Ο ΟΦΗ καθάρισε το ματς με τον Ατρόμητο περίπου όπως καθάριζε τα ματς όταν ο Νίκος Νιόπλιας ήταν προπονητής μέσα στο γήπεδο, δηλαδή ποδοσφαιριστής του. Και -το σημαντικότερο- όπως πρέπει να καθαρίζει κάθε ματς με κάθε Ατρόμητο μέσα στο Γεντί Κουλέ: με συνοπτικές διαδικασίες εντός του πρώτου τετάρτου. Η πρώτη φετινή νίκη στην έδρα αποκτά επιπλέον αξία επειδή προέκυψε με τρόπο απλό και ταυτόχρονα θεαματικό, με παιχνίδι βγαλμένο απ’ όλα τα εγχειρίδια προπονητικής του σύγχρονου ποδοσφαίρου: πίεση στη μπάλα, συνεχείς ανακτήσεις, δεύτερες και τρίτες επιθέσεις, παιχνίδι τόσο από το πλάι όσο και από τον άξονα, γρήγορο τρανζίσιον και στα δύο κομμάτια του παιχνιδιού, ισορροπία και στα δύο κομμάτια του γηπέδου.
Ο Νιόπλιας φάνηκε να γνωρίζει τον (σημερινό) Ατρόμητο πολύ καλύτερα απ’ ό,τι ο Παράσχος – απόδειξη το γεγονός ότι όλα όσα χρειάζονταν να γίνουν για να λυθεί η εξίσωση της πρώτης φετινής νίκη στο Γεντί Κουλέ έγιναν πολύ γρήγορα. Ίσως αργούσε λίγο το γκολ-κλειδί αν ο Χατζηϊσαΐας με τον Πίριτς δεν συμπεριφέρονταν σαν ευθυνόφοβοι δημόσιοι υπάλληλοι και αν στη θέση του σέντερ φορ για να το εκμεταλλευθεί βρισκόταν ο Καστάνιος ή ο Φαν Ντάινεν. Το γεγονός ότι τελευταία φορά που ο Ντουρμισάι σκόραρε δύο γκολ ήταν ως αντίπαλος στο Γεντί Κουλέ (πέρσι λίγο πριν τα πλέι άουτ με την ΑΕΛ) είναι από τις ωραίες ιστορίες που συχνά σκαρώνει το ποδόσφαιρο, αλλά είναι και κάτι παραπάνω: η απόδειξη ότι αυτός είναι ο σέντερ φορ του ΟΦΗ και κανένας άλλος (από τους άλλους δύο διαθέσιμους).
Στα δύο γρήγορα γκολ του Ντουρμισάι θα μπορούσαν να προστεθούν τουλάχιστον άλλα τόσα στο α’ ημίχρονο και περισσότερα ακόμα στο β’ αν ο Λάμπρου ήταν πιο ομαδικός ή αν ο Καμάου πιο σίγουρος. Ήταν ίσως η πρώτη φορά φέτος που ο ΟΦΗ έκανε αυτό που μέχρι τώρα δεν φαινόταν ικανός να κάνει: πάρτι στις πτέρυγες – ας όψονται οι επινοήσεις των κεντρικών χαφ, ιδίως του Τοράλ. Όταν γίνεται το δύσκολο, όλα είναι πιο εύκολα. Ο ΟΦΗ πήρε το πρώτο τρίποντο έδρας και έδωσε μια απάντηση σε όσους (βασικά σε όλους) πίστευαν ότι αυτή η ομάδα είναι φτιαγμένη μόνο για να μη χάνει. Τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται, αλλά κάποιος πρέπει κάθε φορά να το αποδεικνύει – είτε αυτός λέγεται Ντουρμισάι είτε -πολύ περισσότερο- Νιόπλιας. Μακάρι να είναι κάθε φορά σαν την πρώτη.