Και τώρα σε τούτο το κείμενο ανοίγει ένα μεγάλο θέμα που αφορά πολλούς και διάφορους. Άραγε πόσοι κατάφεραν και προχώρησαν μπροστά ακολουθώντας τη δική τους διαδρομή χωρίς παρεμβάσεις ή μεσολαβήσεις από τρίτα πρόσωπα. Κοινώς πόσοι κατάφεραν να κάνουν τα όνειρα τους αληθινά με τις δικές τους δυνάμεις και την αξία τους… χωρίς να χρειαστεί να υπάρξει ο οποιοσδήποτε ενδιάμεσος.
Πραγματικά, είναι υψηλής σπουδαιότητας τα όποια επιτεύγματα σου να είναι ξεκάθαρα δικά σου και η κάθε επιτυχία να απορρέει από την προσωπική σου προσπάθεια και κόπο.
Αλήθεια, αισθάνεσαι κι εσύ ο ίδιος διαφορετικά όταν καταφέρεις κάποιο αξιόλογο έργο έπειτα από αγώνα που έδωσες κι από μάχες που κέρδισες για να φτάσεις στο ποθούμενο αποτέλεσμα των πράξεων σου. Γνωρίζεις ότι βγήκες νικητής στηριζόμενος στα χέρια, τα πόδια και τις πλάτες σου. Βγήκες νικητής χάρης τις γνώσεις, τις ικανότητες ή την ευστροφία σου. Τα κατάφερες και στέκεσαι όρθιος παρατηρώντας και ακουμπώντας το στόχο ή το όνειρο σου με περηφάνια και αξιοπρέπεια.
Και ναι, μην κάνεις χρήση και πολύ περισσότερο μην γίνεις αποδέκτης των όποιων ενεργειών ή πράξεων που επί της ουσίας νοθεύουν την ατομική σου πρωτοβουλία και λαμβάνουν μερίδιο στο έργο που επιτελείται και την πραγμάτωση αυτού. Δηλαδή, να προτιμάς να αφήνεις απέξω τους εξωτερικούς παράγοντες που αν το επιτρέψεις θα εισέλθουν ως εισβολείς διεκδικώντας την κυριότητα κάθε πονήματος και επιτεύγματος.
Βέβαια, αυτά τα λεγόμενα δεν αφορούν τις χρήσιμες και πολύτιμες συνεργασίες που είναι δυνατόν να υπάρξουν. Αυτό είναι κάτι τελείως διαφορετικό και τρόπον τινά εμπλουτίζει πτυχές της διαδικασίας και της πορείας του έργου αυτού καθαυτού.
Για παράδειγμα, σκεφτείτε έναν πτυχιούχο με σημαντικές γνώσεις στο αντικείμενο και με εξειδίκευση. Φανταστείτε πόσο κοπίασε να φτάσει μέχρι εκεί και πόσο χρόνο αφιέρωσε ή πόσες προσωπικές θυσίες χρειάστηκε να γίνουν για να κατακτήσει το όνειρο του ή την επιστημονική του οντότητα. Και τα κατάφερε εκείνος χωρίς τη βοήθεια άλλων, αν εξαιρέσουμε τους καθηγητές ή τους μέντορες του. Σε αυτή την περίπτωση, αν για να αποκατασταθεί επαγγελματικά ο πτυχιούχος αυτός μεσολαβήσει ενδιάμεσος με τρόπο ρουσφετολογικό για να το πούμε κάπως απλουστευμένα, τότε χαλάει εντελώς το πράγμα.
Στο άνωθεν παράδειγμα, δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι μπορεί ο πτυχιούχος να μην άξιζε τη θέση ή οι γνώσεις του να μην επαρκούν, αλλά ο τρόπος που έγινε θεωρείται κατ’ εμέ ο πλέον λανθασμένος. Είναι βέβαια και οι κοινωνικές ή εργασιακές συνθήκες που παίζουν σημαντικό ρόλο, κι αν το πλαίσιο αξιοκρατίας είναι ενεργό και απροσπέλαστο.
Ακόμα, σκεφτείτε να υπάρχουν δέκα υποψήφιοι για μία θέση εργασίας και βάσει των προσόντων κάποιος να βρίσκεται τελευταίως στην κατάταξη. Κι εκείνος ο δέκατος να βρεθεί πρώτος και να επιλεγεί τελικώς λόγω παρεμβάσεων τρίτων ή γνωριμιών. Εδώ, δεν πλήττεται μόνο το πεδίο της αξιοκρατίας και της ισότιμης και δίκαιης πρόσβασης στην εργασία, αλλά τίθεται και η προσβολή της ηθικής διάστασης και του αξιακού πλαισίου της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Αφήστε λοιπόν απέξω τον όποιο τρίτο παράγοντα και αποφύγετε να ακολουθείτε το παράδειγμα και πρότυπα που υπάγονται και ανήκουν στο παρελθόν. Ας μην τα επαναφέρουμε με τη στάση του ο καθένας. Υπάρχει η ατομική αξία και η προσπάθεια, κι αυτά ας προάγουμε καθ’ ολοκληρίαν. Όμως, μην ξεχνάμε ότι υπάρχει και η εντιμότητα και η αξιοπρέπεια και ο σεβασμός αρχών και αρετών που ας βάλουμε τα δυνατά μας να μην εκλείψουν αλλά να παραμείνουν ισχυρές και απαραβίαστες… μακριά από κάθε λογής ξένες «πλάτες!».