Η οικονομική κρίση, οι πληθωριστικές πιέσεις αλλά και η κατάρρευση-στην πράξη-του παραγωγικού μοντέλου του κράτους, δημιούργησαν την ανάγκη περιοριστικών πολιτικών που στην πράξη ζημίωσαν όλους τους πολίτες, αλλά περισσότερο τους νέους, οι οποίοι σε μεγάλο ποσοστό ακολούθησαν το δρόμο της μετανάστευσης (φαινόμενο brain drain) για την ανεύρεση μιας καλύτερης τύχης.
Η χώρα μας έχει βιώσει πολλές φορές την μετανάστευση, προκειμένου να ξεπεράσει προβλήματα που δημιούργησαν οι συντηρητικές πολιτικές και οι πελατειακές σχέσεις του κράτους. Όμως, αυτή τη φορά τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά γιατί φεύγουν και αυτοί που κοστίζουν στο κράτος για να σπουδάσουν και θα μπορούσαν να συμβάλλουν στην ποιοτική ανάπτυξη της οικονομίας και κατά συνέπεια στην δημιουργία καλύτερων συνθηκών εργασίας αλλά και θέσεων αξιοπρεπώς αμοιβόμενων.
Το κακό είναι ότι η κυβέρνηση, που πρέπει πρώτη να πάρει πρωτοβουλίες για ν’ αλλάξει αυτή την κατάσταση, κάνει το ακριβώς αντίθετο.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό πού συμβαίνει με το Εθνικό Σύστημα Υγείας, όπου για να λύσει-υποτίθεται-το πρόβλημα με τους γιατρούς, στην ουσία γκρεμίζει το θεμέλιό του, που είναι η πλήρης και αποκλειστική απασχόληση των νοσοκομειακών γιατρών, με αξιοπρεπείς και αυξημένους μισθούς.
Αντί να προσελκύσει τους Έλληνες γιατρούς που στελεχώνουν τα νοσοκομεία της Ευρώπης, προσπαθεί να εφαρμόσει μεσοβέζικες λύσεις και το μόνο που θα επιτύχει είναι να διαλύσει το ΕΣΥ εντελώς, εις βάρος της κοινωνίας και κυρίως των οικονομικά αδύναμων.
Το ίδιο συμβαίνει και σε όλους τους τομείς της οικονομίας, γιατί πουθενά δεν εφαρμόζονται στοχευμένες πολιτικές που θα βελτιώσουν και το επίπεδο των αμοιβών αλλά και των συνθηκών εργασίας. Για να γίνει αυτό, ασφαλώς και δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε τον τροχό, απλά μπορούμε να παραδειγματιστούμε από άλλες χώρες οι οποίες αποτελούν πετυχημένα παραδείγματα εφαρμογής ανάλογων πολιτικών.
Στη πράξη, έχει αποδειχθεί ότι τέτοιες πολιτικές μόνο το ΠΑΣΟΚ μπορεί να εφαρμόσει, γιατί δεν διαπνέεται από δογματισμούς ούτε έχει δεσμεύσεις και βαρίδια.
Η δική μου γενιά των σαραντάρηδων, αλλά και όλες οι γενιές της κρίσης, έχουμε υποχρέωση να αγωνιστούμε για ν’ αλλάξουμε αυτή την κατάσταση, κυρίως για ένα ευοίωνο μέλλον για την Ελλάδα.
Τώρα πλέον όλοι συμφωνούμε ότι οι χαμηλοί μισθοί και οι συνθήκες εργασίας είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα για τους νέους και τις νέες, όπως δείχνουν και τα ποιοτικά ευρήματα ερευνών κοινής γνώμης, βάσει των οποίων 7 στους 10 εργαζόμενους δηλώνουν ότι το εισόδημα από την εργασία τους δεν επαρκεί για να καλύψει τις ανάγκες του χωρίς άλλους πόρους.
Τώρα είναι η ώρα για τη μεγάλη ανατροπή και γι’ αυτό αξίζει να δώσουμε δυναμικά τη μάχη ώστε να είναι νικηφόρα, για ν‘ ανασάνει η χώρα αλλά και όλοι οι πολίτες.