόμενες συνθήκες. Αυτό παρέχει περισσότερες ευκαιρίες για δοκιμές σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο αυτά τα νηματώδη χειρίζονται την επανυδάτωση, τις αλλαγές θερμοκρασίας και την παρατεταμένη χειμερία νάρκη.
Οι γενετικές συγκρίσεις με άλλα είδη μπορεί να ρίξουν φως στο αν αυτά τα χαρακτηριστικά αναπτύχθηκαν μία φορά στην ιστορία των νηματωδών ή εξελίχθηκαν σε πολλαπλές γενεαλογίες ξεχωριστά. Είτε έτσι είτε αλλιώς, τα αποτελέσματα αμφισβητούν την ιδέα ότι τα έμβια όντα δεν μπορούν να σταματήσουν για χιλιετίες.
