Οι νίκες φέρνουν τους βαθμούς και οι βαθμοί τις επιτυχίες στο ποδόσφαιρο.
Όχι οι “ευκαιρίες” γενικά κι αόριστα,ούτε η “καλή εμφάνιση”.
Δεν είναι ρυθμική γυμναστική η μπάλα να βαθμολογούν οι κριτές την αρτιότητα των κινήσεων ή το αλάνθαστο της συμμετοχής.
Στο ποδόσφαιρο μπαίνει η μπάλα στο πλεκτό ή μάλλον περνάει την γραμμή του τέρματος,γιατί το πλεκτό μπορεί να μην κουνηθεί καν,το σφύριξε ο διαιτητής;
Είναι γκολ.Έβαλες περισσότερα από τον αντίπαλο;Κέρδισες.
Απλά πράγματα.
Ποια “καλή εμφάνιση” και “είχαμε την κατοχή της μπάλας” και άλλα τέτοια …ποιήματα.
Αυτά έρχονται σε δεύτερη μοίρα.
Το ποδόσφαιρο δεν είναι μπάσκετ,βόλεϋ,χάντμπολ,πόλο και τα σχετικά.
Δεν είναι ένα οποιοδήποτε ομαδικό άθλημα,δηλαδή.
Δεν υπάρχει περιορισμός στον χρόνο της επίθεσης,το οποίο σημαίνει ότι δεν κάνουν τις ίδιες επιθέσεις και οι δύο ομάδες.Τόσα δεύτερα η μία,τόσα δεύτερα η άλλη και πάλι το τόπι στους αντιπάλους να κάνουν κι αυτοί επίθεση…
Έτσι σε ένα τέτοιο άθλημα 99 στις 100 φορές κερδίζει ο καλύτερος στο παρκέ (ή στο νερό).
Πόσο να ροκανίσεις,πόσο να “παγώσεις” το παιχνίδι;
Θα πάει νομοτελειακά η μπάλα στην άλλη ομάδα και αν είναι καλύτερη θα σκοράρει.
Στο ποδόσφαιρο όμως μπορεί να έχει την μπάλα σε όλο το ματς στα πόδια του ο αντίπαλος,να σου κάνει 20 τελικές,που αρέσκονται να τις μετρούν τώρα τελευταία στο ελληνικό πρωτάθλημα αλλά σαν δείκτης είναι σχεδόν αστείος αφού τις περισσότερες φορές δε σημαίνει τίποτα,και στο τέλος με μια “γιόμα” να βάλεις το γκολ εσύ και να πάρεις το τρίποντο της νίκης.
Όπου με πολλά νικηφόρα τρίποντα κατακτάς και τους στόχους σου,που σχεδόν πάντα είναι βαθμολογικοί.
Τώρα βέβαια όσον αφορά τον ΟΦΗ αυτό μοιάζει να έχει αλλάξει:
Παίζει για το θέαμα η ομάδα;
Για το “ορθόδοξο”ποδόσφαιρο;
Παραδίδει μαθήματα τακτικής,ίσως;
Δεν ξέρω.
Αυτό που ξέρω είναι ότι φέτος έχει 4 νίκες όλες κι όλες και -αν εξαιρέσεις το παιχνίδι με το Βόλο, που δεν είμαι σίγουρος ότι επιδέχεται κριτικής- στα άλλα τρία πήρε τη νίκη με συντηρητικό παιχνίδι.
Γιατί η πίεση και το άγχος δικαιολογημένα υπάρχει όταν τα αποτελέσματα δεν είναι καλά σε μια ομάδα,κι όχι όταν κερδίζει.
Κι ας αναρωτιέται το γιατί ο συμπαθής κόουτς κύριος Σίμος: “γιατί αυτό το άγχος;”
Λες και υπήρχε περίπτωση η ομάδα να πήγαινε από ήττα σε ήττα και οι παίχτες να έπαιζαν χωρίς βάρος στα πόδια τους.
Πρώτα παίρνεις με “ορθολογικό” στιλ παιχνιδιού αρκετούς βαθμούς,φτιάχνεις ένα “μαξιλαράκι” που σου δίνει την άνεση μετά να παίξεις και πιο θεαματικά στα υπόλοιπα παιχνίδια μέχρι το τέλος.
Ίσως να κάνεις μετά και τα πειράματα σου σε σχήματα και παίκτες.Δεν πειραματίζεσαι στο πρώτο μισό του πρωταθλήματος με κίνδυνο να τινάξεις στον αέρα την χρονιά.
