Τοποθέτηση Παύλου Χρηστίδη, Βουλευτή ΠΑΣΟΚ – Κινήματος Αλλαγής στη συνεδρίαση της Επιτροπής Ισότητας της Βουλής με θέμα: Το Χαμόγελο του Παιδιού – 29 χρόνια δράσης
Κύριε Πρόεδρε,
ευχαριστούμε πολύ που είστε εδώ, ευχαριστούμε το “Χαμόγελο του Παιδιού” για όσα έχει προσφέρει, τους εργαζόμενους, τους εθελοντές που έχουν βοηθήσει στην επιτυχία αυτού του πολύ σπουδαίου έργου, όλα αυτά τα χρόνια, σχεδόν τρεις δεκαετίες.
Ανήκω σε μία γενιά η οποία μεγάλωσε με την εικόνα του Ανδρέα Γιαννόπουλου και καθώς τα χρόνια περνούν, νομίζω ότι είναι σαφές ότι η συμβολή του Χαμόγελου του Παιδιού σε ό, τι έχει να κάνει με την παιδική προστασία, την φροντίδα και την ευημερία των παιδιών έχει υπάρξει καθοριστική σε πολλές περιπτώσεις.
Αποτελείτε έναν φάρο σε σκοτεινά μονοπάτια στα οποία, συχνά δυστυχώς, βλέπουμε ότι ζουν ή οδηγούνται μικρά παιδιά, τόσο στην ελληνική κοινωνία όσο παγκοσμίως και νομίζω ότι αυτό είναι κάτι το οποίο δείχνει ότι και η ιδιωτική πρωτοβουλία πολλές φορές δημιουργεί οργανώσεις που συμβάλλουν στην παιδική προστασία και αυτό είναι κάτι που πρέπει να το κρατήσουμε και ως μία πραγματικότητα και ως ένα κίνητρο ώστε το κράτος να λειτουργήσει σε μία κατεύθυνση που θα κάνει όλα όσα πρέπει γιατί τα παιδιά είναι ότι πολυτιμότερο έχουμε. Ως προς αυτό, όλοι μας πρέπει να πάρουμε τις αποφάσεις που χρειάζονται και για το παρόν και για το μέλλον.
Και ενδεχομένως η ευχή όλων θα ήταν να μην είμαστε σήμερα εδώ να κουβεντιάζουμε αυτά τα ζητήματα και να είναι όλα λυμένα, όμως, φαίνεται ότι τα προβλήματα διογκώνονται και είναι πια σε πολλά και διαφορετικά επίπεδα. Βλέπουμε διαρκώς αυξανόμενα περιστατικά απομάκρυνσης παιδιών από οικογένειες, κακοποιημένων παιδιών, εξαφανισμένων παιδιών, και φυσικά θέματα τα οποία μας απασχολούν όλο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια και έχουν να κάνουν με την παιδική φτώχεια.
Τα στοιχεία τα οποία βλέπουν το φως της δημοσιότητας είναι αμείλικτα και νομίζω ότι οι καλές πρακτικές και τα δεδομένα τα οποία έχουν οργανώσεις όπως “Το Χαμόγελο του Παιδιού” είναι άκρως απαραίτητα. Περισσότερα από 115.000 παιδιά στην Ελλάδα βιώνουν αυτή η στιγμή οικονομική φτώχεια. Ζουν δηλαδή σε συνθήκες φτώχειας ή είναι αντιμέτωπα με τον κίνδυνο φτώχειας και στερούνται ακόμη και βασικά διατροφικά αγαθά.
Και η εικόνα αυτή είναι μία εικόνα εξίσου δραματική όσον αφορά την παιδική κακοποίηση. Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει στις ειδήσεις για περιστατικά που μας κάνουν να ανατριχιάζουμε και να λέμε “δεν γίνεται αυτό να συμβαίνει στην Ελλάδα του 2025”. Αναφέρθηκε ο κ. Γιαννόπουλος σε μία σειρά περιστατικών, είδαμε πολύ πρόσφατα ακόμη και περιπτώσεις οι οποίες συνέβησαν λίγα μέτρα μακριά μας και αυτό είναι κάτι το οποίο μας γεμίζει με ακόμα μεγαλύτερες ευθύνες.
Κάθε χρόνο, σύμφωνα με τα στοιχεία του Ινστιτούτου Υγείας του Παιδιού, τουλάχιστον 4.000 παιδιά κακοποιούνται σοβαρά, περισσότερα από 100 χάνουν τη ζωή τους και πάνω από 100 μένουν με σοβαρές αναπηρίες. Σε μία έρευνα που έκανε πρόσφατα το ΕΚΠΑ, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ένα στα δέκα παιδιά ηλικίας έως τριών ετών που φτάνουν στα παιδοχειρουργικά τμήματα των εξωτερικών ιατρείων των νοσοκομείων του ΕΣΥ είναι θύμα κακοποίησης. Το γεγονός, δε, ότι υπάρχουν παιδιά που επιλέγουν να εγκαταλείψουν την οικογενειακή τους στέγη ή ακόμα χειρότερα που πέφτουν θύματα εγκληματιών και εξαφανίζονται, είναι μία πραγματικότητα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε.
Αυτά τα σκοτεινά χρώματα είναι εδώ, ανάμεσά μας και νομίζω ότι οι υπηρεσίες της 24ωρης επικοινωνίας και της συμβουλευτικής υποστήριξης που έχει δημιουργήσει “Το Χαμόγελο του Παιδιού” και οι οποίες δείχνουν ότι μαζί με τις νέες ψηφιακές τεχνολογίες μπορούν να συμβάλλουν στην αντιμετώπιση όλων αυτών των θεμάτων, είναι πρακτικές τις οποίες πρέπει να δούμε πως αφομοιώνει επί της ουσίας το κράτος, πως μπαίνουν σε όλες τις κοινωνικές υπηρεσίες, πως είναι αναπόσπαστο κομμάτι του τρόπου με τον οποίο τα παιδιά μας μεγαλώνουν από τα πρώτα χρόνια του σχολείου.
Είναι ένα κομμάτι το οποίο πρέπει να το δούμε ως κάτι που κάποτε είχαμε συνηθίσει να λέμε δημόσια πρόνοια, δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης. Είναι ένα κομμάτι που πρέπει να αποτελεί κομμάτι της κουλτούρας των παιδιών, ώστε να μπορούν είτε τα ίδια να προστατευτούν, είτε να προστατεύσουν άλλα παιδιά δίπλα τους, είδαμε πρόσφατα κάτι σχετικό να συμβαίνει και σε ένα σχολείο του Αλίμου.
Κλείνοντας αυτή την τοποθέτηση, θέλω να πω κυρία Πρόεδρε, πρώτα απ’ όλα, ότι η Επιτροπή μας τέτοιες πρωτοβουλίες πρέπει να συνεχίσει να τις παίρνει, αυτή η κατεύθυνση είναι η σωστή κατεύθυνση, πρέπει να ενεργοποιήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερα αντανακλαστικά και να υιοθετήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερες καλές πρακτικές.
Εδώ είμαστε για να συνεισφέρουμε σε αυτό και νομίζω ότι όλα όσα θα πουν και οι συνάδελφοι αλλά και αυτά τα οποία είπατε και εσείς κύριε Γιαννόπουλε είναι χρήσιμα για να βγάλουμε συμπεράσματα. Όσα και να κάνουμε, δυστυχώς, ζούμε σε μια εποχή που δεν επαρκούν. Χρειάζεται να κάνουμε ακόμα περισσότερα, με ακόμα μεγαλύτερη ταχύτητα, με ακόμα μεγαλύτερη ένταση και όσο το δυνατόν μεγαλύτερο έλεγχο για να είναι απολύτως καθαρές όλες οι διαδικασίες στήριξης των παιδιών και των οικογενειών που έχουν ανάγκη.
Ευχαριστώ πολύ.
