“Πρέπει να αντιλαμβανόμαστε τις πνευματικές μας υποχρεώσεις προς την Ελλάδα με σύνεση. Όταν ο Οράτιος στις “Επιστολές” του, με μια ιπποτική αβρότητα έγραφε τους διάσημους στίχους του στην “Grecia Capta” (“κατακτημένη Ελλάδα”), που με τη σειρά της κατέκτησε πολιτισμικά τους Ρωμαίους, σίγουρα δεν είχε την πρόθεση να ανοίξει ένα αέναο χρέος προς τους απογόνους εκείνων των Ελλήνων. Χωρίς να συνυπολογίσουμε ότι αυτοί οι Έλληνες στους 20 αιώνες (*) που πέρασαν από τότε έχουν παρεκκλίνει πολύ από τους προγόνους τους, στο βαθμό που δεν έχουν διατηρήσει κανένα χαρακτηριστικό της θεϊκής αρχαίας ελληνικότητας.
Ο βυζαντινός εκφυλισμός (**) και η τουρκική κατάκτηση δημιούργησαν έναν τύπο Έλληνα εντελώς βαλκάνιο.”
Κούρτσιο Μαλαπάρτε (Φωτό επάνω αριστερά – Kεντρική Φωτό: “Buon Natale”,”Kαλά Χριστούγεννα” γραμμένο πάνω σε βόμβες- Χριστούγεννα του ’40)
(Πηγή: https://journals.openedition.org/anabases/5641)
Βρισκόμαστε στο παρά πέντε της ιταλικής εισβολής στη χώρα μας,εκεί στα τέλη της δεκαετίας του ’30,όταν ένας από τους διαφόρους εκπροσώπους των ιταλικών συμφερόντων στην Ελλάδα της εποχής,ο Κούρτσιο Μαλαπάρτε,προσωπικός φίλος του γαμπρού του Μουσολίνι,Τσιάνο,ζούσε την ελληνική πραγματικότητα και έστελνε ανταπόκριση στους προϊσταμένους του στη Ρώμη, επισημαίνοντας τα αδύναμα -κατά τον ίδιο- σημεία της ελληνικής κοινωνίας, το αξιόμαχο ή μη του ελληνικού στρατού, το πώς θα έβλεπε ο ελληνικός λαός μια ενδεχόμενη ιταλική επίθεση, τη θέληση του να αντισταθεί ἠ όχι και ό,τι άλλο μπορούσε να ενδιαφέρει το καθεστώς της γειτονικής μας χώρας.
Σταθερά όλων των μηνυμάτων που έστελνε ο Ιταλός δημοσιογράφος για την Ελλάδα ήταν το ότι η ελληνική κοινωνία δεν ήθελε να πολεμήσει.
Βασίζοντας τη θέση του αυτή στο ότι οι κάτοικοι της σύγχρονης Ελλάδας ήταν ένας λαός “μετοίκων”, φυλετικά “μπασταρδεμένων”,(οι όροι σε εισαγωγικά είναι δικοί του), “χωρίς ίσιες μύτες” και χαρακτηριστικά Αρείου, οπότε καμία αντίσταση δε θα μπορούσε να προβάλει στη σαφή (για τον ίδιο) ανωτερότητα της ιταλικής φυλής.
Κάθε ανταπόκριση του Μαλαπάρτε αλλά και άλλων πολλών απεσταλμένων του Καθεστώτος στην Ελλάδα (πχ Paz,Mοravia-πριν γίνει μεταπολεμικά… κομουνιστής) προς τον Ιταλικό Τύπο ήταν γεμάτη ύβρεις για τον ελληνικό λαό και την άρχουσα τάξη του και με αυτό τον τρόπο προετοίμαζε τους συμπατριώτες του,που μετά από 20 χρόνια δικτατορίας ζούσαν σε μια γυάλα και είχαν χάσει εντελώς την αίσθηση της διεθνούς πραγματικότητας ,για μια επιχείρηση-βόλτα στην εξοχή, όπου “σε 2 εβδομάδες το πολύ” ο στρατός του θα βρίσκονταν στην Αθήνα.
[Το Φυλετικό Μανιφέστο (1938) του Telesio Interlandi που κατέτασσε τους νεο-Έλληνες στις Σημιτικές -μη ευρωπαϊκές- Φυλές.Δίνοντας έτσι το ΟΚ στην όποια μεταχείριση τους από τις ιταλικές δυνάμεις στον επερχόμενο πόλεμο.]
[Φωτό:Έλληνας πάνω σε εγκαταλελειμμένο ιταλικό άρμα μάχης]
Αντιστοιχίες με το σήμερα
Το θέμα μας όμως δεν είναι η Ιταλία του Μεσοπολέμου.Το θέμα μας είναι να βρούμε τις αντίστοιχες πρακτικές στο σήμερα.
Αν δηλαδή το καθημερινό “μπούλινγκ”, επικοινωνιακό ,διπλωματικό, πολιτικό και στρατιωτικό, που δέχεται η χώρα μας από την Τουρκία μπορεί να σημαίνει κάτι.
Γίνεται “για εσωτερικούς λόγους της γείτονος”, όπως γράφουν και λένε διάφοροι ακόμη και τώρα; “Αν οι Τούρκοι ήθελαν πόλεμο,δε θα μας προειδοποιούσαν”,συμπληρώνουν οι ίδιοι κύκλοι,που προσπαθούν να ξορκίσουν το …κακό κλείνοντας απλά τα μάτια τους.
Γιατί δυστυχώς η Ιστορία μας τα λέει διαφορετικά:
Η Ιταλία μας έκανε “μπούλινγκ” για δεκαετίες πριν μας επιτεθεί τον Οκτώβρη του ’40.
Ήδη πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο οι γείτονες είχαν αρχίσει να βλέπουν με άλλο μάτι το νησιωτικό μας χώρο αλλά και τη δυτική ακτή της ηπειρωτικής Ελλάδας.
Δείτε το παράδειγμα της Κρήτης.
Η ιταλική αρχαιολογική Σχολή είχε μπει δυναμικά στο νησί, ενώ ο περίφημος Τζουζέπε Τζέρολα,τον οποίο επικαλούνται πρωί-μεσημέρι και βράδυ όλοι οι ντόπιοι διανοούμενοι του Ηρακλείου, είχε έρθει με σκοπό να απαθανατίσει τα Βενετσιάνικα Μνημεία της Κρήτης,όπως και έκανε.
Ευθυγραμμισμένος φυσικά με την πολιτική της τότε Ιταλίας για επέκταση στην Ανατολική Μεσόγειο,κατά τα πρότυπα της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας κάποτε,έψαχνε να βρει ιστορικά ερείσματα για την επεκτατική πολιτική της χώρας του προς την Ανατολή.
[Βίντεο: Ιταλική Κατάληψη της Κέρκυρας (1923)]
Ήδη από τις αρχές του 20ου αιώνα η Ιταλία βρισκόταν στα Δωδεκάνησα αλλά και στο Ιόνιο,ενώ είχε βομβαρδίσει και στη συνέχεια καταλάβει,την Κέρκυρα το ’23 με αφορμή τις διενέξεις για τα ελληνοαλβανικά σύνορα και τη δολοφονία του Ιταλού στρατιωτικού Τελλίνι στην Κακαβιά,(που κανείς δεν έμαθε ποτέ με σιγουριά ποιος τον δολοφόνησε).
Ήταν η ίδια αυτή πολιτική που κατέληξε στον τορπιλισμό της “Έλλης” στην Τήνο τον 15αύγουστο του 1940 και φυσικά στην εισβολή του Οκτώβρη,την οποία αρνούνταν επισήμως οι φίλοι και γείτονες Ιταλοί, ακόμη και μερικά εικοσιτετράωρα μετά.
Άρνηση πραγματικότητας
Το πρόβλημα με εκείνους που δεν καταλαβαίνουν την κρισιμότητα της κατάστασης στα ελληνοτουρκικά σήμερα είναι ότι σκέφτονται με τη λογική της Ελλάδας.
Νομίζουν ότι η Τουρκία είναι μια δημοκρατία,όπως η δική μας,όπου οι κραδασμοί των οικονομικών κρίσεων απορροφώνται από το σύστημα με την εναλλαγή προσώπων και κομμάτων στην εξουσία.
Το πρόβλημα όμως είναι ότι στην γειτονική μας χώρα δεν υπάρχει σήμερα αυτή η “οψιόν”,όπως δεν υπήρχε και στην προπολεμική Ιταλία μετά τις διεθνείς “Κυρώσεις” του 1935.
(*) Οι νεοέλληνες δεν έχουμε σχέση με τους αρχαίους ενώ προφανώς οι σημερινοί Ιταλοί είναι καθαρόαιμοι απόγονοι των αρχαίων Ρωμαίων.
(**) Το Βυζάντιο παραμένει για τους Δυτικούς μια “εκφυλισμένη” Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ενώ το πραγματικά εκφυλισμένο κομμάτι της Αυτοκρατορίας,ήταν το δυτικό.Εκεί είχαμε την ανεξέλεγκτη κάθοδο των ορδών των βαρβάρων από το Βορρά, καθ’όλη την περίοδο των “Σκοτεινών Χρόνων”.
[Βίντεο: Όλο και γίνεται πιο ξεκάθαρο]