Λίγα μόλις εικοσιτετράωρα από την αποκάλυψη της τραγικής ιστορίας και περιστατικού, από την αποκάλυψη του μαρτυρίου και της ακραίας κακοποίησης που βίωνε ο τρίχρονος Άγγελος στην περιοχή της Θερίσσου στο Ηράκλειο.
Και ναι, η κινητοποίηση πολλών και διάφορων μεγάλη (δημοσιογράφοι, τηλεοπτικά συνεργεία, εκπρόσωποι αρχών και υπηρεσιών, απλός κόσμος). Στο πλαίσιο αυτό, προβάλλεται εκτενώς η είδηση, ακούγονται λογής λογής δηλώσεις, αναλύονται απόψεις επιστημονικές ή μη, «εκσφενδονίζονται» κατηγορίες και αφορισμοί και ακολουθείται η γνωστή τάση και νοοτροπία να δικάσουμε και να καταδικάσουμε. Πότε όμως όλα αυτά, κατόπιν εορτής και εκ των υστέρων! Και το αναφέρω έτσι, όχι για να εγκαλέσουμε κάποιον ή να μηδενίσουμε την όποια προσπάθεια του καθενός αλλά με διαφορετική προσέγγιση και χαρακτήρα.
Το «κλειδί» θαρρώ σε τέτοιες δύσκολες και ευαίσθητες περιπτώσεις ή για να το θέσω καλύτερα η απάντηση για να μην φτάσουμε και να αποτρέψουμε τέτοιες καταστάσεις είναι η πρόληψη. Ένα πλέγμα ενεργειών με κατεύθυνση και αυτοσκοπό την πρόληψη. Η αναγνώριση, η διάγνωση και αξιολόγηση της νοσηρότητας (και της δυσλειτουργίας) συμβάλλουν καταλυτικά στην ορθή διαχείριση και κατάλληλη παρέμβαση.
Στον τομέα αυτό, γίνονται αξιοσημείωτες προσπάθειες στηριζόμενες περισσότερο στο φιλότιμο και τον ζήλο που διακρίνει αρκετά στελέχη αρμοδίων υπηρεσιών και φορέων ή οργανισμών (εθελοντικών ή μη). Όμως, ως γνωστόν ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη και οι όποιες ενέργειες επί του πεδίου είναι αναγκαίο να βρουν απόκριση σε ένα οργανωμένο και υποστηρικτικό κράτος πρόνοιας, με «θεραπευμένες» τις σοβαρές ανεπάρκειες και απομάκρυνση σημαντικών αγκυλώσεων.
Ας γίνει κοινή συνείδηση όλων – και του καθενός ξεχωριστά – ότι συμπεριφορές και πρακτικές που τείνουν στην παιδική κακοποίηση, καταρρακώνουν και τραυματίζουν την ανθρώπινη οντότητα του ανήλικου θύματος.
Φίλοι μου, όταν το βλέμμα της ανεμελιάς και της φωτεινής παιδικότητας παύει να υφίσταται και περνάει, αιφνίδια, στο καθρέφτισμα της μελαγχολίας και του πόνου, τότε, δεν νοείται να μένουμε σιωπηλοί θεατές ή ασυγκίνητοι. Όταν «δακρύζουν οι μικροί άγγελοι» (από λύπη, φόβο ή άλλη πίεση και εξαναγκασμό) η ευθύνη ανήκει σε όλους που – ακούσια ή εκούσια – συμβάλλαμε στο γκρέμισμα ενός διαφορετικού κόσμου.
Έτσι, χωρίς υπερβολή και εκλογικεύσεις η κακοποίηση ανηλίκων – η «ασέλγεια» σε παιδικές ψυχές μπορεί να χαρακτηριστεί και να θεωρηθεί ως βεβήλωση της πιο όμορφης και ανέμελης νιότης, ως «βιασμός» της παιδικής αθωότητας.
Κάθε μας πράξη και ενέργεια (ουσιωδώς) χρειάζεται να αποτυπώνει τη δυναμική ώστε να μπαίνουμε μπροστά και να προλαμβάνουμε περιπτώσεις όπως του τρίχρονου Άγγελου της Θερίσσου. Να διατρανώνουμε τη φωνή μας και να ξεστομίζουμε ένα ηχηρό – ένα βροντερό Όχι… όχι στη βία, όχι σε κάθε μορφή κακοποίησης. Ναι στην αγάπη, ναι στο μοίρασμα, ναι στη στοργή και την προστασία, ναι στην αλληλεγγύη, ναι σε κάθε θετικό και όμορφο συναίσθημα.
Να μην γίνουμε συνεργοί και αυτουργοί από κοινού σε ένα έγκλημα και την απρόκλητη τιμωρία σε βάρος ενός ανήλικου προσώπου, ενός προσώπου που το μόνο του «λάθος» ήταν να ζει σαν παιδί.
Και κλείνω το σημερινό άρθρο με τα λόγια ενός μεγάλου ποιητή, του Τάσου Λειβαδίτη: «Εγώ όποια πόρτα κι αν άνοιγα, βρισκόμουν μες τα παιδικά μου χρόνια…», γράφει ο ποιητής.
Ας φροντίσουμε λοιπόν φίλοι μου, οι πόρτες που θα ανοίξουν τα παιδιά μας ως ενήλικες… να οδηγούν σε φωτεινά και όμορφα μονοπάτια και όχι στα σκοτεινά κι απόμερα σοκάκια της βίας και της κακοποίησης.